The king of War นิยาย บท 1274

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนเดิมทีมีค่าความงามที่สวยล้ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เวลานี้มีการเสริมแต่งเพิ่มขึ้น จึงงามล้ำไปถึงที่สุด ขนาดดารานางเอกในกระแสก็ต้องถูกปัดตกขอบไปเลย

“พี่เสี่ยว มองพอได้แล้ว ขืนมองจ้องต่อไปอีกพี่ฉิงเสว่คงจะต้องอายม้วนลงไปแน่”

มู่ฉิงเสว่พูดด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก

หยางเฉินถึงกับหน้าแดง หัวเราะแล้วพูดว่า “เธอทั้งสองนี่ สวยมากจริง ๆ นะ！”

มู่เชียนเชียนหัวเราะอย่างพึงใจ “ก็แน่นอนอยู่แล้ว ให้รู้เสียบ้างว่า เราเป็นใคร”

ได้รับคำชมจากหยางเฉิน ลู่ฉิงเสว่ให้รู้สึกหวานชื่นจับใจ

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง โรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่ง จอดลงอย่างช้า ๆ ที่หนิงโจวสแควร์

หนิงโจวสแควร์ สินค้าฟุ่มเฟือยทั้งหลาย รวมแหล่งอยู่ที่นี่

กลุ่มคนสามคนนี้มีค่าความงามเป็นเลิศ จึงเป็นที่ดึงดูดสายตาของคนเป็นจำนวนมาก

สำหรับลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนนั้นคุ้นชินกับสายตาแบบนี้อยู่แล้ว จึงไม่ได้มีความรู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด สำหรับหยางเฉิน โดนจ้องเอาจากสายตาคนมากมาย ก็ให้อึดอัดวางตัวไม่ถูก

“พี่สาว พี่ว่าชุดสูตรสีขาวนั่น เป็นยังไง？”

เดินผ่านร้านสินค้าของเวอร์ซาเช จู่ ๆ มู่เชียนเชียนชี้ไปที่ชุดที่ใส่บนตัวหุ่นโชว์เสื้อผ้า พูดอย่างพึงพอใจ

“ไม่เลวเลยทีเดียวนะ ซื้อเลย！”

ลู่ฉิงเสว่ก็รู้สึกถูกใจมาก สั่งให้พนักงานประจำร้านจัดการใส่ห่อ

“ฉิงเสว่.....”

หยางเฉินกำลังจะห้ามปราม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ลู่ฉิงเสว่จัดการรูดบัตรจ่ายบัญชีเรียบร้อย

พนักงานในร้านที่ต่างกำลังมองหยางเฉิน แววตาเปลี่ยนไป

ต่างดูเหมือนว่า หยางเฉินเป็นหนุ่มหล่อเด็กเลี้ยงของลู่ฉิงเสว่ไปนั่น

“รองเท้าคู่นี้ก็ดีนะ ซื้อ！”

“เข็มขัดเส้นนี้ ซื้อ！”

“ที-เชิร์ตตัวนี้ดีทีเดียว เอา！”

.........

เวลาสั้น ๆ เพียงชั่วโมงเดียว ในมือของหยางเฉิน หอบเต็มไปด้วยเสื้อผ้าอยู่หลายแบบ

ตั้งแต่ชิ้นใหญ่จนชิ้นเล็ก ทั้งขุดเสื้อผ้า จนถึงเสื้อผ้าชั้นใน ซื้อได้มาไว้อยู่หลายชุด

หยางเฉินก็ได้ห้ามปรามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ผล ขอแต่เป็นที่ต้องตาของลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียน เป็นซื้อหมด

“ฉิงเสว่ เชียนเชียน พอแล้ว พอแล้วจริง ๆ เสื้อผ้าที่ซื้อมากมายมาขนาดนี้ ให้ผมใส่ไปได้อยู่หลายปี ก็ยังเหลือพอ”

หยางเฉินพูดอย่างระอาแก่ใจ “ไม่งั้น ซื้อเป็นของพวกเธอเองเถอะ？”

มาถึงขณะนี้ สองสาวมัวแต่เลือกซื้อของให้หยางเฉิน แต่ของ ๆ พวกหล่อนเอง ชิ้นเดียวก็ยังไม่มีซื้อ

หยางเฉินเองก็รู้สึกไม่สายใจ ชีวิตของเขา ก็สองสาวนี้ช่วยมา เวลานี้ยังได้อาศัยเข้าอยู่ในคฤหาสน์หรูของลู่ฉิงเสว่ ตอนนี้แม้แต่เสื้อผ้า ก็ยังเป็นลู่ฉิงเสว่ซื้อให้

สายตาของพนักงานที่มองเขา ล้วนแล้วแต่มองเขาเป็นพวกเกาะสาวกิน

“แค่นี้พอที่ไหนหละ？”

มู่เชียนเชียนรีบพูดต่ออีก “คุณเดินตามก็พอ จ่ายเงินเรื่องของพวกฉันเอง！”

หยางเฉินเบี้ยวกระตุกมุมปากขึ้นนิด ก็ได้แต่ตามใจสองสาว เดินตามปล่อยพวกหล่อนซื้อของต่อไป

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียน ดูไม่มีท่าทีจะเหนื่อยล้ากันเลย เดินแวะไปตามแต่ละร้านค้า ใช้เวลาไปตลอดทั้งช่วงเช้า ล้วนอยู่ในการช้อปปิ้งทั้งหมด

ในที่สุดก็เพราะมู่เชียนเชียนรู้สึกหิว สองสาวถึงได้ยอมหยุดพัก แล้วจึงได้พาหยางเฉินไปหากินมื้อเที่ยงกัน

หลังอาหารมื้อเที่ยง ก็ไปช้อปปิ้งกันต่อ คราวนี้ดีขึ้นมาหน่อย ไม่ได้ซื้อของเครื่องใช้ของหยางเฉิน แต่ซื้อเป็นเสื้อผ้าให้กับพวกหล่อนกันเอง

แล้วก็หมดเวลากันไปอีกทั้งช่วงบ่าย ที่ให้หยางเฉินประหลาดใจคือ แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้สึกเพลีย แต่ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียน กลับไม่เห็นมีอาการอ่อนล้าเลยแม้แต่น้อย ยังคงสีหน้าชื่นมื่นสนุกสนาน

“พี่เสี่ยว ทีหลังพวกฉันจะไปไหน ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว ในที่สุดพวกฉันก็มีคนช่วยเข็นของให้แล้ว！”

ระหว่างเดินทางกลับ มู่เชียนเชียนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

สีหน้าหยางเฉินเต็มไปด้วยความระอาเอือม ยิ้มแหย ๆ ว่า “ทีหลัง ผมจะขอไม่มาชอปปิ้งกับพวกคุณได้ไหมนี่？”

“ไม่ได้！”

“ไม่ได้！”