The king of War นิยาย บท 1241

เมื่อเกิดการต่อสู้กัน ก็ไม่มีทางให้ย้อนกลับแล้ว

“ใครกล้าขวางทาง มีโทษสถานเดียว ประหาร!”

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจก็คือ กษัตริย์ต้วนฆ่าได้แม้แต่ต้วนหวูหยา

ต้วนหวูหยาไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาสะดุดโซเซถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “เสด็จพ่อ ท่านจะฆ่าข้าหรือ?”

“เจ้าสมคบกับคนนอก ตอนฆ่าเหยียนเอ๋อร์ก็น่าจะรู้ว่า เจ้าต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษแบบไหน!”

กษัตริย์ต้วนกล่าวอย่างเย็นชา

ทันใดนั้นเขาก็หลับตาลงเหมือนทนดูไม่ได้ เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาของเขาก็ไม่มีความสงสารอีกต่อไป เหลือเพียงความอาฆาตเท่านั้น

“ฆ่ามัน!”

ทันทีที่กษัตริย์ต้วนออกคำสั่ง ไม่ได้มีแต่ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนเท่านั้น แต่ยังมียอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นปลายและยอดฝีมือชั้นกลางอีกสี่คน รวมถึงยอดฝีมือกึ่งแดนเทพอีกสิบกว่าคน ปรี่เข้าหาหยางเฉินและต้วนหวูหยาพร้อมกัน

จนกระทั่งในตอนนี้เอง ต้วนหวูหยาถึงตระหนักได้ว่ากษัตริย์ต้วนกำลังจะฆ่าเขาจริงๆ

“ตู๋โยว พาหยู่เยียนออกไป!”

ทันใดนั้นต้วนหวูหยาก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก ทำไมเมื่อครู่เขาไม่ฟังลูกสาวและพาเธอออกไปจากราชวงศ์ต้วน?

หากต้องการไปตั้งแต่เมื่อครู่ ด้วยความสามารถระดับแดนเทพชั้นยอด รวมถึงความสามารถระดับแดนเทพชั้นปลายของตู๋โยวอีก บวกกับหยางเฉินที่อาจจะก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว ลำพังความสามารถของพวกเขาทั้งสาม ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนจะเอาพวกเขาไม่อยู่เลย

แต่เขากลับยังมีความหวังริบหรี่กับกษัตริย์ต้วน คิดไม่ถึงว่ากษัตริย์ต้วนจะไม่ฟังคำอธิบาย หรือไม่มีความคิดที่จะปล่อยเขาไป แต่กลับต้องการฆ่าเขาด้วยซ้ำ

“คุณหนู ไป!”

ลมปราณแห่งวิถีบู๊ระดับแดนเทพชั้นปลายของตู๋โยวพุ่งทะยานขึ้นมา ทั้งปกป้องต้วนหยู่เยียน และโจมตีใส่อย่างบ้าคลั่ง

“ผัวะ!”

เขาฟาดฝ่ามือลงไป ยอดฝีมือระดับกึ่งแดนเทพคนหนึ่งถูกฆ่าตายภายในเสี้ยววินาที

ต้วนหยู่เยียนไม่มีความสามารถทางวิถีบู๊เลยแม้แต่นิดเดียว ในเวลาเธอมีสีหน้าหวาดกลัว เธอไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน และคิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งปู่ของตนจะฆ่าพ่อของตน

แม้ว่าตู๋โยวไม่เต็มใจที่จะจากไป แต่ก็รู้ดีว่าในหัวใจของต้วนหวูหยา ต้วนหยู่เยียนนั้นสำคัญที่สุด สำคัญกว่าชีวิตของตัวเธอเองเสียอีก

เขาต้องพยายามสุดกำลัง เพื่อหาวิธีช่วยต้วนหยู่เยียนออกไป

ความสามารถระดับแดนเทพชั้นยอดของต้วนหวูหยาได้ระเบิดออกมาในทันที เขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว “เสด็จพ่อ ท่านบีบบังคับข้าทำไม?”

หลังจากคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวก็กระทืบเท้าลงกับพื้นอย่างแรง พื้นหินอ่อนใต้ฝ่าเท้าของเขากลายเป็นฝุ่นผงในชั่วพริบตา เงาร่างของเขาก็หายไป

“พลั่ก!”

เขาพุ่งเข้าหายอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดคนหนึ่ง โจมตีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ทุกคนได้ยินแต่เสียงดังสนั่น ท่ามกลางความตื่นตระหนกของทุกคน ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดคนนั้น ถูกต้วนหวูหยาบังคับให้ก้าวถอยออกไป 5-6 ก้าวจากการโจมตีของต้วนหวูหยา

กษัตริย์ต้วนก็มีสีหน้าตกใจเช่นกัน “คุณ คุณฟันฝ่าไปถึงระดับแดนเทพชั้นยอดแล้วเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่ผู้ใต้บัญชามารายงานว่าต้วนหวูหยาฆ่าหลัวซิว เพราะการตายของต้วนหวูเหยียน เขาจึงไม่ได้คิดมาก จนกระทั่งถึงเวลานี้เองถึงได้เข้าใจ ต้วนหวูหยาได้ฟันฝ่าเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นยอดแล้ว

เขากระจ่างแจ้งอยู่ในใจว่า ราชวงศ์ต้วนในเวลานี้ ต้วนหวูหยาต่างหากที่เป็นบุคคลที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดในการสืบทอดราชบัลลังก์ แต่ต้วนหวูเหยียนตายแล้ว ต้วยหวูหยาก็ต้องตายเท่านั้น!

“พลั่กๆๆ!!”

ในเวลานี้ต้วนหวูหยาโกรธจัดจนหาที่เปรียบมิได้ การโจมตีทุกครั้งดูเหมือนจะระเบิดพลังทั้งหมดของเขาออกมาแล้ว

ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดที่ต่อสู้กับเขา กลับถูกเขาควบคุมอยู่หมัดอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่สามารถแสดงความสามารถออกมาได้อย่างเต็มที่

ตู๋โยวก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน ด้านหนึ่งต้องปกป้องต้วนหยู่เยียน อีกด้านหนึ่งต้องจัดการกับยอดฝีมือของราชวงศ์ต้วน

ตรงกันข้ามทางด้านหยางเฉิน ไม่มีใครลงมือโจมตีเขาสักคน ไม่รู้ว่ามองข้ามเขา หรือว่าหวาดกลัวเขา?

“ท่านผู้เฒ่า ผมจะให้โอกาสคุณ เป็นครั้งสุดท้าย บอกให้ทุกคนวางมือ แล้วฟังคำชี้แจงของต้วนหวูหยา ถ้าไม่เช่นนั้น ก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจคุณ!”

หยางเฉินเงยหน้าขึ้นมองกษัตริย์ต้วนที่นั่งอยู่บนราชบัลลังก์ และพูดจาข่มขู่

“ในเมื่อเจ้าเลือกทางตาย ข้าก็จะช่วยให้เจ้าสมหวัง!”

กษัตริย์ต้วนกล่าวอย่างเย็นชา

เดิมทีแววตาของเขายังมีความลังเลบางอย่าง แต่ตอนนี้สายตาของเขามั่นคงมาก เห็นได้ชัดว่าต้องการฆ่าต้วนหวูหยา

หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “ต้วนหวูหยา มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังมองไม่ออกอีกหรือ? ชายชราคนนี้ไม่เคยคิดที่จะไว้ชีวิตคุณ”

“ตอนนี้เขาต้องการฆ่าคุณ คุณสามารถหยุดเขาได้ไหม?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด ต้วนหวูหยาก็หัวเราะเยาะตัวเอง เขาจะไม่เข้าใจความหมายที่หยางเฉินพูดได้อย่างไร?

ในฐานะยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอด เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าครั้งนี้กษัตริย์ต้วนคิดจะฆ่าเขาจริงๆ

เมื่อนึกได้ว่าเสด็จพ่อผู้ที่เคยรักและห่วงใยตนมากกำลังจะฆ่าตน ต้วนหวูหยาก็รู้สึกเศร้าเสียใจ

“เสด็จพ่อ ท่านบอกข้าได้ไหมว่าทำไม?”

ต้วนหวูหยามองไปทางกษัตริย์ต้วน ถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต เจ้าร่วมมือกับคนนอกฆ่าน้องชายของตัวเอง นี่เป็นความผิดร้ายแรง!”

กษัตริย์ต้วนพูดขึ้นในทันใด “ถ้าตอนนี้เจ้าเลือกฆ่าตัวตาย ข้าสัญญาว่าข้าจะปล่อยคนอื่นไป!”

ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของกษัตริย์ต้วน ที่แท้สิ่งที่กษัตริย์ต้วนต้องการคือชีวิตของต้วนหวูหยาเท่านั้น

ไม่ใช่แค่ต้วนหวูหยาที่ไม่เข้าใจ แต่คนอื่นๆ ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ต้วนหวูเหยียนก็ตายไปแล้ว แม้ว่าเขาจะถูกต้วนหวูหยาฆ่าตายจริงๆ แต่คนตายก็ไม่อาจฟื้นคืน ต้วนหวูหยาได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นยอดแล้ว เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งที่ราชวงศ์ต้วนจะให้เขาสืบทอดราชบัลลังก์ของกษัตริย์ต้วน

แต่มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่กษัตริย์ต้วนยืนกรานจะให้ต้วนหวูหยาตาย

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย สงสัยว่าทำไมกษัตริย์ต้วนถึงได้ไร้หัวใจเช่นนี้

ถ้าไม่เห็นแก่หน้าต้วนหวูหยา เห็นแก่ใบหน้าที่คล้ายคลึงกษัตริย์ต้วน เขาต้องสงสัยว่าต้วนหวูหยาไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ ของกษัตริย์ต้วน