The king of War นิยาย บท 1264

เห็นลักษณะท่าทางน้ำตาคลอของลูกสาว ฉินซีก็รู้สึกแย่เช่นกัน ตาแดงก่ำบอกว่า “เสี้ยวเสี้ยว ปะป๊าทำงานยุ่ง ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนพวกเรา”

“รอเขาทำงานเสร็จแล้ว จะมาหาพวกเราที่นี่ ตอนนี้ หม่าม้าพาหนูไปทุ่งหญ้าที่สวยงาม ดีมั้ย?”

เสี้ยวเสี้ยวส่ายหน้าแล้ว เบ้ปากน้อยๆ อยากจะร้องไห้แล้ว “หม่าม้า เสี้ยวเสี้ยวอยากจะให้หม่าม้ากับปะป๊าอยู่เป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยวด้วยกันค่ะ!”

“เสี้ยวเสี้ยว!”

ฉินซีไม่มีทางควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อีก โอบลูกสาวเข้ามาในอ้อมอก

“ฮือ......”

เสี้ยวเสี้ยวส่งเสียงร้องดัง

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอก็มองเห็นพ่อขึ้นเครื่องบินมาแล้ว ไปที่ห้องพักผ่อนด้านในสุด แต่ว่าตอนนี้ กลับไม่เจอพ่อแล้ว

เสี้ยวเสี้ยวเสียใจมาก

ฉินซีกอดลูกสาวไว้แน่น ฝืนกลั้นไม่ให้ตนเองร้องไห้ส่งเสียงออกมา แต่บนใบหน้า กลับเต็มไปด้วยน้ำตา

ฉินยีแอบน้ำตาไหลเหมือนกัน ในใจของหล่อน เห็นหยางเฉินเป็นพี่ชายของตนเองตั้งแต่แรกแล้ว

ถึงแม้ต้วนหวูหยาจะอธิบายกับพวกเขาแล้ว เป็นเพราะหยางเฉินไม่อยากทำให้พวกเขาพลอยลำบากไปด้วย ถึงส่งพวกเขาออกมา

แต่ฉินยีรู้ว่า ความยุ่งยากที่หยางเฉินเจอในครั้งนี้ จะต้องใหญ่หลวงมากแน่ ต้องใหญ่กว่าความยุ่งยากในอดีต มีความเป็นไปได้มากว่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว

นึกถึงตรงนี้ ฉินยียิ่งเศร้าใจกว่าเดิม น้ำตาไหลพราก

ฉินต้าหย่งถอนหายใจเบาๆ ทีหนึ่ง พูดปลอบใจด้วยเสียงต่ำ “หยางเฉิน ก็คือหมดหนทางจริงๆ ถึงส่งพวกเราออกมาจากเมืองเยี่ยนตู”

“ตอนนี้สิ่งที่พวกเราทำได้ ได้เพียงรอ รอเขากลับมาอย่างปลอดภัย! และไม่ใช่กลายเป็นภาระของเขา!”

ต้วนหยู่เยียนมองดูฉากนี้อยู่ อดน้ำตาไหลไม่ได้ หน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดในใจและตำหนิตนเอง

ตอนนั้นที่ราชวงศ์ต้วน ถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยชีวิตเธอ หยางเฉินจะฆ่าต้วนหวูเหยียนได้อย่างไรกัน?

ถ้าต้วนหวูเหยียนไม่ตาย จะผิดใจอู่หยู่หลานได้อย่างไร?

หยางเฉินคงไม่ต้องแบกรับทุกอย่างไว้เพียงลำพังแล้ว?

ในใจต้วนหวูหยารู้สึกไม่ดีมากเหมือนกัน เป็นเขาพาหยางเฉินกลับมาที่ราชวงศ์ต้วน ถึงก่อให้เกิดสถานการณ์ในวันนี้

แทบจะในขณะเดียวกัน สนามบินนานาชาติเขตโจวหนัน หม่าชาวกับอ้ายหลิน ยังมีเฝิงเสียวหว่าน ก็เดินลงมาจากเครื่องบินแล้ว

ระหว่างทางที่มาเขตโจวหนัน สองสามคนนี้ล้วนทำหน้ากังวล ปัจจุบันนี้มาถึงเขตโจวหนันแล้ว ความกังวลบนหน้าของสองสามคนนี้ยิ่งเข้มขึ้น

“ที่รัก!”

ทันใดนั้น อ้ายหลินมองทางหม่าชาวก่อนจะเรียกไปทีหนึ่ง

หม่าชาวมองทางภรรยา ถามอย่างอ่อนโยนเท่าที่จะทำได้ “ที่รัก มีอะไรเหรอ?”

อ้ายหลินไม่ได้พูดอะไร มือทั้งสองข้างจับมือของหม่าชาวไว้แน่น ดวงตาจ้องสามีมาตลอด

ทั้งสองแต่งงานกันนานขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่อ้ายหลินจ้องหม่าชาวเป็นเวลานานเช่นนี้

“ที่รัก คุณไปหาพี่เฉินเถอะ!”

สองคนจ้องมองกันหนึ่งนาทีเต็มๆ อ้ายหลินเอ่ยปากบอกกะทันหัน

หม่าชาวสั่นไปทั้งตัว ทำหน้างุนงง “ที่รัก คุณ......”

อ้ายหลินยื่นนิ้วออกมา บังบนปากของหม่าชาวแล้ว บนหน้าของเธอ กลับเผยรอยยิ้มออกมา แต่ว่าดวงตากลับเปียกชุ่มพอสมควร

“คนอื่นไม่รู้ชัดถึงความสัมพันธ์เพื่อนพ้องระหว่างคุณกับพี่เฉิน แต่ฉันจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน?”

อ้ายหลินหัวเราะบอกว่า “ถึงตอนนี้ ฉันยังจำได้แม่นเลยว่า นั่นคือศึกใหญ่ครั้งหนึ่งเมื่อสามปีก่อน คุณบุกเดียวเข้าไปในถิ่นศัตรู ใช้ความสามารถของแดนราชาขั้นกลาง สังหารผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเทพคนหนึ่งแล้ว”

“เป็นครั้งนั้นเอง คุณมีชื่อเสียงในศึกแรก ถูกพี่เฉินตั้งเป็นหนึ่งในเก้ากษัตริย์แห่งชายแดนเหนือ แต่ก็เป็นครั้งนั้นเองที่คุณได้รับบาดเจ็บหนัก เป็นพี่เฉินบุกเข้าไปถิ่นของศัตรู พาคุณกลับมาแล้ว”

“ส่วนคุณ สลบไปสามวันสามคืนเต็มๆ และพี่เฉินก็ออกไปสามวันสามคืนเต็มเหมือนกัน”

“ก่อนออกไป เขาบอกมาประโยคหนึ่ง ให้ฉันจำได้เหมือนเพิ่งเกิดใหม่ เขาบอกว่า ‘ใครกล้าแตะต้องเพื่อนพ้องของฉันหยางเฉิน อยู่ไกลแค่ไหนก็ต้องตาย’ ”

“จนกระทั่งต่อมา ฉันถึงรู้ว่า สามวันนั้นที่พี่เฉินออกไป บุกไปค่ายประเทศศัตรูทั้งสี่ข้างนอกตามลำพัง อาศัยแรงคนเดียว ฆ่าเทพสงครามสิบกว่าคนของประเทศศัตรูทั้งสี่แล้ว