The king of War นิยาย บท 1266

“เอ่อ!”

ชั่วขณะนั้นแพทย์งุนงงแล้ว จากนั้นเอ่ยปากบอก “ผมคือเฉินปินแพทย์เจ้าของไข้ของคุณ”

“งั้นผมเป็นใคร?”

หยางเฉินถามอีก

ครั้งนี้ แพทย์หลายคนมองหน้าซึ่งกันและกัน มองเห็นความขึงขังในสายตาของกันและกัน

ไม่นาน พวกเขาได้ข้อสรุปออกมาว่า: คนไข้ สูญเสียความทรงจำแล้ว!

“อะไรนะ? เขาความจำเสื่อมแล้ว?”

ภายในห้องทำงานแพทย์ ลู่ฉิงเสว่และมู่เชียนเชียนก็มาแต่เช้าแล้ว ตอนพวกเธอรับรู้ว่าหยางเฉินสูญเสียความทรงจำ มู่เชียนเชียนร้องตกใจขึ้นมาโดยตรง

แพทย์พยักหน้า พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ผลการตรวจร่างกายแสดงมาว่า นอกจากร่างกายเขาได้รับบาดเจ็บหนักแล้ว ตัวชี้วัดความแข็งแรงตรงอื่น ล้วนอยู่ในขอบเขตมาตรฐาน สมองก็ไม่มีได้รับการกระทบกระเทือน”

“สำหรับสาเหตุหลักที่เขาความจำเสื่อม ยังไม่รู้ชั่วคราวครับ”

หลังฟังคำอธิบายของแพทย์ สองพี่น้องทำหน้าเคร่งขรึม

เดิมทีหลังรู้ว่าหยางเฉินฟื้นแล้ว สองสาวดีใจกันมากๆ แต่ว่าตอนนี้ คนมีชีวิตรอดมาได้ กลับสูญเสียความทรงจำไป แม้แต่ตนเองเป็นใคร ยังลืมแล้ว

“พี่คะ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี?”

หลังออกมาจากห้องทำงานแพทย์ มู่เชียนเชียนมองทางลู่ฉิงเสว่ถามขึ้น

ในสายตาลู่ฉิงเสว่เต็มไปด้วยความยืนหยัด “ในเมื่อโรงพยาบาลรักษาไม่ได้ งั้นได้เพียงพาเขากลับไปตระกูลลู่ไปก่อนชั่วคราว แล้วหาหมอรักษาต่อไป”

“อะไรนะ?”

มู่เชียนเชียนเบิกดวงตาโตแล้ว “พี่ พี่บ้าไปแล้วเหรอ? จะพาเขากลับไปตระกูลลู่?”

ในสายตาลู่ฉิงเสว่เต็มไปด้วยความจริงจังแบบไม่เคยมีมาก่อน พูดแบบท่าทางแน่วแน่ “พวกเราเป็นคนช่วยเขามา ในเมื่อเขาความจำเสื่อมแล้ว และติดต่อครอบครัวของเขาไม่ได้ งั้นได้เพียงพาเขากลับตระกูลลู่ไปรักษา”

“แต่ว่า......”

มู่เชียนเชียนกำลังอยากจะพูดโน้มน้าวต่อไป ก็ถูกลู่ฉิงเสว่ขัดจังหวะ “เชียนเชียน เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่งแล้ว ทุกอย่างปล่อยให้พี่จัดการเอง”

“เอ๋......”

มู่เชียนเชียนถอนหายใจทีหนึ่ง ไม่พูดโน้มน้าวต่ออีก

เธอรู้ดีมากกว่า พี่สาวของตนเอง เป็นคนจิตใจดีมากแค่ไหน แม้แต่เหยียบมดตายตัวหนึ่ง หล่อนยังทำใจไม่ได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เป็นคนที่ถูกหล่อนช่วยชีวิตไว้คนหนึ่ง

“พี่ ถ้าพี่แต่งงานกับหลี่จิ้นไปจริง งั้นคงช่างน่าเสียดายจริงๆ เลย” มู่เชียนเชียนพูดแบบท่าทางทอดถอนใจ

หลังสองพี่น้องกลับมาถึงห้องคนไข้ หยางเฉินกำลังนอนทำหน้าเหม่อลอยอยู่บนเตียงคนไข้ พวกเธอเข้ามา แม้แต่สายตาเขาก็ไม่ขยับเขยื้อน ดวงตามองทางเพดานค้างอยู่

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลู่ฉิงเสว่!”

ลู่ฉิงเสว่เดินมาถึงด้านข้างเตียงคนไข้ เป็นฝ่ายแนะนำตนเองก่อน เห็นหยางเฉินมองทางตนเอง เธอก็ถามว่า “คุณยังจำชื่อของตัวเองได้มั้ย?”

หยางเฉินส่ายหน้าด้วยท่าทางสับสน จากนั้นถามว่า “เป็นคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้?”

“เป็นเชียนเชียนที่เจอคุณก่อนเป็นคนแรก แล้วพวกเราสองคนก็พาคุณลงมาจากยอดของภูเขาหนิงมาส่งที่โรงพยาบาลด้วยกันค่ะ”

ลู่ฉิงเสว่ยิ้มบอกไป จากนั้นพูดแนะนำกับหยางเฉินว่า “หล่อนคือมู่เชียนเชียนลูกพี่ลูกน้องของฉัน คุณเรียกหล่อนว่าเชียนเชียนก็พอค่ะ”

“ขอบคุณพวกคุณนะ!”

หยางเฉินมองทางสองสาว พูดไปด้วยท่าทางจริงใจ

นอกจากสูญเสียความทรงจำแล้ว ทุกอย่างของเขาล้วนครบถ้วนเหมือนคนปกติทั่วไป

พูดให้ถูกต้อง ไม่ใช่เขาเสียความทรงจำ แต่ว่าตอนที่เขาพยายามหวนคิดถึง จะปวดหัวมาก เหมือนจะระเบิดแตก ทำให้เขาเจ็บจนสุดจะทน

ในหนึ่งอาทิตย์ต่อมา หยางเฉินได้รับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด ช่วงเช้าทุกวัน ลู่ฉิงเสว่จะมาอยู่เป็นเพื่อนข้างกายหยางเฉินที่โรงพยาบาล เล่าเรื่องราวของหนิงโจวบางส่วนให้เขาฟัง และจะนำหนังสือพิมพ์ส่วนหนึ่งมาให้หยางเฉินด้วย ให้หยางเฉินเข้าใจเรื่องราวของจิ่วโจว

เพียงแต่ หลายวันมานี้ หยางเฉินไม่มีทางฟื้นฟูความทรงจำมาตลอด มีหลายครั้ง ตอนที่พยายามหวนนึกถึง ล้วนเจ็บจนแทบเป็นแทบตาย ภายใต้การช่วยเหลือของยาระงับประสาท ถึงทำให้เขากลับมาสงบนิ่งดังเดิม

ในขณะเดียวกัน บนทุ่งหญ้ากว้างแห่งหนึ่งที่เขตโจวซี

เสี้ยวเสี้ยวกำลังวิ่งตามฝูงแกะบนทุ่งหญ้า หน้าตาดูสนุกเต็มที่