The king of War นิยาย บท 1272

มู่เชียนเชียนออกเสียงตะโกนไป

เห็นชัดว่าการจู่โจมของยอดฝีมือตระกูลลู่กำลังจะใส่ถึง สองมือน้อย ๆ ของลู่ฉิงเสว่กำแน่น ในตาเต็มไปด้วยความกังวล

ที่หล่อนห่วงมากที่สุดคือ กลัวหยางเฉินจะบาดเจ็บซ้ำ

ก่อนหน้านี้บนรถที่กำลังออกมาจากโรงพยาบาล ภาพหยางเฉินกุมหัวด้วยความเจ็บปวดนั้น ทำให้หล่อนมีความรู้สึกร่วมในความเจ็บปวดนั้น หล่อนปวดใจด้วยกับผู้ชายคนนี้จริง ๆ ไม่อยากทนเห็นใครมาทำร้ายเขา

“พี่เสี่ยว！”

ลู่ฉิงเสว่ก็อดไม่ได้ต้องตะโกนลั่นออกไป

เพราะที่หล่อนมองเห็นนั้น หยางเฉินไม่มีทีท่าจะหลบ ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

เดิมทีที่ยังมีความรู้สึกตื่นเต้น ในสายตาลู่หยวนทงตอนนี้ให้รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ส่ายหน้าไปมา “เดิมคิดอยู่ว่าจะเป็นยอดฝีมือ นี่กลับเป็นว่าเรามันคิดมากไปเองเสียนี่”

“เขาถึงขนาดว่าที่ควรจะต้องหลบ ยังลืมไปได้ แน่นอนว่าเพราะโดนพลังของคุณฉีข่มจนขวัญกระเจิงหาย”

ลู่ชวนก็ตะลึงงง “ไหงเป็นแบบนี้ไปได้？”

ก่อนหน้านี้ก็ได้เห็นกับตาที่หยางเฉินจัดการกับสองบอดี้การ์ดในพริบตา เขาก็เชื่อแน่แล้ว หยางเฉินต้องเข้าถึงพลังวิชาบูโดแล้ว อย่างน้อยก็ระดับแดนราชาขั้นกลาง

แต่มันเป็นอะไรในตอนนี้ แค่เพียงปฏิกิริยาพื้นฐานของแดนราชาขั้นต้น ดูเหมือนยังไม่เป็นเลย

เป็นไปได้หรือว่าเราสายตาเสื่อม？

“ปัง！”

ในทันใดนั้นเอง หมัดของยอดฝีมือตระกูลลู่อัดใส่ลงไป

“อะไรกันนั่น？”

“รับไว้ได้！”

“มันเป็นไปได้ยังไง？”

ในทันทีต่อมาลู่ชวนกับลู่หยวนทง ต้องตาโตค้าง ผวาตื่นเต็มหน้า

เพราะ หยางเฉินที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เพียงขยับมือข้างหนึ่ง ก็จับบล็อกเอาหมัดที่ใส่มาเต็มที่ของอาจารย์ฉีขนาดว่าตัวเองจะเขยื้อนถอยสักนิดยังไม่มีให้เห็น

เขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่มีขยับแม้เส้นยาแดงเดียว เหมือนว่าหมัดของคุณฉีนั้นแค่เพียงมาสะกิด

อาจารย์ฉีก็ยืนงง ความรู้สึกคิดไม่ตกแสดงออกให้เห็นเต็มหน้า “นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง？”

หยางเฉินพูดไปด้วยสีหน้าราบเรียบ “ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม！”

“เป็นไปไม่ได้！”

อาจารย์ฉีฮึดโกรธคลั่งขึ้นมาทันที อีกหมัดที่อยู่ก็ซัดออกไปเต็มกำลังที่เตรียมไว้

“ข้าเป็นถึงยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลลู่ จะมาแพ้ในมือแกได้ยังไง？”

เขาคำรามเสียงลั่น พร้อมกับหมัดที่อัดใส่ลงไป

“ปัง！”

แต่แล้วหมัดที่ว่านี้ ก็ยังคงถูกหยางเฉินกั้นรับเอาไว้ ดูเหมือนไม่ได้ใช้แรงอะไรมากด้วยซ้ำไป

จนถึงนาทีนี้ อาจารย์ฉีจึงสำนึกขึ้นได้ หยางเฉินคนนี้แข็งแกร่งจริง ๆ สายตาของเขามองข้ามไปเอง

ถึงตอนนี้ลู่หยวนทงและลู่ชวนต่างตะลึงตื่นผวาอย่างหาอะไรเทียบไม่ถูก คุณฉีนั้นถือว่าสุดยอดอันดับหนึ่งของตระกูลลู่ ยอดฝีมือระดับแดนราชาขั้นกลางตัวจริงที่มีอยู่ แต่มาอยู่ตรงเบื้องหน้าหยางเฉิน อาจารย์ฉีกลับดูหมดสภาพ

“คุณพ่อ เขาไม่ใช่มีพลังฝีมือระดับแดนราชาขั้นกลางนะ แต่ถึงระดับเหนือกว่าแดนราชาขั้นปลายอีก？”

พลันสีหน้าลู่ชวนเกิดอาการตื่นเต้นขึ้น หัวเราะเสียงลั่นแล้วพูดว่า “คุณพ่อ เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนราชาขั้นปลายตัวจริงเลยนะนี่ ฮา ฮา ฮา............”

หนึ่งคนผู้แข็งแกร่งระดับแดนราชาขั้นปลาย เหลือพอจะยกระดับตระกูลบ้านขึ้นอยู่ในระดับตระกูลสุดยอดในหนิงโจว

และในเวลานี้ ยอดฝีมือที่เก่งกาจขนาดนี้ ได้มาอยู่ในบ้านตระกูลลู่ แทบไม่ต้องคิดว่าลู่หยวนทงกับลู่ชวนจะตื่นจนเนื้อเต้นขนาดไหน

อาจารย์ฉีได้จู่โจมอย่างสุดแรงอยู่หลายครั้ง และก็ถูกหยางเฉินรับเอาอยู่ได้ทุกครั้ง จนเขาต้องยอมหยุดการจู่โจม

“ข้า แพ้แล้ว！”

อาจารย์ฉีพูดด้วยสีหน้าสลด

ขณะที่อาจารย์ฉียอมรับความพ่ายแพ้ต่อหยางเฉิน ลู่หยวนทงก็กลับคืนสติมาในที่สุด สีหน้าที่ตื่นเต้น พูดย้ำอยู่กับคำเดียว “ดี！ดี！ดี！”

ด้วยความตื่นเต้น ร่างกายของเขายังออกอาการสั่นเทิ้มเล็กน้อย

หลายปีก่อนหน้านี้ ตระกูลลู่จึงใช่เป็นตระกูลยิ่งใหญ่ที่สุดในหนิงโจว ให้แม้นตระกูลหลี่ ก็ไม่ใช่จะเทียบกับตระกูลลู่ได้

แต่ หลังจากที่เขาเขารับสืบทอดตำแหน่งผู้นำบ้าน ตระกูลลู่นับวันก็ถดถอยลง เหล่าบรรดาผู้แข็งแกร่งที่ว่าจงรักภัคดีกับตระกูลลู่มาก ไม่ทรยศหักหลัง ก็ลาจากไป

เวลานี้ สุดยอดฝีมือระดับสูงที่ยังคงอยู่กับตระกูลลู่ ก็มีเหลือเพียงอาจารย์ฉีท่านเดียวนี้