The king of War นิยาย บท 1282

มีอีกคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ตระกูลลู่เห็นเราเป็นพวกอ่อนหัดเหรอ? พวกคุณกล้าแอบโจมตีตระกูลจาง แต่กลับถูกตระกูลจางฆ่าผู้แข็งแกร่งสองคน พวกคุณไม่กล้าไปหาเรื่องตระกูลจาง ก็เลยมารังแกพวกเราแทนงั้นหรือ?”

“ลู่ชวน วันนี้ถ้าไม่ส่งคนออกมา ก็อย่าหาว่ากองกำลังของพวกเราร่วมมือกันปราบปรามตระกูลลู่ของพวกคุณแล้วกัน!”

“ส่งคนออกมา!”

“ใช่แล้ว ส่งคนออกมาเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นวันนี้เราจะทำลายตระกูลลู่!”

……

เพียงชั่วครู่ ทุกคนก็เริ่มมีอารมณ์ฮึกเหิม แต่ละคนตะโกนให้ตระกูลลู่ส่งคนออกมา

จนกระทั่งในเวลานี้เอง ลู่ชวนถึงรู้ว่าคนเหล่านี้พุ่งเป้ามาที่หยางเฉิน แต่เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

อย่าบอกนะว่า หยางเฉินทำเพื่อตระกูลลู่ เมื่อคืนวานจึงได้แอบยื่นมือเข้าช่วยเหลือ สังหารผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้น?

เพราะกองกำลังเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลจาง

ลู่ชวนสงสัยว่าการตายของนายฟางและนายหงทำให้ลู่ฉิงเสว่หงุดหงิด เธอจึงให้หยางเฉินเคลื่อนไหว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความกังวลในหัวใจของลู่ชวนก็หายไปด้วย

“ฮึ!”

สายตาของลู่ชวนเยือกเย็น กล่าวอย่างเย็นชา “พวกคุณสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า? ผมจะบอกพวกคุณให้นะ ในสายตาของตระกูลลู่ พวกคุณไม่มีค่าอะไรเลย”

“พวกคุณต้องการมาขอคำอธิบายจากตระกูลลู่ของเราไม่ใช่เหรอ? ได้! แสดงหลักฐานให้เราเห็นก่อน ถ้าพวกคุณแค่อ้างอิงจากภาพเบลอๆ ของกล้องวงจรปิด แล้วจะมากล่าวโทษตระกูลลู่ของเรา ขอโทษนะ ตระกูลลู่ของผมไม่ยินยอม!”

ในเวลานี้ท่าทีของลู่ชวนแข็งกร้าวมาก

กองกำลังเหล่านี้ที่มา มีบางส่วนอยู่ในระดับเดียวกับตระกูลลู่ หรือต่อให้ด้อยกว่า ก็ด้อยกว่าไม่มาก

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ชวน ทุกคนก็ยิ่งโกรธทันที

ชายวัยกลางคนที่นำหน้าหรี่ตาลงและพูดว่า “ลู่ชวน พูดแบบนี้แสดงว่าตระกูลลู่ไม่ยอมส่งคนออกมาแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ให้!”

ลู่ชวนกล่าวอย่างเย็นชา

“คุณไม่กลัวว่าตระกูลของพวกเราเหล่านี้จะร่วมมือกันทำลายตระกูลลู่ของคุณเหรอ?”

ชายคนนั้นกล่าวต่อ “คุณไม่ดูหน่อยว่า สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง? ยังกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าพวกเรา?”

แม้ว่าจะมีผู้แข็งแกร่งหลายคนอยู่ข้างกายลู่ชวน แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็มาจากการร่วมมือกันของกองกำลังที่อยู่ระดับเดียวกับตระกูลลู่ อย่าว่าแต่ตระกูลลู่เลย ต่อให้เป็นตระกูลหลี่กับตระกูลจาง หากได้พบกับกำลังพลที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ก็มีแต่จะพินาศย่อยยับเท่านั้น

“ผมอยากจะเห็นนัก ว่าใครจะกล้าอวดดีในตระกูลลู่ของผมบ้าง?”

ลู่ชวนก้าวออกมาข้างหน้า ร่างกายเต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ เขากวาดสายตามองฝูงชนด้วยสายตาข่มขู่ พลางหรี่ตากล่าวว่า “ไม่ว่าพวกคุณจะเป็นใคร ถ้าออกไปตอนนี้ ผมจะแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“มิฉะนั้น หากเริ่มลงมือก็จะไม่มีทางหวนกลับมาแล้ว พวกคุณควรคิดให้รอบคอบ ก่อนจะตัดสินใจว่าจะออกไปหรือเคลื่อนไหว”

ในเวลานี้ท่าทีของลู่ชวนแข็งแกร่งมาก หยิ่งผยอง และไม่มีความหวาดกลัวอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

มันทำให้คนของกองกำลังแต่ละฝ่ายที่มาก่อเรื่องที่ตระกูลลู่ ล้วนมีสีหน้าเคร่งขรึม

ในสถานการณ์แบบนี้ ต่อให้เป็นตระกูลหลี่กับตระกูลจางก็ต้องหลีกเลี่ยงการปะทะชั่วคราว แต่พวกเขามองไม่เห็นความหวาดกลัวใดๆ อยู่บนใบหน้าของลู่ชวนเลย

ถ้ามีอะไรผิดปกติย่อมต้องมีความไม่ชอบมาพากลแน่นอน!

หรือจะบอกว่า ตระกูลลู่มีความมั่นใจที่จะต่อสู้กับกองกำลังเหล่านี้ในเวลาพร้อมๆ กัน?

“ฮึ!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเคลื่อนไหวอะไร ลู่ชวนก็ยิ้มอย่างดูถูกและกล่าวอย่างเย็นชา “จะให้เวลาคุณอีกห้านาทีสุดท้าย ถ้ายังไม่ออกไปจากตระกูลลู่ของเรา จะถือว่าเป็นศัตรูของตระกูลลู่ทั้งหมด!”

พูดจบเขาก็คำราม “หนุ่มๆ ตระกูลลู่จงฟังคำสั่ง ห้านาทีหลังจากนี้ ให้ฆ่าคนนอกทั้งหมดที่ยังคงอยู่ในตระกูลลู่ สังหารให้หมดสิ้น!”

“ครับท่าน!”

เสียงคำรามดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ของตระกูลลู่ สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของคนในกองกำลังที่ร่วมมือกันแย่ลงอย่างถึงขีดสุด