The king of War นิยาย บท 1258

“นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

เวลานี้ฉินต้าหย่งรู้สึกว่าฉินซีเพ้อเจ้อไปเรื่อย หัวเราะบอกว่า “นี่คือลูกเห็นหยางเฉินเหนื่อยเกินไป เลยไม่วางใจอยู่บ้างเหรอ?”

ฉินซีมองทางต้วนหวูหยา พูดแบบทำหน้าอ้อนวอน “คุณอาต้วน ถือว่าหนูขอร้องคุณนะคะ ให้หนูเข้าไปหน่อย แค่ดูสักแวบได้หรือเปล่าคะ?”

“ถ้าเขาอยู่ หนูจะไม่รบกวนเวลาพักผ่อนเขาเลย จะออกมาเงียบๆ”

“หนูเพียงแค่อยากจะยืนยันว่าเขาอยู่บนเครื่องบินก็พอค่ะ!”

เห็นฉินซีท่าทางแบบนี้ ในใจต้วนหวูหยาตื่นตระหนก รีบบอกว่า “คุณฉิน คุณจริงจังไปแล้ว!”

“ไม่ใช่ผมไม่ให้คุณเข้าไปนะครับ แต่ว่าคุณหยางสั่งไว้ ไม่อนุญาตใครคนใดเข้าไปครับ ผมเพียงแค่ปฏิบัติตามคำสั่งของคุณหยาง หวังว่าคุณฉินอย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับ”

เขาได้เพียงพูดแบบนี้

เดิมทีฉินยีที่ยังคิดว่าไม่มีอะไร เวลานี้ก็รู้สึกไม่ปกติอย่างมาก มองทางต้วนหวูหยาถามว่า “คุณอาต้วน พี่สาวหนูเพียงแค่อยากเข้าไปดูสักหน่อย ก็ไม่ได้เหรอคะ?”

“หรือว่า แม้แต่เธอที่เป็นภรรยาคนนี้ ก็ไม่มีสิทธิ์ไปดูเขาสักหน่อย?”

ท่าทีต้วนหวูหยายังคงแน่วแน่ ส่ายหน้าแล้ว “ขอโทษครับ!”

เห็นต้วนหวูหยาที่แทบจะไร้จิตใจ ทันใดนั้นฉินซีหมดหวังอยู่บ้าง

“หลบไป!”

ฉินยีไม่มีทางยอมรับได้ ตะโกนใส่ต้วนหวูหยา “คุณหลบไปให้หนูเดี๋ยวนี้!”

ต้วนหวูหยาไม่ขยับ เหมือนตึกเหล็กแห่งหนึ่ง ปล่อยฉินยีออกแรงผลัก เขาก็ไม่ขยับสักนิด

“พี่เขย!”

ฉินยีตะโกนเรียกขึ้นฉับพลัน “พี่เขย สรุปพี่ทำอะไรอยู่? ทำไมไม่ให้พวกเราเข้าไป?”

“พี่เขย พี่ได้ยินไหม?”

“ถ้าพี่ได้ยินแล้ว พี่รีบออกมาสิ!”

เห็นฉินยีร้องตะโกนเสียงดัง ต้วนหวูหยาทำหน้าตกตะลึง

เขาขวางประตูของห้องพักผ่อนไว้ กลับไม่มีทางห้ามฉินยีแหกปากตะโกนได้

แต่ทว่า ไม่ว่าฉินยีจะร้องตะโกนอย่างไร กลับไม่มีการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น

น้ำตาของฉินซี ในชั่วขณะนั้นไหลทะลักอย่างกับเขื่อนแตก “หยางเฉิน สรุปคุณอยู่ที่ไหน?”

ฉินยีทำหน้าอึ้งทึ่ง “พี่เขย เขาไม่อยู่จริงๆ?”

หล่อนตะโกนเสียงดังขนาดนั้นแล้ว หยางเฉินไม่ตอบรับใดกลับมา ได้เพียงอธิบายว่า หยางเฉินไม่อยู่

ฉินต้าหย่งก็ตะลึงแล้ว “เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วกันแน่? หยางเฉินไม่ใช่ว่าขึ้นเครื่องมาด้วยกันกับพวกเราเหรอ? ทั้งที่พ่อมองเห็นว่าเขาไปห้องพักผ่อนแล้ว!”

เห็นหลายคนนี้อยู่ในความเสียใจ ต้วนหวูหยากัดฟันแน่น ดวงตาแดงพอสมควร เอ่ยปากบอกกะทันหัน “คุณหยาง ไม่อยู่บนเครื่องบินจริงๆ ครับ!”

“หยางเฉิน!”

ฉินซีร้องไห้ตะโกนทีหนึ่ง พุ่งเข้าไปในห้องพักผ่อนโดยตรง

แต่ทว่าในห้องพักผ่อน ว่างเปล่าไร้ผู้คน มีเงาของหยางเฉินอยู่ที่ไหน?

ฉินยีและฉินต้าหย่งก็รีบวิ่งเข้ามาเหมือนกัน ทันใดนั้นตกใจค้าง

“คุณอาต้วน สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ หยางเฉินไปที่ไหนแล้ว? ขอร้องคุณบอกหนูมา ได้หรือเปล่าคะ?”

ฉินซีมองไม่เห็นหยางเฉิน ใกล้จะเป็นบ้าแล้ว อารมณ์ฮึกเหิมอย่างยิ่งสอบถามเสียงดัง

“เขาไปแล้ว!”

เงียบงันอยู่นาน ต้วนหวูหยาเอ่ยปากบอกมาสามคำ

“ไปแล้ว? เขาไปที่ไหน? ทำไมต้องไป?”

ฉินซีอารมณ์ฮึกเหิมไร้ที่เปรียบ ตะโกนว่า “สรุปเขาอยู่ที่ไหน? คุณบอกหนูมาเร็ว เขาอยู่ที่ไหนกันแน่?”

“คุณอาต้วน หนูขอร้องแหละ หนูคุกเข่าให้คุณก็ได้ คุณบอกหนูเถอะค่ะ สรุปเขาไปที่ไหนแล้ว ขอร้องบอกหนูหน่อย ได้หรือเปล่า?”

ฉินซีพูดอยู่ กำลังจะคุกเข่าลง

“คุณฉิน ไม่ต้องครับ!”

ต้วนหวูหยารีบดึงฉินซีขึ้นมาแล้ว เห็นฉินซีที่อารมณ์ฮึกเหิม ในใจเขาก็ทุกข์ใจมากเหมือนกัน

“คุณรีบบอกมาสิ สรุปพี่เขยหนูไปที่ไหนแล้ว?”