The king of War นิยาย บท 1242

“พูดจริงจังหรือ?”

ต้วนหวูหยาถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน

กษัตริย์ต้วนพ่นลมหายใจแรง “ข้าพูดจามีน้ำหนักเชื่อถือได้ ตราบใดที่เจ้าฆ่าตัวตาย ข้าจะปล่อยลูกสาวของเจ้าไป และปล่อยตู๋โยวกับหยางเฉินไปด้วย”

“แต่ต่อไปหากพวกเขาไม่สามารถไปจากราชวงศ์ต้วนได้ หยางเฉินและตู๋โยวต้องอยู่รับใช้ข้า!”

สีหน้าของต้วนหวูหยาแข็งทื่อทันที “ไม่มีทาง!”

ถ้ามีแค่ตู๋โยวคนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่ยังมีหยางเฉินด้วย มันเป็นไปไม่ได้

ด้วยความสามารถของหยางเฉิน ต่อให้เป็นกษัตริย์ต้วนก็ยังไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อกรกับเขา เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกักขังหยางเฉินเอาไว้ในราชวงศ์ต้วน

เหตุผลที่เขาพยายามโน้มน้าวกษัตริย์ต้วนอย่างเต็มที่ ก็เพราะต้องการหลีกเลี่ยงไม่ให้ราชวงศ์ต้วนเกิดหายนะ แต่กษัตริย์ต้วนกลับไม่คิดอย่างนั้น แต่กลับบีบบังคับเขา

“เสด็จพ่อ ข้าตายได้ แต่ได้โปรดปล่อยพวกเขาไปเถอะ!”

ต้วนหวูหยากัดฟันพูด

“นี่เจ้ากำลังต่อรองข้าอยู่เหรอ?”

กษัตริย์ต้วนโกรธจัด

ต้วนหวูหยากล่าวว่า “ท่านจะคิดอย่างนั้นก็ได้ ปล่อยพวกเขาไปและให้ข้าตาย! แต่ถ้าท่านยืนกรานที่จะฆ่าพวกเรา พวกเราก็จะสู้จนตายกันไปข้างหนึ่ง!”

“แต่หากเสด็จพ่อยังต้องการบังคับให้ข้าต่อสู้จนตายกันไปข้างหนึ่ง ข้าก็จะทุ่มเทอย่างเต็มกำลัง!”

“หากนำพาอันตรายมาสู่ราชวงศ์ต้วน จะโทษข้าไม่ได้นะ!”

จิตวิญญาณการต่อสู้ของต้วนหวูหยาพลุ่งพล่าน น้ำเสียงเยือกเย็นอย่างถึงขีดสุด

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาพยายามเกลี้ยกล่อมกษัตริย์ต้วน เพราะเขาได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว หากกษัตริย์ต้วนยืนกรานที่จะกักขังหยางเฉินและตู๋โยวไว้ในราชวงศ์ต้วน เขาก็ต้องยอมวางมือ

“เจ้ากล้าดียังไงมาข่มขู่ข้า?”

กษัตริย์ต้วนหัวเราะลั่นด้วยความโกรธ “เจ้าต้องเข้าใจว่า ยังไม่เคยมีใครในราชวงศ์ต้วนเคยต่อรองกับข้ามาก่อน!”

“ในเมื่อเจ้าเลือกทางตาย ข้าก็จะช่วยให้เจ้าสมหวัง!”

กษัตริย์ต้วนยืนเอามือไพล่หลัง ชายตามองอย่างโอหัง ไม่เห็นการข่มขู่ของต้วนหวูหยาอยู่ในสายตาเลย

ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคน ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นปลายสองคน และยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นกลางอีกสองคน

มียอดฝีมือแดนเทพทั้งหมดหกคน พวกเขาล้อมรอบหยางเฉินเอาไว้ตรงกลาง

รอบนอกของคนเหล่านี้ มียอดฝีมือกึ่งแดนเทพอีกเป็นจำนวนมาก รวมถึงยอดฝีมือแดนราชาที่จ้องมองพวกหยางเฉินด้วยสายตาหื่นกระหาย

ต้วนหวูหยาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองเพดาน

เพียงชั่วครู่ อารมณ์มากมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

มีทั้งสุข เศร้า ตื่นเต้น เจ็บปวด และสุดท้ายใบหน้าของเขาก็มืดมนลงอย่างสมบูรณ์

ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน ต้วนหวูหยากวาดสายตามองผู้คนและพูดเสียงดังชัดเจน “ตอนนี้ ข้าจะให้โอกาสพวกท่านทุกคนยอมสวามิภักดิ์ต่อข้า ข้าจะไว้ชีวิตพวกท่าน!”

ได้ยินดังนั้นทุกคนในที่นี้ก็ตกตะลึง!

แม้แต่หยางเฉินก็ยังแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าต้วนหวูหยาที่พยายามหลีกเลี่ยงความขัดแย้งระหว่างเขากับราชวงศ์ต้วนเมื่อครู่ จะพูดแบบนี้ออกมาได้

นี่เขาคิดจะเข้ามาแทนที่กษัตริย์ต้วน กลายเป็นกษัตริย์ต้วนองค์ใหม่ของราชวงศ์ต้วนงั้นหรือ?

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา กษัตริย์ต้วนก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก เขาเบิกตากว้างและถามด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าคิดจะมาแทนที่ข้างั้นหรือ?”

ต้วนหวูหยามองไปยังกษัตริย์ต้วนด้วยสีหน้าซับซ้อน พลางเอ่ยปากว่า “เสด็จพ่อ ท่านชรามากแล้ว สละราชสมบัติดีกว่า! แต่ท่านไม่ต้องห่วง หลังจากท่านสละราชสมบัติแล้ว ข้าจะไม่ทำให้ท่านลำบาก!”

“หากท่านต้องการอยู่ในราชวงศ์ต้วนต่อไป ข้าจะไม่ขับไล่ท่านไปไหน แต่หากท่านต้องการไปตั้งรกรากข้างนอก ข้าก็ไม่ขัดข้อง และจะส่งยอดฝีมือแดนเทพไปคอยติดตามรับใช้ท่านด้วย”