The king of War นิยาย บท 1240

หยางเฉินย่อมรู้ว่าเหตุใดกษัตริย์ต้วนจึงโกรธจนไม่ยอมปล่อยแม้แต่ต้วนหวูหยา มีเพียงสาเหตุเดียว นั่นคือต้วนหวูเหยียน

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่า ทุกคนก็เป็นลูก ทำไมกษัตริย์ต้วนถึงเลือกปฏิบัติ แต่เขาก็ยังต้องการไปเข้าเฝ้ากษัตริย์ต้วน

ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา ต่อให้กษัตริย์ต้วนก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว เขาก็ไม่กลัว

“คุณหยาง!”

ต้วนหวูหยามองไปที่หยางเฉิน และพูดอย่างเป็นกังวล “คุณควรรีบไปเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณทั้งสิ้น”

เขาพูดพลางขยิบตาให้หยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง

เขาเป็นพระโอรสในราชวงศ์ต้วน หากฆ่าต้วนหวูเหยียนก็อาจจะยังมีโอกาสรอด

แต่ถ้ากษัตริย์ต้วนรู้ว่าหยางเฉินเป็นตัวการในการฆ่าต้วนหวูเหยียน ต้องไม่ยอมปล่อยหยางเฉินไปแน่

ต้วนหวูหยาไม่อยากให้มีความขัดแย้งระหว่างหยางเฉินกับราชวงศ์ต้วน เขารู้ดีว่าหยางเฉินมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง บางทีแม้แต่ตัวหยางเฉินเองก็ไม่รู้เรื่องนี้

เหมือนกับวันนั้นในเมืองเยี่ยนตู เมื่อหยางเฉินต่อสู้กับยอดฝีมือระดับแดนเหนือมนุษย์ของเมืองเหมียว เสียงที่ดูเหมือนจะมาจากเทพสงครามผู้ชนะได้ดังขึ้น ขับไล่ยอดฝีมือระดับแดนเหนือมนุษย์ของเมืองเหมียวออกไป

ถ้าไม่อย่างนั้น หยางเฉินก็อาจจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวันนี้

แม้ว่าหยางเฉินจะไม่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง แต่ลำพังความสามารถของตัวเขาเองก็เพียงพอที่จะต่อสู้กับยอดฝีมือระดับแดนเหนือมนุษย์ได้แล้ว ไม่มีทางเกิดความขัดแย้งกับราชวงศ์ต้วน

ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะอ่านจิตใจของต้วนหวูหยาออก เขาเอ่ยปากพูดเบาๆ “คุณไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำอะไรกษัตริย์ต้วน เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อของคุณ”

“แน่นอน ถ้าเขารนหาที่ตายเองก็อย่าโทษผมแล้วกัน แต่ผมสัญญาว่าผมจะไว้ชีวิตเขา!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด ต้วนหวูหยาก็กังวลใจน้อยลง แต่ตู๋โยวและต้วนหยู่เยียนอยู่ข้างกายเขาตลอด เขาไม่อาจวางใจได้จริงๆ

สองยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดมองต้วนหวูหยาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ราวกับว่าไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างพวกของหยางเฉิน

“ไปเถอะ!”

หยางเฉินพูดเรียบๆ

เมื่อมาถึงจุดนี้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรอีก ต้วนหวูหยาจำต้องตอบตกลง พาตู๋โยวและลูกสาว รวมถึงหยางเฉินไปยังที่ประทับของกษัตริย์ต้วนด้วยกัน

วังราชวงศ์ต้วนใหญ่มาก มีจวนเล็กตั้งอยู่ที่หัวมุมตะวันออกเฉียงเหนือ ในขณะที่สถานที่ประทับของกษัตริย์ต้วนนั้นอยู่ใจกลางวังราชวงศ์ต้วน ต้องใช้เวลาเดินอย่างน้อยสิบนาที

สิบนาทีต่อมา หยางเฉินและพวกทั้งสี่คน ตามด้วยยอดฝีมือระดับแดนเทพสองคนได้มาถึงวังราชวงศ์ต้วนแล้ว

ภายในท้องพระโรงขนาดใหญ่มีบัลลังก์กษัตริย์ตั้งอยู่บนแท่นสูง

ทั้งสองข้างของด้านล่างคือยอดฝีมือแดนเทพทั้งสี่ รวมถึงยอดฝีมือระดับกึ่งแดนเทพอีกหลายคน

ในเวลานี้ กษัตริย์ต้วนกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ มองลงมาด้านล่างด้วยสีหน้าเย็นชา

“หวูหยา ขอเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ!”

“ต้วนหยู่เยียน ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”

“ตู๋โยว ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”

ทุกคนต่างคุกเข่าลงกับพื้น ยกเว้นหยางเฉินที่ยังยืนอยู่ เงยหน้ามองขึ้นไปที่กษัตริย์ต้วนที่อยู่บนราชบัลลังก์

กษัตริย์ต้วนมีอายุมากกว่า 70 ปี ผมหงอกขาวทั้งหัว สวมชุดพิธีสีเหลือง สองตาดุจนกอินทรีส่องประกายความอาฆาตแค้น

เมื่อหยางเฉินมองไปที่กษัตริย์ต้วนหวูเหยียน กษัตริย์ต้วนก็มองพิจารณาหยางเฉินด้วย

เขายังแอบตกใจอยู่ หยางเฉินยังเด็กมากอย่างคาดไม่ถึง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหยางเฉินยังเด็กมาก แต่ก็ยังรู้สึกแปลกใจเมื่อได้เห็นตัวจริง

ด้วยระดับวิถีบู๊ของเขา ยอดฝีมือที่อายุยังน้อยแบบหยางเฉิน ต่อให้มีความแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถทนต่อพลังกดดันจากวิถีบู๊ของเขาได้

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ หยางเฉินได้สบสายตากับเขา ในสายตาไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เมื่อมองมาที่เขา ดูราวกับว่ากำลังมองหาคนทั่วไป

“หยางเฉิน อยู่ต่อหน้าข้า ทำไมถึงไม่คุกเข่าลง?”

กษัตริย์ต้วนถามอย่างเย็นชา

สองยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดที่เพิ่งพาพวกหยางเฉินมาที่วังราชวงศ์ต้วนยืนอยู่เคียงข้างขนาบซ้ายขวากษัตริย์ต้วนในเวลานี้ ทั้งหมดมองมาที่หยางเฉินด้วยความอาฆาตแค้น

ดูเหมือนว่าจะต้องการเพียงคำสั่งของกษัตริย์ต้วน พวกเขาก็จะไปฆ่าหยางเฉินทันที

หยางเฉินยิ้มเย้ย “จะให้ผมคุกเข่าให้ คุณมีดีอะไร?”