The king of War นิยาย บท 1296

หยางเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาที่มุมปาก แล้วพยักหน้าอย่างแรง “ผมจะเป็นพี่เสี่ยวของพวกคุณตลอดไป!”

พูดจบ เขาก็เดินจากไป

พวกกษัตริย์ก็เดินตามหลังไปติดๆ

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนได้แต่มองดูหยางเฉินเดินจากไป จนหยางเฉินลับสายตาไปแล้ว ลู่ฉิงเสว่ก็พังทลายโดยสมบูรณ์จนร้องไห้ฟูมฟายออกมา

“พี่คะ!”

มู่เชียนเชียนกอดลู่หยวนเสว่ไว้แน่นๆ

“คุณหยาง ตอนนี้จะไปไหนครับ?”

หลังจากที่ขึ้นรถ กษัตริย์ไป๋ก็ถามขึ้นมา

หยางเฉินครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบไปว่า “ไปแถวภูเขาหนิง หาสถานที่ที่สงบพักก่อนช่วงหนึ่ง!”

“ครับ!”

กษัตริย์รีบตอบรับ

รถค่อยๆ ออกห่างจากบ้านตระกูลลู่ พอจากไปไกลมากๆ แล้วหยางเฉินถึงได้ถอนหายใจออกมายาวๆ และได้สั่งการไปว่า “ปล่อยข่าวออกไป จากนี้ในหนิงโจวตระกูลลู่ถือเป็นราชา ใครกล้าต่อต้าน ฆ่าทิ้งไม่มีเว้น!”

“ครับ!”

กษัตริย์ทั้งสามตอบรับทันที

หยางเฉินรู้ดี นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาสามารถทำให้ลู่หยวนเสว่ได้

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถก็ขับมาจอดที่ยอดเขาหนิง บ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่บนยอดเขา บ้านหลังนี้ค่อนข้างเงียบสงบรอบๆ ไม่มีใครอาศัยอยู่ เหมาะให้หยางเฉินพักอาศัยมาก

“คุณหยาง มีอะไรจะสั่งอีกมั้ยครับ?”

ภายในห้อง กษัตริย์ทั้งสามยืนอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน แล้วถามอย่างนอบน้อม

หยางเฉินส่ายหน้า “พวกคุณกลับกันก่อนเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่ช่วงหนึ่ง”

กษัตริย์ทั้งสามมองตากัน จากนั้นก็พากันออกไป

ไม่นาน วิลล่าใหญ่โตบนยอดเขาก็เหลือหยางเฉินแค่คนเดียว

เขายืนอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่ สองมือไขว้หลัง สองตามองไปยังที่ไกลๆ ส่วนลึกของนัยน์ตากลับปรากฏความเคร่งขรึมขึ้น

เหตุผลที่เขาออกจากบ้านตระกูลลู่นั้น เป็นเพราะไม่อยากทำให้ตระกูลเดือดร้อน เนื่องจากตอนที่เขายังไม่สูญเสียความทรงจำ เขาก็ได้ส่งทุกคนที่อยู่ข้างกายออกไปหมดแล้ว บ่งบอกว่าได้มีเรื่องกับคนใหญ่คนโตเข้า

ในตอนนี้ เขายังมีชีวิตอยู่ ถ้าให้ศัตรูของเขารู้เข้า จะต้องตามมาล้างแค้นเขาอย่างแน่นอน

ถ้าเขายังอยู่ในบ้านตระกูลลู่ต่อ ถึงตอนนั้นตระกูลลู่อาจจะล่มสลายไปเลยก็ได้

ในเวลาเดียวกัน พวกกษัตริย์ไป๋ได้ออกจากยอดเขาหมิงแล้ว

“กษัตริย์ไป๋ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?”

กษัตริย์หม่าถามด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

กษัตริย์ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับมองไปที่กษัตริย์เซว

กษัตริย์เซวครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ผมคิดว่า ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่เราจะได้ฟื้นฟูความสัมพันธ์ของเรากับหยางเฉิน พวกคุณคิดว่ายังไง?”

กษัตริย์หม่าทำหน้าเป็นกังวล แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันเป็นโอกาสนะ”

“ตอนนี้หยางเฉินสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ทุกอย่างที่ผ่านมาก็ได้ลืมไปหมดแล้ว ถ้าวันหนึ่ง เขาเกิดจำทุกอย่างได้ขึ้นมา ความเคียดแค้นที่มีต่อเราก็จะฟื้นกลับคืนมาด้วย”

“ต่อให้ตอนนี้เราจะทำดีกับเขาแค่ไหน เกรงว่าหลังจากที่เขาฟื้นความทรงจำได้ คงไม่ปล่อยเราไปแน่”

กษัตริย์เซวขมวดคิ้ว “งั้นกษัตริย์หม่าคิดว่า ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีถึงจะเข้าท่าที่สุด?”

นัยน์ตาของกษัตริย์หม่าเป็นประกาย กัดฟันแล้วพูดไปว่า “กำจัดทิ้งสิถึงจะสะใจ!”

กษัตริย์ไป๋กับกษัตริย์เซวสูดอากาศเย็นๆ เข้าปอด ดูท่า ความอาฆาตที่กษัตริย์หม่ามีต่อหยางเฉินนี่มันมีมากจริงๆ!