The king of War นิยาย บท 1268

สองสาวที่กำลังมองออกไปทางนอกหน้าต่าง สดุ้งตกใจจากเสียงแผดร้องของหยางเฉิน

“พี่เสี่ยว คุณเป็นอะไรไปคะ？”

ลู่ฉิงเสว่หน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง รีบตะโกนเรียก

มู่เชียนเชียนก็ตกใจเอาอย่างหนัก ตะโกนพูด “พี่เสี่ยว พี่สงบใจหน่อย อย่าคิด อย่าคิดอะไรทั้งสิ้น”

ที่เรียกว่าพี่เสี่ยว เป็นสรรพนามที่มู่เชียนเชียนตั้งขึ้นมาใช้เรียกหยางเฉิน ลู่ฉิงเสว่ก็ได้ใช้ตามด้วย

พวกหล่อนรู้ดีว่า หยางเฉินมีภาวะเสียความจำ ทุกครั้งที่หวนคิดเรื่องอดีตผ่าน จะมีอาการเจ็บปวดอย่างหนัก

ถ้าหยางเฉินหยุดคิดเรื่องอดีตผ่าน ความเจ็บปวดก็คงจะหายไปได้

แต่ทว่า ไม่ได้ผล หยางเฉินยังคงร้องระงมด้วยความเจ็บปวด หน้าตาบิดเบี้ยวอย่างสุดแสนทรมาน

“ฆ่าผม！ช่วยฆ่าผมที！โอ๊ย......”

ใบหน้าหยางเฉินดูโหดเหี้ยม คำรามใส่สองสาว

ในภาวะเจ็บปวดสุดทนได้นั้น ทำให้เขาคิดเพียงขอให้ได้ตายไป

สำหรับเขานั้น มีแต่ตายเท่านั้น ที่จะทำให้เขาได้หลุดพ้น

มองดูสภาพความเจ็บปวดสุดทนของเขาแล้ว ลู่ฉิงเสว่ตาแดงขึ้นมา คนน้ำใจแสนดีอย่างหล่อน รับไม่ได้เลยกับสภาพแบบนี้

แม้กระทั่งมู่เชียนเชียนที่มีอคติกับหยางเฉินอยู่ ตอนนี้ก็รู้สึกร้อนใจ “พี่เสี่ยว อย่าทำแบบนี้สิ อดทนหน่อยเดี๋ยวก็หาย”

“ฆ่าผม！รีบฆ่าผมด้วย！ขอร้องพวกคุณช่วยฆ่าผมด้วย！”

หยางเฉินปวดทรมานจนไม่คิดจะมีชีวิต

ลู่ฉิงเสว่สองตาแดงก่ำมองหยางเฉินอยู่สักครู่แล้ว จู่ ๆ ก็อ้าแขนออกสองข้าง โอบกอดหยางเฉินไว้แน่น กระซิบที่ข้างหูอยางนุ่มนวลว่า “ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่นี่！”

เห็นการแสดงออกของลู่ฉิงเสว่ ที่ทำให้มู่เชียนเชียนถึงกับตลึงงง

ลู่ฉิงเสว่ไม่เพียงแต่อยู่ในตระกูลสูงส่ง หน้าตาก็เลิศล้ำ ภาพตอนนี้ถ้าพวกหนุ่ม ๆ ในหนิงโจวเห็นเข้า หยางเฉินคงต้องถูกรุมฆ่าทิ้งเป็นแน่

และที่ทำให้มู่เชียนเชียนต้องอึ้งทึ่งคือ หยางเฉินพอถูกลู่ฉิงเสว่กอด กลับมีอาการค่อย ๆ สงบลง ไม่ร้องครวญอีก เพียงแต่ตัวยังสั่นงก ๆ เหมือนจะด้วยความเจ็บปวดหรือกลัวกับอะไรอยู่

“พี่สาวคะ พี่........”

มู่เชียนเชียนกำลังเตรียมจะพูดอะไร แต่ถูกลู่ฉิงเสว่ใช้สายตาสะกดให้หยุด ที่แท้ หยางเฉินที่ซบอยู่ที่อกลู่ชิงเสว่ หลับไป

“นี่......”

มู่เชียนเชียนปากอ้าตาค้าง ตลึงงงไป

พลันหล่อนก็คิดไปถึงว่า หยางเฉินกำลังฉวยโอกาสกับพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของหล่อน

ลู่ฉิงเสว่ยังคงทำเหมือนกำลังกล่อมเด็กน้อย กอดหยางเฉินไว้แน่น มือก็ลูบไล้เบา ๆ บนแผ่นหลังหยางเฉินไม่ได้หยุด

มู่เชียนเชียนแอบทอดถอนใจ ในความรู้สึกมีอะไรแปลก ๆ บอกไม่ถูก

หล่อนกับลู่ฉิงเสว่นั้นสนิทสนมกันมาก เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กจนเติบโตมาด้วยกัน วันนี้มาเห็นพี่สาวคนนี้ปฏิบัติกับผู้ชายที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ลงทุนเสียสละถึงขนาดนี้ หล่อนย่อมมีความรู้สึกยากที่จะรับได้

แต่หล่อนก็เข้าใจดี พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของหล่อนคนนี้จิตใจดีมาก ๆ เพียงให้เป็นเรื่องที่หล่อนเห็นว่าใช่ ใครก็จะไปเปลี่ยนความคิดของหล่อนไม่ได้

หล่อนมองหน้าลู่ฉิงเสว่ แล้วกลับไปมองหยางเฉิน พลันเกิดความรู้สึกถึงความอารีที่ลงตัว เขาทั้งสองนี้ ดูช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกันเลยทีเดียว

ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้สังเกต ตอนนี้พอได้ตั้งใจดู หยางเฉินนี้หล่อเอามากเลยทีเดียว

จมูกที่สูงโด่ง ริมฝีปากที่บางนุ่ม ความคมสันชัดเจนของโหงวเฮ้ง อีกความสูงมาตราฐาณที่เมตรแปดสิบ

ต่อให้ดาราตามกระแสในทีวี ก็ยังห่างไกลความหล่อของหยางเฉินอยู่อีกมาก

“พี่สาวคะ ฉันว่าพี่กับพี่เสี่ยวคนนี้ช่างงามสมกันเป็นคู่สร้างจริง ๆ นะ ไหน ๆ พี่ก็ยังไม่มีคนที่ถูกใจ ไม่สู้ให้พี่เสี่ยวคนนี้มาเป็นบ่าวคู่เรือนก็น่าจะดีนะ？”

มู่เชียนเชียนจู่ ๆ ก็กระซิบพูดเสียงเบา ๆ

ลู่ฉิงเสว่ถึงกับสะอึกชะงักไปพักหนึ่ง พลันก็เกิดสีแดงเขินขึ้นมาบนใบหน้า ตัดพ้อว่าไป “พูดส่งเดช！”

“ฮิ ฮิ！”

มู่เชียนเชียนหัวเราะแล้วพูดว่า “พี่สาว ฉันพูดเรื่องจริงนะ ก่อนนี้ก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้มาดู ๆ ไป ไม่รู้ไงให้รู้สึกว่าพี่กับพี่เสี่ยวคนนี้ดูเป็นคู่สมไม่ธรรมดา จริง ๆ”

“เชียนเชียน！”

ฉับพลันนั้นสีหน้าลู่ฉิงเสว่ขึ้งเครียดลงพูดว่า “คำพูดแบบนี้ ทีหลังห้ามพูดอีกเป็นอันขาดนะ ถ้าเกิดได้ยินไปถึงหูของหลี่จิ้น ชีวิตของพี่เสี่ยวคนนี้ก็จะต้องตกในอันตราย”