The king of War นิยาย บท 1290

กษัตริย์ไป๋สบตากับกษัตริย์เซว กษัตริย์ไป๋เปิดปากพูดสงบสติ:“กษัตริย์หม่า เจ้าอย่าโมโหไป ข้าแค่พูดความกังวลของข้าออกมาก็เท่านั้น”

“พันธมิตรตระกูลเดอะคิงเป็นพันธมิตรของพวกเราตระกูลคิงทั้งสาม ข้าพูดอะไรก็นับไม่ได้ อีกทั้ง ข้าก็ไม่เคยพูดคำพูดที่ว่าจะไม่ไปตระกูลลู่!”

“ไม่ใช่ว่าตอนนี้กำลังปรึกษากันหรือ?”

กษัตริย์เซวรีบพูดขึ้นมา:“กษัตริย์ไป๋พูดถูก พันธมิตรตระกูลเดอะคิง ไม่ใช่ของพวกเราใครคนหนึ่ง แต่เป็นพันธมิตรของพวกเราตระกูลคิงทั้งสาม มีเรื่องอะไรพวกเราก็ควรปรึกษากัน อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆ แล้วทำให้แตกความสามัคคีกัน”

ได้ยินกษัตริย์ไป๋และกษัตริย์เซวพูดเช่นนี้ กษัตริย์หม่าสีหน้าก็ดีขึ้นมาก แต่ก็ยังพูดด้วยความแน่วแน่ว่า:“ตระกูลลู่กล้าฆ่าผู้แข็งแกร่งของพวกเราพันธมิตรตระกูลเดอะคิง จะต้องชดใช้! นี่แหละคือความคิดของข้า!”

กษัตริย์เซวเงียบไปสักครู่ พยักหน้า:“ข้าก็คิดเช่นกัน ตระกูลลู่จะต้องชดใช้!”

“หนิงโจวเป็นสถานีแรกที่พวกเราพันธมิตรตระกูลเดอะคิงจะขยายอิทธิพล ถ้าหากล้มเหลวตั้งแต่ที่แรก แล้วภายหลังจะขยายอิทธิพลอย่างไรอีก?”

“ในความคิดของข้า หนิงโจวไม่มีทางมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ถึงแม้จะมีจริง ก็ไม่มีทางจะไปช่วยตระกูลลู่”

“สถานการณ์ของตระกูลลู่เป็นอย่างไร ข้าเข้าใจดีแล้ว ไม่มีทางที่จะติดต่อกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพได้”

“ที่ตระกูลลู่ ผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง ก็ถึงว่าเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว”

กษัตริย์ไป๋พูด:“แล้วผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นสูงสุดของพวกเราสองคนที่ถูกฆ่าที่ตระกูลลู่ จะอธิบายอย่างไร?”

นี่ต่างหากที่เขากังวลมากที่สุด

กษัตริย์หม่าและกษัตริย์เซวก็เงียบไป จุดนี้ พวกเขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

ตอนนี้ที่มั่นใจได้คือ ตระกูลลู่มีผู้แข็งแกร่งสุดยอดซ่อนอยู่ อย่างน้อยก็มีความสามารถอยู่ที่กึ่งแดนเทพ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเรามาโหวตตัดสินกัน จะร่วมมือกันไปจัดการกับตระกูลลู่ดีหรือไม่”

กษัตริย์ไป๋เปิดปากพูดอย่างกะทันหัน:“ใครเห็นด้วยที่จะไปหาตระกูลลู่ ยกมือ!”

กษัตริย์หม่ายกมือขึ้นโดยไม่มีความลังเลใดๆ กษัตริย์เซวคิดอย่างหนัก ก็ยกมือขึ้น:“ข้าอยากจะลองดูสักครั้ง!”

กษัตริย์ไป๋พยักหน้า:“ในเมื่อกษัตริย์เซวและกษัตริย์หม่าตัดสินใจแล้ว ว่าจะร่วมมือกันไปจัดการกับตระกูลลู่ ถ้างั้นคนส่วนน้อยต้องทำตามคนส่วนมาก พวกเราออกตัวกันเดี๋ยวนี้เลย ตรงไปยังตระกูลลู่!”

“เยี่ยม!”

……

ในเวลาเดียวกัน ตระกูลลู่ วิลล่าของลู่ฉิงเสว่

หยางเฉินตัวคนเดียว อยู่ในห้องของตัวเอง บนหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะทนได้ แต่เขาก็อดทนไว้ ทนจนไม่ให้ตัวเองส่งเสียงร้องเจ็บออกมา

ก่อนหน้านี้ ตระกูลลู่ถูกตระกูลจางโจมตี เขาก็สัมผัสได้ถึงเรื่องทั้งหมด ทั้งตระกูลลู่ ล้วนอยู่ใต้จิตสัมผัสของเขา

เพราะงั้นตอนที่ลู่หยวนทงกำลังจะถูกฆ่า เขาจึงออกมือ ฆ่าคนโดยห่างไกลเป็นพันเมตร!

ใช้เพียงก้อนหินก้อนเล็กๆ

แต่ว่า ที่เขาคิดไม่ถึงคือ การออกมือครั้งนี้ อาการปวดหัวของเขาก็กำเริบอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ เหมือนกับว่ากำลังฉีกหัวของเขาให้ขาดออก

ผ่านไปนาน ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ ถึงค่อยๆหายไป

หยางเฉินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พูดด้วยความกังวลใจว่า:“ดูเหมือนว่า ข้าไม่สามารถใช้พลังที่มากเกินไป ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นอย่างเมื่อครู่”

“ก๊อกๆๆ”

ในเวลานี้เอง เสียงประตูของห้องก็ดังขึ้น

“พี่เสี่ยว คุณปู่กับท่านพ่อของข้ากลับมาแล้ว รอพี่อยู่ที่ห้องโถง”

เสียงของลู่ฉิงเสว่ก็ดังขึ้นหน้าประตู

“ได้เลย ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้!”

หยางเฉินตอบกลับ

เปลี่ยนชุดที่สะอาด หยางเฉินก็เดินออกไป

ไม่นาน หยางเฉินก็เดินมาถึงนอกห้องโถง ลู่หยวนทงและลู่ชวนก็อยู่ด้านใน