The king of War นิยาย บท 1239

ไม่มีใครคาดคิดว่ากษัตริย์ต้วนจะสั่งให้จับตัวต้วนหวูหยากลับมา

เพราะถึงอย่างไรต้วนหวูเหยียนก็ตายไปแล้ว ตอนนี้ในราชวงศ์ต้วน มีเพียงต้วนหวูหยาคนเดียวที่มีความสามารถด้านวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งที่สุด

แม้ว่าความสามารถด้านวิถีบู๊ของพระโอรสองค์อื่นๆ ก็ดีเช่นกัน แต่ที่แข็งแกร่งที่สุดก็อยู่ที่ระดับแดนเทพชั้นกลางเท่านั้น เมื่อเปรียบเทียบกับต้วนหวูหยาที่ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นยอดแล้ว มันเทียบกันไม่ติดเลย

แต่กษัตริย์ต้วนกลับจะลงโทษต้วนหวูหยาเพราะการตายของต้วนหวูเหยียน

ในขณะที่กษัตริย์ต้วนส่งยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนไปที่จวนเล็ก ภายในจวนเล็ก หยางเฉินและต้วนหวูหยา รวมถึงตู๋โยวและต้วนหยู่เยียนก็อยู่ด้วยกันทั้งหมด

ในเวลานี้ ต้วนหวูหยามองไปที่ซากปรักหักพังของจวนเล็ก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“ท่านพ่อ ท่านพยายามเต็มที่แล้ว อย่าโทษตัวเองอีกเลย ถ้าท่านแม่อยู่บนสวรรค์ จะไม่มีทางตำหนิท่านพ่อแน่นอน”

ต้วนหยู่เยียนจับมือบิดาของเธอ พยายามพูดโน้มน้าวเขา

แม้ว่าเธอกำลังปลอบโยนต้วนหวูหยา แต่ตัวเธอเองก็มีสีหน้าโศกเศร้าเช่นกัน

บิดายังคิดถึงมารดา แล้วตัวเธอจะไม่คิดถึงมารดาได้อย่างไร?

จวนเล็กหลังนี้มีความหมายกับต้วนหวูหยามากแค่ไหน กับเธอก็มีความหมายลึกซึ้งมากเช่นกัน

ตอนนี้จวนเล็กได้ถูกทำลายลง มันคือความกระทบกระเทือนอย่างใหญ่หลวงสำหรับพวกเขา

ตู๋โยวยืนอยู่ข้างหลังต้วนหวูหยา ดูสงบนิ่งราวกับว่าเป็นองครักษ์ที่จงรักภักดีที่สุด แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ ตู๋โยวมีความภักดีมากจริงๆ

หยางเฉินก็ยืนอยู่ข้างๆ เหมือนเขาจะรู้สึกได้ถึงจิตใจของต้วนหวูหยาในตอนนี้

ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ดูท่าทางกษัตริย์ต้วนจะไม่ยอมปล่อยพวกเราไป”

“หมายความว่าไง?”

ระดับวิถีบู๊ของต้วนหวูหยาสู้หยางเฉินไม่ได้ เขาไม่มีสัมผัสใดๆ ทั้งสิ้น

หยางเฉินหรี่ตาพูดว่า “ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคน กษัตริย์ต้วนเป็นคนใจกว้างจริงๆ”

“คุณกำลังบอกว่า เสด็จพ่อส่งยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดมาเพื่อจัดการกับพวกเราเหรอ?”

ต้วนหวูหยาถามด้วยความประหลาดใจ

หยางเฉินพยักหน้า “บนร่างกายของยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นอย่างรุนแรง แม้ว่าจะไม่ได้พุ่งเป้ามาที่พวกคุณ แต่ต้องมาจัดการกับผมแน่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ต้วนหวูหยามีสีหน้าเหลือเชื่อ รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “เป็นไปไม่ได้!”

“ราชวงศ์ต้วนนอกจากเสด็จพ่อและหลัวซิวแล้ว ก็ไม่มียอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดคนไหนอีก แล้วจะปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันอีกสองคนได้อย่างไร?”

“คุณหยาง คุณรู้สึกผิดแล้วหรือเปล่า?”

ในฐานะรัชทายาทของราชวงศ์ต้วน ต้วนหวูหยาจะไม่รู้สถานการณ์ของยอดฝีมือภายในราชวงศ์ต้วนได้อย่างไร?

แต่ในขณะที่เขาพูดจบลง พลังกดดันของวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวของทั้งสองก็มุ่งหน้าเข้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ทั้งต้วนหวูหยาและตู๋โยวต่างก็รู้สึกได้ เพียงชั่วครู่สีหน้าของทั้งสองได้เปลี่ยนไปอย่างมาก

“นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?”

เมื่อสัมผัสได้ว่ายอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ต้วนหวูหยาก็มีสีหน้าตื่นตกใจ

ตู๋โยวก้าวออกไปข้างหน้าและยืนขวางอยู่หน้าต้วนหวูหยา พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “องค์ชายรอง ท่านรีบพาคุณหนูออกไป กษัตริย์ต้วนอาจจะไม่ยอมปล่อยพวกเราไปง่ายๆ”

“ไม่ เป็นไปไม่ได้!”

ต้วนหวูหยารู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก กล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ “ต้วนหวูเหยียนตายไปแล้ว ข้าได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นยอด ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นสุดยอดวรยุทธที่แข็งแกร่งที่สุดในราชวงศ์ต้วน”

“เสด็จพ่อ ทำไมถึงยังทำกับข้าเช่นนี้? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

เขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

แสงอันเย็นเยียบเปล่งประกายขึ้นในดวงตาของเขา จ้องมองไปทางยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดทั้งสองที่กำลังมาถึงอย่างสงสัย และกล่าวอย่างเย็นชา “จะใช่หรือไม่ ในไม่ช้า คุณก็จะรู้ผลแล้ว”

ต้วนหยู่เยียนดูมีสีหน้าประหม่าเช่นกัน จับมือบิดาเอาไว้แน่นแล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ พวกเราออกจากราชวงศ์ต้วนเถอะ ท่านปู่ไม่ยอมปล่อยพวกเราไปแน่”

ต้วนหวูหยากัดฟันแน่น พลังวิถีบู๊ระดับแดนเทพชั้นยอดได้พรั่งพรูออกมาจากร่างกายของเขา

ความโกรธเกรี้ยวบ้าคลั่งทำให้เขาแทบบ้า

“บูม!”

ต้วนหวูหยาตวาดใส่ “นี่คือคำสั่ง! ตามคุณหยางไป!”

“ตั้งแต่ที่ท่านช่วยผมไว้ในตอนนั้น ชีวิตของผมก็เป็นของท่านคนเดียว ต่อให้ต้องตายอยู่ในราชวงศ์ต้วน ผมก็จะไม่มีวันทิ้งท่านไว้ตามลำพังเด็ดขาด!”

ตู๋โยวกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “ผมเชื่อฟังท่านมาโดยตลอด แต่วันนี้ ผมไม่สามารถฟังคำสั่งของท่านได้ องค์ชายได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

“ท่านพ่อ ข้าก็ไม่ไป! ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะตายกับท่านพ่อ!”

ต้วนหยู่เยียนกล่าวอย่างหนักแน่น โดยปราศจากความกลัวในสายตา

เธอก้าวออกมาข้างหน้า ยืนอยู่ข้างกายต้วนหวูหยา

“ข้าบอกว่าให้พวกเจ้าไป!”

ต้วนหวูหยาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครทำอะไรก็กล้ารับ ข้าเป็นคนฆ่าต้วนหวูเหยียนกับหลัวซิว”

“ข้าไม่เชื่อว่าเสด็จพ่อจะโหดร้ายเช่นนี้ แม้แต่ลูกชายแท้ๆ อย่างข้าก็จะสั่งฆ่าได้!”

“พวกเจ้าออกไปให้หมด!”

เห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนที่จะแบกรับการตายของต้วนหวูเหยียนและหลัวซิวเอาไว้ที่ตัวเขาเอง

แต่ทว่าตู๋โยวและต้วนหยู่เยียนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะไปจากที่นี่เลย

สองคนที่เคยเชื่อฟังคำพูดของเขาก่อนหน้านี้ วันนี้กลับไม่ฟังอะไรเลย

“องค์ชายรอง ถ้ากษัตริย์ต้วนยินดีที่จะปล่อยท่านไปจริงๆ เขาจะไม่ส่งยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนมาที่นี้เพื่อพาท่านไปเข้าเฝ้าหรอก”

ตู๋โยวเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง พูดอย่างใจเย็น “คราวนี้กษัตริย์ต้วนอาจจะฆ่าท่านจริงๆ ก็ได้!”

“ไม่มีทาง!”

ถึงตอนนี้ต้วนหวูหยายังไม่อยากจะเชื่อว่า เสด็จพ่อของตัวเองจะสั่งฆ่าเขาได้

ตู๋โยวไม่พูดอะไรอีก เขามองไปที่ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดสองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

หยางเฉินมีสีหน้าเมินเฉย เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า “ในเมื่อพวกคุณไม่ยินดีจะไป ผมก็ไปไม่ได้เหมือนกัน เพราะถึงอย่างไร คนที่ฆ่าต้วนหวูเหยียนก็คือผมเอง!”