The king of War นิยาย บท 1273

ความโกรธจากอายเต็มหน้าลู่ฉิงเสว่ แทบจะกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำให้สัมผัสได้ พูดใส่อย่างเกรี้ยวกราด “นี่เธอ......”

แต่แค่ได้พูดคำเดียว ก็พูดอะไรต่อแบบไปไม่ถูกแล้ว

ก็แม้แต่ตัวหล่อนเองก็ยังสำนึกได้ว่า หล่อนเองก็ยังแอบมองหยางเฉินอยู่ด้วย

“พี่เสี่ยว พี่ว่าแผนที่ฉันจัดวางไว้ เป็นไงบ้าง？”

มู่เชียนชียนยิ้มจนตาหยีมองและถามหยางเฉิน

คราวนี้ แม้แต่ลู่ฉิงเสว่ก็ไม่ขัด กลับมองไปที่หยางเฉิน นัยน์ตายังแฝงด้วยการรอคำตอบอยู่หน่อย

ด้วยความที่อยู่ในสถานะสตรีตระกูลสูง หล่อนมีความเข้าใจอยู่ ตัวเองนั้นไม่มีอิสระในการเลือกคู่ มีแต่ต้องพลีเพื่อตระกูล เสียสละความสุขสมบูรณ์ของตัวเอง

หล่อนเพิ่งได้รู้จักหยางเฉินในช่วงสั้น ๆ แค่เพียงอาทิตย์เดียว แต่ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก อย่างน้อยในความรู้สึก หยางเฉินก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ไม่ชอบ

เทียบไปกับหลี่จิ้นที่คอยรุ่มร่ามกวนใจ เปรียบไปแล้วนั้นต่างกันเป็นฟ้ากับดิน

ถ้าจะให้เลือกแต่งงานด้วยจริง ๆ แน่นอนคือต้องเลือกหยางเฉิน

หยางเฉินถูกมู่เชียนเชียนถามจนงง อึ้งไปพักหนึ่ง จึงรีบตอบไปว่า “เชียนเชียน เธออย่าได้พูดส่งเดชแบบนั้น ผมมีความชื่นชอบคุณฉิงเสว่ ก็เหมือนกันกับที่ชื่นชอบเธอ พวกเธอในความรู้สึกของผม ก็เหมือนเป็นน้องสาว ความรู้สึกของผมต่อฉิงเสว่ ไม่เคยคิดเลยเถิดอะไรไปจากนี้”

นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริงของเขา หลายวันนี้มา ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนอยู่ข้างตัวเขามาตลอด เด็กสาวทั้งสองเป็นผู้หญิงแสนดีเป็นที่สุด

เวลานี้ ตัวเองสูญเสียความทรงจำไปทั้งหมด ในสภาวะแบบนี้ ได้รับความช่วยเหลือจากพวกหล่อน เขาย่อมมีความรู้สึกขอบคุณเป็นที่สุด

แต่การที่จะให้เขาแต่งงานกับลู่ฉิงเสว่ เขาไม่มีความคิดนี้เลย

ให้แม้นว่าในอนาคตก็ต้องแต่งงานมีลูกสืบสกุล นั่นอย่างน้อยก็ต้องให้ตัวเองฟื้นคืนกลับในความจำทั้งหมดก่อน

ได้ฟังที่หยางเฉินพูด ลู่ฉิงเสว่หน้าง้ำลง ในแววตาลึก ๆ เห็นแต่สิ่งที่กำลังหลุดหล่นไป ขอบตาแดงขึ้นมาในพลัน

“ฉันจะกลับไปเก็บความเรียบร้อยในห้องก่อนนะ พวกเธอก็เตรียมตัวกันได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ออกไปข้างนอกกัน”

ลู่ฉิงเสว่พูดตาแดง ๆ

พูดจบ หล่อนก็รีบกลับเข้าไปในคฤหาสน์

คราวนี้ มู่เชียนเขียนพูดอะไรไม่ออก หล่อนย่อมรู้สึกได้ดีอยู่ ลู่ฉิงเสว่ได้ยินที่หยางเฉินพูดแล้ว อารมณ์ต้องไม่ปกติอย่างมาก

“พี่เสี่ยว คุณนี่เป็นผู้ชายที่ซื่อบื้อเอาจริง ๆ พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันคนนี้เค้าคิดยังไงกับคุณ คุณมองไม่รู้เลยหรือนี่？”

มู่เชียนเชียนตัดพ้อใส่แบบไม่ได้ดั่งใจ ว่าใส่ไปแบบความคิดเด็ก ๆ “พี่ยังไม่รีบไปง้อพี่สาวเค้าอีกเร๊อะ？”

หยางเฉินวางตัวด้วยสีหน้าสงบเรียบ เอ่ยปากพูด “เชียนเชียน ทีหลังไอ้เรื่องล้อเล่นแบบนี้ เลิกเสียเถอะนะ ผมกับคุณฉิงเสว่รู้จักกันแค่เพียงอาทิตย์เดียว หล่อนจะมาคิดชอบผมได้ยังไง？”

“อีกอย่างนะ ผมตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมีความรักอะไรกับใครได้”

ขณะที่พูด สีหน้าก็แสดงออกในความกังวล “ข้อสำคัญ เวลานี้ผมสูญเสียความทรงจำ จำอะไรไม่ได้ทั้งหมด หากว่าตอนนี้ไปอยู่ในห้วงรักกับฉิงเสว่ แล้วถ้าความทรงจำของผมฟื้นคืนกลับมา เกิดว่าผมเป็นคนที่แต่งงานแล้วหละ？”

“ถึงเวลานั้น ผมไม่กลายเป็นคนที่ไปทำร้ายคุณฉิงเสว่หรือ？”

ได้ยินที่หยางเฉินพูด มู่เชียนเชียนถึงกับเซ่อ มาจวบจนตอนนี้ หล่อนจึงมีสำนึกได้ ตัวเองนั้นได้ทำอะไรผิดไปมาก

หล่อนมีความศรัทธาในตัวหยางเฉินอย่างมาก และยังคิดอยากเห็นลู่ชิงเสว่ได้พบกับความสุขสมใจ

แต่อย่างที่หยางเฉินพูด ถ้าหยางเฉินมีลูกมีเมียแล้วหละ？

ถึงเวลานั้นที่เมียของหยางเฉินตามมาถึงบ้าน ถึงตอนนั้นลู่ฉิงเสว่จะทำยังไง？

ทว่า หล่อนรู้ตัวเอง แม้เพียงช่วงเวลาอาทิตย์เดียวสั้น ๆ นี้ อาจรวมถึงตัวฉิงเสว่เองก็คงไม่รู้สึกได้ หล่อนเองก็มีใจกับหยางเฉินด้วยแล้ว

“พี่เสี่ยว พี่นี่คงจะเป็นฟ้าสั่งให้มาเกิด เพื่อมาแกล้งพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันคนนี้แน่ ๆ！”

มู่เชียนเชียนทำตาดุใส่หยางเฉิน หันตัวกลับเดินเข้าห้องไปทันที

หยางเฉินส่ายหน้ายิ้มแห้ง ๆ

ในขณะเดียวกันนั้น ที่บ้านตระกูลลู่ ในบ้านหรูส่วนตัวของลู่หยวนทง

“คุณพ่อ คิดไม่ถึงจริง ๆ พลังฝีมือคุณเสี่ยวคนนี้ จะแข็งแกร่งขนาดนี้ ขนาดอาจารย์ฉี ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้เลย”

ลู่ชวนพูดอย่างตื่นเต้น

ลู่หยวนทงผงกหัว หยุดจากความตื่นเต้น มองไปยังอาจารย์ฉีถามไปว่า “อาจารย์ฉี ท่านเห็นว่า พลังฝีมือของคุณเสี่ยวคนนี้ ควรจะแข็งแกร่งในระดับไหน？”

ที่มู่เชียนเชียนเห็น ดวงตาของลู่ฉิงเสว่แดงก่ำ เป็นที่แน่ชัดว่ามีการร้องไห้

ลู่ฉิงเสว่รีบหันหน้าหนี “ฉันเปล่าร้องไห้นะ！”

ความผูกพันระหว่างมู่เชียนเชียนกับลู่ฉิงเสว่สนิทสนมกันมาก มีหรือจะมองไม่ออกว่าลู่ฉิงเสว่มีอาการผิดปกติ？

หล่อนเดินเข้าไปข้าง ๆ ลู่ฉิงเสว่ จู่ ๆ ก็กางแขนโอบพี่สาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้เข้ามาในอ้อมกอด พูดเสียงเบา ๆ “พี่สาว พี่อย่าได้เสียใจนะ พี่เสี่ยวเขาไม่ใช่ไม่ชอบพี่นะ เพียงแต่ตอนนี้ความจำของเขาเสื่อม ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด จึงไม่กล้าใกล้ชิดสนิทกับพี่”

“เขายังกลัวว่าเขาได้แต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว ถึงเวลานั้น เมื่อความทรงจำของเขาฟื้นคืนกลับมา มันจะกลายเป็นเรื่องทำร้ายพี่”

“ฉะนั้น ที่พี่เสี่ยวพูดแบบนั้นไป ก็เพราะกลัวว่าจะทำร้ายพี่นะ！”

ได้ยินที่มู่เชียนเชียนพูด จิตใจของลู่ฉิงเสว่ดีขึ้นเป็นอันมาก ถามโพล่งออกมาว่า “พี่เสี่ยวพูดแบบนี้จริง ๆ หรือ？”

มู่เชียนเชียนผงกหัว “ใช่ค่ะพี่ เขาพูดแบบนี้จริง ๆ”

ดูอารมณ์ของลู่ฉิงเสว่ดีขึ้น มู่เชียนเชียนก็สบายใจขึ้น ยิ้มจนตาหยีถาว่า “พี่สาว พี่ชอบพี่เสี่ยวใช่มั้ย？”

“เชียนเชียน！”

ลู่ฉิงเสว่หน้าแดง ว่าไปอย่างตัดพ้อ

“ฮิ ฮิ ฉันเข้าใจละ！”

มู่เชียนเชียนพูดไปกับเสียงหัวเราะ

ในเมื่อรู้ว่าหยางเฉินไม่อยากมีเรื่องความรักกับหล่อน ด้วยสาเหตุกลัวจะเป็นการทำร้ายหล่อนโดยไม่รู้ตัว จิตใจลู่ฉิงเสว่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก รีบจัดการแต่งหน้าแต่งตัว

หยางเฉินนั่งที่โซฟารอในห้องโถงอยู่คนเดียว ในใจก็ให้รู้สึกกังวล

ถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนหลงตัวเองถึงขนาดคิดเลยเถิด จะไปคิดว่าลู่ฉิงเสว่มาหลงรักตัวเอง เพียงด้วยระยะเวลาสั้น ๆ นี้

แต่ทว่า เมื่อสักครู่ตอนที่ลู่ฉิงเสว่ผละออกจากไป ดูอารมณ์ไม่เป็นปกติอย่างชัดเจน จิตใจของเขาจึงเป็นกังวลอยู่

รออยู่เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมา หยางเฉินก็รีบลุกยืนขึ้นมองไป สองสาวน้อยในชุดงามสวย เดินจูงมือกันออกมา

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนนั่นเอง