The king of War นิยาย บท 1294

และในตอนนั้นเอง กษัตริย์ไป๋ก็ได้เดินเข้ามา จ้องมองกษัตริย์หม่ากับกษัตริย์เซวที่กำลังยืนอึ้งอยู่กับที่ จึงได้ถามไปด้วยความสงสัย

ลู่หยวนทงยังพูดอย่างประจบประแจงว่า “ท่านกษัตริย์ไป๋ ไอ้หมอนี่แหละที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง มันแหละที่กล้าสั่งให้พวกท่านกลิ้งมาหา”

“มันคือเศษสวะที่ถูกหลานสาวของผมช่วยกลับมา พวกคุณห้ามไว้หน้าผมเด็ดขาด ต่อให้ฆ่ามันไป ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลลู่แม้แต่นิดเดียวครับ”

กษัตริย์ไป๋ยิ้มอย่างเรียบเฉย “จริงเหรอ?”

พอมองตามนิ้วชี้ของลู่หยวนทงไป แล้วเขาก็ได้พบกับเงาของใครบางคนที่คุ้นเคย แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าก็เเข็งเกร็งไปทันที ความรู้สึกเย็นอันน่าสะพรึงกลัว ได้แล่นขึ้นมาจากขาอย่างกะทันหัน พุ่งตรงขึ้นมาบนกระหม่อม

“คะ…..คุณหยาง!”

สีหน้าของกษัตริย์ไป๋แทบจะร้องไห้แล้ว ความรู้สึกที่เห็นหยางเฉิน ไม่ต่างอะไรกับเห็นผี

เมื่อกี้ พวกเขาทั้งสามยังพูดอยู่เลยว่านอกจากหยางเฉิน ยังไม่เคยเห็นใครที่อายุไม่ถึงสามสิบ ก็สามารถพัฒนาถึงขั้นแดนราชาขั้นสูงสุดมาก่อนเลย

ตอนแรกยังคิดว่าน่าจะได้เห็นหม่าชาวเป็นคนมีพรสวรรค์คนที่สอง แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ถึงว่า ผู้มีพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊คนนี้ จะเป็นหยางเฉิน

“กษัตริย์ไป๋ พวกท่านรีบฆ่ามันเลย ไม่ต้องเห็นแก่ตระกูลลู่ของเรา ไอ้หมอนี่มันนึกว่าตัวเองมีฝีมือ เลยทำอะไรตามใจอยู่ในบ้านตระกูลลู่ของเรา ทำตัวเหิมเกริม ผมรู้สึกหมั่นไส้มันมาตั้งนานแล้วครับ”

ลู่หยวนทงยังไม่เห็นสีหน้าที่หวาดกลัวของกษัตริย์ทั้งสาม จึงยังไม่หยุดให้ร้ายหยางเฉิน

ตอนที่หยางเฉินเห็นหน้าคนทั้งสาม คิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าสามคนที่อยู่ตรงหน้าเหมือนจะเจอหน้ากันมาก่อน

คนอื่นอาจจะไม่ได้ยิน แต่เมื่อกี้หยางเฉินได้ยินอย่างชัดเจน กษัตริย์ไป๋เรียกเขาว่าคุณหยาง

นี่เขาแซ่หยางอย่างนั้นเหรอ?

พอเห็นหยางเฉินมองมาที่ตน แล้วไม่พูดอะไร ทำให้กษัตริย์สามเกิดความกดดันขึ้นในใจอย่างมหาศาล

ตั้งแต่ศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูครั้งก่อนสิ้นสุดลง หลังจากที่พวกเขาไปเยี่ยนตู ตอนแรกยังตั้งใจที่จะสืบทอดตี้ชุน แต่กลับได้ยินว่า หยางเฉินได้สู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติแล้วไม่แพ้ พวกเขาก็ได้ล้มเลิกความตั้งใจที่จะแก้แค้นหยางเฉินแล้ว

อย่าว่าแต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติเลย ต่อให้เป็นผู้เเข็งแกร่งที่เพิ่งเข้าสู่แดนเทพก็สามารถทำลายพันธมิตรตระกูลเดอะคิงได้อย่างง่ายดายแล้ว

“ตุบ!”

“ตุบ!”

“ตุบ!”

ภายใต้ความตื่นตกใจของคนตระกูลลู่ กษัตริย์ไป๋ กษัตริย์เซวและกษัตริย์หม่าก็คุกเข่าลงไปทั้งสองข้าง

“คุณหยาง พวกเราไม่รู้ว่าเป็นคุณ จึงได้ล่วงเกินคุณอย่างไม่ตั้งใจ คุณหยางโปรดเมตตาเราด้วย!”

“คุณหยาง พวกเราผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ ขอแค่คุณสั่งมา พวกเราก็จะไสหัวออกจากหนิงโจวทันทีครับ”

“ไม่เพียงแค่ไสหัวออกจากหนิงโจว พวกเรายังจะกลับไปที่เมืองหลวงของตัวเอง แล้วไม่ก้าวเท้าออกมาอีกตลอดกาล ขอคุณหยางโปรดปล่อยเราไปสักครั้งนะครับ” กษัตริย์แห่งพันธมิตรตระกูลเดอะคิงทั้งสามต่างพากันขอร้องอ้อนวอน ทั้งสมาคมต่างพากันทำหน้าหวาดกลัวทุกคน

ตุบ!

ภาพที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนถึงกับช็อก

ลู่หยวนทงที่ก่อนหน้านี้เอาแต่กล่าวโทษหยางเฉิน ตั้งใจจะทำให้กษัตริย์ทั้งสามโมโหแล้วฆ่าหยางเฉินทิ้งซะตอนนี้กลับเบิกตาโต พร้อมกับสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

ลู่ชวนเองก็เบิกตาโต รู้สึกราวกับฝันไป

ในความคิดของเขา ตระกูลเดอะคิงนั้นถือเป็นตระกูลมหาอำนาจที่เป็นดั่งตำนานแล้ว แต่มาตอนนี้ ตระกูลมหาอำนาจที่เป็นดั่งตำนานตรงหน้ากลับคุกเข่าให้กับหยางเฉิน อ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนก็ถึงกับตาค้างเหมือนกัน ด้วยความตกใจ จึงอ้าปากค้างไว้

พอเห็นการตอบสนองของกษัตริย์ทั้งสาม แววตาของหยางเฉินก็ดูดีใจขึ้นมา อีกฝ่ายรู้จักเขา งั้นก็แสดงว่าอีกเดี๋ยวเขาก็จะได้รู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วไม่ใช่เหรอ?

“พวกคุณบอกผมมา ว่าผมเป็นใครกันแน่?”

หยางเฉินจ้องมองไปยังกษัตริย์ทั้งสามที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วถามด้วยความตื่นเต้น

พอหยางเฉินถามมาอย่างนั้น กษัตริย์ทั้งสามก็ถึงกับตาโต หลังหันมาสบตากันพักหนึ่งถึงได้เข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาและนึกถึงสิ่งที่ลู่หยวนทงเพิ่งบอกกับพวกเขาเมื่อกี้ว่าหยางเฉินสูญเสียความทรงจำไปแล้ว

หรือว่า เขาจะความจำเสื่อมไปแล้วจริงๆ แม้แต่พวกเขา ก็ยังจำไม่ได้?