The king of War นิยาย บท 1267

อาทิตย์ก่อน หม่าชาวก็ได้มาถึงหนิงโจว เที่ยวสืบหาหยางเฉินไปทั่ว หาจนถึงขณะนี้ ก็ยังไม่มีร่องรอยใด ๆ

เหมือนกับว่า หยางเฉินไม่เคยได้มาหนิงโจวเลย

“หรือจะว่า พี่เฉินได้ออกจากหนิงโจวไปแล้ว？”

หม่าชาวพึมพำด้วยนัยน์ตาที่เศร้าซึม

แท้ที่จริงแล้ว ในใจของเขายังมีข้อที่คิดห่วงอยู่ เพียงยังไม่กล้าจะพูดออกไป

ในช่วงที่ยังไม่ได้พบกับหยางเฉิน เขาจะไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด ว่าจะเป็นไปได้แบบนั้น

“พวกเจ้าเป็นใครกัน？”

ในขณะนั้นเอง ผู้เฒ่าในชุดแพรไหมสองคน ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าหม่าชาวอย่างเงียบเชียบ

ทำเอาหม่าชาวสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเฉียบพลัน ภายในร่างพล่านพลุ่งขึ้นด้วยเลือดพร้อมรบ

สองผู้เฒ่านี้ ปรากฏตัวขึ้นมาเบื้องหน้าเขาแบบไหน เขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

ยืนประจันหน้ากับสองคนนี้ ความรู้สึกในตาสัมผัสของหม่าชาวเห็นเป็นเหมือนภูผาสองลูก

“องค์ชาย ในที่สุดพวกเราก็ได้หาท่านพบแล้ว！”

หนึ่งในผู้เฒ่านั้น น้ำตาหลั่งทะลักออกมาในทันใด พูดไปด้วยอารมณ์สุดตื่นใจ

“เป็นองค์ชายจริง ๆ หรือนี่？”

ผู้เฒ่าอีกคน สีหน้าก็เต็มความตื่นเต้นไปด้วย

“ไม่มีผิดเด็ดขาด！”

มองดูอารมณ์ตื่นเต้นของทั้งสองคน คิ้วของหม่าชาวขมวดย่น “พวกท่านเป็นใครกันแน่？”

“องค์ชาย พวกเราจะมารับท่านกลับคืนสู่ราชวงศ์โบราณกัน”

สองผู้เฒ่าพูดออกไปพร้อมการโค้งทำความเคารพ

“ราชวงศ์โบราณ？ราชวงศ์โบราณไหนกัน？”

หม่าชาวสีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน

“ราชวงศ์เฝิง หนึ่งในสองราชวงศ์ยิ่งใหญ่โบราณ”

สองผู้เฒ่าพูดด้วยความตื้นตัน “พวกเราตามหาท่านมายี่สิบปีเต็ม ๆ แล้ว ในที่สุด พวกเราก็ได้พบแล้ว องค์ชาย ขอได้โปรดตามพวกเรากลับสู่ราชวงศ์เฟิงด้วยเถิด！”

“พวกท่านจำคนผิดแล้วแหละ！”

หม่าชาวแสดงออกในสีหน้าที่สับสน หันตัวกลับตั้งใจจะจากไป

“องค์ชาย ผมไม่มีทางจำท่านผิดเด็ดขาด！”

หนึ่งในผู้เฒ่า พูดด้วยสีหน้าตื้นตันสุด ๆ “ทุกครั้งที่ท่านฝ่าทะลุพลังยุทธ ตรงด้านซ้ายบริเวณหัวใจของท่าน ใช่หรือไม่ว่าจะมีรอยด่างเป็นตราประทับวงกลมเกิดขึ้น？”

หม่าชาวที่เพิ่งก้าวเท้าออกไปได้ไม่กี่ก้าว พลันต้องหยุดชะงัก หันมองผู้เฒ่าคนนั้นอย่างฉงนใจ “ท่านรู้ได้ยังไง？”

“ก็ด้วยเหตุว่า มีเพียงผู้ที่มีสายเลือดราชวงศ์เฟิงเท่านั้น จึงจะมีอัตลักษณ์เฉพาะตัวของตระกูลแบบนี้！”

ผู้เฒ่าพูดด้วยความตื่นเต้น “ฉะนั้นจึงบอกได้ว่า พวกเราหาไม่ผิดคน ท่านก็คือหลานคนโตของฮ่องเต้ราชวงศ์เฟิง เฟิงชาว！”

ได้ยินคำพูดของผู้เฒ่า หม่าชาวตื่นตระหนกเต็มใบหน้า ชี้หน้าตัวเองพูดไปว่า “ท่านบอกว่า ข้านี่นะคือคนในราชวงศ์เฟิง？แล้วยังเป็นหลานคนโตในราชวงศ์เฟิง？”

เขาเคยแต่รู้ว่า ตัวเขาเองนั้นเป็นเด็กกำพร้า ใครจะไปคิดได้ถึงว่า ตัวเองจะเป็นคนในราชวงศ์สูงศักดิ์ และราชวงศ์นี้นั้น ยังเป็นราชวงศ์เฟิงหนึ่งในราชวงศ์ยิ่งใหญ่โบราณ

“องค์ชาย ที่พวกเราพูดล้วนสัจจริง และท่านก็ได้พิสูจน์ประจักษ์ชัดแล้ว ตรงบริเวณส่วนของหัวใจ นั่นคือสัญลักษณ์เฉพาะประจำราชตระกูล”

“องค์ชาย ฝ่าบาทคิดถึงท่านมาก ท่านโปรดได้กลับไปพร้อมกับพวกเราด้วยเถิด！”

“ราชวงศ์เฟิงในเวลานี้ ก็มีเพียงท่านเท่านั้น ที่มีคุณสมบัติพร้อมมากที่สุดในการจะเป็นผู้สืบทอดราชวงศ์เฟิง！”

สองผู้เฒ่าผลัดกันร้องขอต่อเนื่อง

หม่าชาววางสีหน้าบอกไม่ถูก กับพื้นภูมิชีวิตของตัวเอง เขาไม่เคยคิดจะนึกสนุกด้วย หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาก็อยู่มาอย่างเป็นตัวของตัวเอง มันเป็นเรื่องของความเคยชินแล้ว

มีหรือไม่มีวงศ์ตระกูล ไม่ใช่เรื่องต้องใส่ใจ

อีกอย่างที่ว่ามาถึงวันนี้ เขายังหาหยางเฉินไม่พบ แล้วจะให้ไปราชวงศ์เฟิงได้ยังไง？

“เสียใจด้วยนะ！ผมไม่ใช่หลานคนโตอะไรของราชวงศ์เฟิงนั่นนะ ถึงถ้าจะว่าใช่ ก็จะไม่ตามพวกท่านกลับราชวงศ์เฟิงหรอกนะ！”

หม่าชาวพูดจบ หันหลังเดินหนีออกทันที

“องค์ชาย！ท่านจะต้องกลับไปกับพวกเรา！”

เขาแค่เพียงขยับตัว เงาร่างของสองผู้เฒ่าก็กะพริบไหว ขวางตรงทางที่เขาจะไปในทันที

สีหน้าหม่าชาวเหี้ยมขรึมอย่างน่ากลัวขึ้นมาทันที พูดเสียงเย็นเยือก “ถอยไป！”

สองผู้เฒ่าทำหูทวนลม ต่างคนก็มองหม่าชาวด้วยสีหน้าหนักแน่น

ในความคิดของพวกเขา หม่าชาวไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไปกับพวกเขา เพียงแต่เขากลับไปด้วย สมบัติพัสถานยศศักดิ์พร้อม