The king of War นิยาย บท 1260

เวลานี้ หยางเฉินเจ็บปวดอย่างมาก เขารู้สึกว่าพลังที่สยองขวัญส่วนหนึ่ง เหมือนกำลังฉีกร่างกายของเขาไม่หยุด สติปัญญาค่อยๆ เลือนหาย

ความรู้สึกแบบนี้ เขาคุ้นเคยมากๆ คือความรู้สึกแบบนั้นหลังจากกินยาสมบูรณ์แบบ

แต่ว่า ยาสมบูรณ์แบบในร่างกายของเขา ไม่ใช่ถูกเขาดูดซึมหมดแล้วเหรอ?

ทำไม เขายังเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้อีก?

“ไอ้หนุ่ม บนตัวนายเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

อู่หยู่หลานสอบถามเสียงดุ

หยางเฉินเงยหน้าทันใด ในดวงตาที่โหดร้ายคู่นั้น แดงเลือดแถบหนึ่ง

อู่หยู่หลานมีภาพลวงตาบางอย่าง ตนเองไม่ได้ถูกมนุษย์จ้องเอาไว้ แต่ว่าถูกปีศาจร้ายที่มาจากนรกตนหนึ่งจ้องอยู่ อดสั่นไปทั่วทั้งตัวไม่ได้

“ฆ่า!”

ในลำคอลึกของหยางเฉิน ส่งเสียงแหบแห้งออกมาฉับพลัน

หลังจากคำนี้จบลง เขาหายตัวไปจากที่เดิมแล้ว

“ไม่ได้การ! ถอย!”

ชั่วขณะหนึ่งอู่หยู่หลานสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เหยียบเท้าลงบนพื้นดินอย่างแรง ร่างกายเหมือนกับสปริง ดีดเด้งไปทางด้านหลัง

“ตึง!”

ชั่วขณะที่เธอเพิ่งถอยหลังไปสองก้าว ลักษณะพลังอันน่าสะพรึงกลัวส่วนหนึ่งโหมกระหน่ำไปทางเธอ ตามมาด้วย หยางเฉินปล่อยหมัดหนึ่งตรงหน้าอกของเธอ

อู่หยู่หลานรู้สึกเพียงว่าภายในลำคอลึกหวานขึ้นฉับพลัน ร่างกายทะยานขึ้นท้องฟ้าด้านหลังแล้วกลิ้งหมุนตกพื้น

“ตึง!”

ชั่วขณะที่เธอเพิ่งร่วงลงพื้น การโจมตีของหยางเฉินก็มาเยือนอีกระดับ

“เฮือก!”

ครั้งนี้ อู่หยู่หลานไม่มีทางรับไหว พ่นเลือดออกมา ร่างกายเหมือนว่าวที่สายขาด หลังกระเด็นไปหลายสิบเมตร ก็ชนบนยอดเขาลูกหนึ่งอย่างแรงอีกที

“สารเลว!”

อู่หยู่หลานดิ้นรนปีนขึ้นมาจากบนพื้น เช็ดรอยเลือดที่มุมปากแล้ว มองทางหยางเฉินที่อยู่ห่างหลายสิบเมตร กัดฟันไว้แน่น

เดิมเธอมาเพื่อฆ่าหยางเฉิน กลับนึกไม่ถึงว่า ตอนที่เธอใกล้จะล้างแค้นได้สมใจ หยางเฉินกลับเหมือนเป็นอีกคนหนึ่งกะทันหัน กำลังสู้รบโหดร้ายไร้ที่เปรียบ

“เป็นคุณที่บังคับผมเอง!”

ดวงตาแดงเหมือนเลือดของหยางเฉินมองทางอู่หยู่หลาน ตะโกนเสียงต่ำด้วยสีหน้าดุร้ายอย่างยิ่ง

ลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวเขาแกร่งขึ้นในขณะนั้น คล้ายกับว่าอยู่ปลายขอบของแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม จะทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ได้ทุกเมื่อ

อู่หยู่หลานสีหน้าซีดเผือดครู่หนึ่ง เธอเพิ่งทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสามได้ไม่นาน อยากจะทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ บางทีชาตินี้คงทำไม่ได้

ปัจจุบันนี้ หยางเฉินที่อายุเพียงยี่สิบแปดปี เหมือนใกล้จะทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่แล้ว

ความไม่ยินยอมอันดุเดือด เพิ่มขึ้นในใจเธอ

“คนสารเลว! นายฆ่าเหยียนเอ๋อร์ของฉัน ฉันจำเป็นต้องฆ่านาย เพื่อแก้แค้นอย่างสาสมให้เขา!”

อู่หยู่หลานตาแดงก่ำตวาดอย่างโมโห ลักษณะพลังบนตัวก็เพิ่มสูงมากในชั่วพริบตาเดียว แอบดูมีลักษณะพลังที่แข่งขันกับหยางเฉินได้

“ฆ่า!”

หยางเฉินตะโกนเสียงดัง และพุ่งไปทางอู่หยู่หลาน

“ตึงๆๆ!”

ผู้แข็งแกร่งที่เข้าใกล้แดนเหนือมนุษย์ขั้นสามสองคน ชั่วขณะนั้นเข้าสู่ในศึกใหญ่อันโหดเหี้ยมแล้ว

เห็นเพียงพื้นภูเขาใต้เท้าของสองคน แตกละเอียดไม่หยุด เหมือนอยากถล่มภูเขาทั้งลูกทิ้งให้หมดเลย

กลิ่นอายวิถีบู๊ของหยางเฉินบ้าระห่ำที่สุด ความรู้สึกกระหายเลือดที่รุนแรง ทำให้เขามีความรู้สึกอยากจะฉีกสรรพสิ่งบนโลกออกเป็นชิ้นๆ

สำหรับอู่หยู่หลานตรงหน้า เขาอยากจะฉีกเป็นชิ้นแล้ว

อู่หยู่หลานระเบิดสภาพแกร่งสุดออกมาเช่นกัน มือทั้งสองข้างโจมตีต่อหยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง แต่ละครั้งที่โจมตี ล้วนเหมือนพลังที่ดูดมาจากธรรมชาติ อยากเอามากดทับหยางเฉิน

แต่ว่าหยางเฉินแกร่งเหลือเกิน ความสามารถในเวลานี้ แม้กระทั่งเกินกว่าเธอไปแล้ว เธอทำได้เพียงฝืนทนสู้สักรอบ

“ตึง!”

การโจมตีหนักอึ้งร่วงลงอีกที ตีเข้าหน้าอกของอู่หยู่หลานโดยตรง ตามมาด้วยเสียงกระดูกหักละเอียดทีหนึ่งดังขึ้น ร่างกายของอู่หยู่หลานราวกับว่าวที่สายขาด หลังลอยออกไปไกลสิบกว่าเมตร ร่วงลงบนพื้นอย่างแรง

“ฆ่า!”

หยางเฉินตะโกนทีหนึ่ง ชั่วขณะนั้นปรากฏตัวด้านหน้าของอู่หยู่หลาน ก่อนจะเตะลอยออกไป

“ปัง!”