The king of War นิยาย บท 1297

กษัตริย์โมโหขึ้นมาทันที แรงอาฆาตปกคลุมไปทั่วร่าง ตอนที่มองไปยังกษัตริย์หม่า แววตามีแต่จิตสังหาร

“กษัตริย์ไป๋ กษัตริย์หม่า ทั้งสองช่วยใจเย็นลงก่อน!”

พอเห็นกษัตริย์ไป๋กับกษัตริย์หม่ากำลังจะสู้กัน กษัตริย์เซวก็รีบเข้าไปห้าม

“กษัตริย์เซว คุณเองก็เห็นแล้วนี่ว่ากษัตริย์หม่านั้นยโสแค่ไหน พวกเราก็พูดอย่างชัดเจนแล้ว ว่าให้รอไปก่อน แต่เขากับดึงดันที่จะเปิดเผยตำแหน่งของหยางเฉิน ไม่เท่ากับว่าเขากำลังรนหาที่ตายอยู่รึไง?”

กษัตริย์ไป๋พูดออกมาด้วยความโมโห “ถ้าเขาอยากตาย ก็ไม่ควรดึงเราไปเกี่ยวด้วย! ตอนนี้ เหลือตระกูลเดอะคิงแค่เราสามตระกูลแล้ว พวกเรานั้นเป็นมดที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกันแล้ว”

กษัตริย์หม่าพูดด้วยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ไม่ต้องพูดให้มันดูดีขนาดนั้น จะเป็นมดที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกันรึเปล่าผมไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือ หยางเฉินต้องตาย ถ้ามันไม่ตาย คนที่ต้องตายก็คือพวกเรา”

“พอได้แล้ว!”

กษัตริย์เซวตะคอกออกมาทีหนึ่ง แล้วพูดด้วยความโมโหว่า “พันธมิตรตระกูลเดอะคิงตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว พวกคุณยังจะมาทะเลาะกันอีก นี่พวกคุณอยากให้พันธมิตรตระกูลเดอะคิงแยกกันแล้วใช่มั้ย?”

“ได้ ถ้าพวกคุณอยากแยกกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็แยกกันไปเลย ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้าไม่มีพันธมิตรตระกูลเดอะคิงแล้ว พวกคุณจะยันได้นานแค่ไหน”

ในตอนนี้ อำนาจของพันธมิตรตระกูลเดอะคิงลดลงไปมาก ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีพันธมิตรนี้อยู่ เกรงว่าพวกตระกูลระดับสูงในเมืองของพวกเขาคงก่อเรื่องไปนานแล้ว

พอเห็นกษัตริย์เซวใส่อารมณ์ออกมาอย่างนั้น กษัตริย์ไป๋กับกษัตริย์หม่าถึงหยุดทะเลาะกัน ในรถก็ตกอยู่ในความเงียบทันที

ผ่านไปพักใหญ่ ทั้งสามก็ใจเย็นลงแล้ว กษัตริย์เซวถึงได้พูดขึ้นมาว่า “เมื่อกี้คำหนึ่งของกษัตริย์ไป๋พูดได้ดี ตอนนี้พวกเราเป็นมดที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกันแล้ว”

“ไม่ว่าจะเป็นเมืองคิงไป๋ เมืองคิงหม่า หรือแม้แต่เมืองคิงเซวของผม ตระกูลเดอะคิงทั้งสามของเราก็คือตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุด แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า ลำพังแค่ตระกูลเดอะคิงเพียงตระกูลเดียว จะสามารถควบคุมตระกูลระดับสูงในเมืองของตัวเองได้อย่างง่ายดาย”

“เหตุผลเหล่าตระกูลที่จ้องจะเล่นงานเราพวกนั้นไม่ลงมือสักที ก็เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกเรามีพันธมิตรตระกูลเดอะคิงของตระกูลเดอะคิงทั้งสาม ถึงไม่กล้าร่วมมือกันเล่นงานพวกเรา”

ถ้าตอนนี้เกิดขัดแย้งกันภายใน แล้วทำให้พันธมิตรต้องแตกแยก ผมก็พูดได้อย่างมั่นใจเลยว่า เมืองคิงของเราทั้งสามจะต้องเกิดความวุ่นวายภายในขึ้นเป็นอันดับแรก การที่อาศัยเพียงกำลังของตระกูลเดอะคิงของเราเเค่ตระกูลเดียวแล้วอยากทำให้ความวุ่นวายภายในสงบลง มันก็เป็นไปไม่ได้เลย”

พอได้ฟังที่กษัตริย์เซวพูด กษัตริย์ไป๋กับกษัตริย์หม่าก็ทำหน้าละอายใจขึ้นมาทันที

“กษัตริย์เซวพูดถูก ผมขออภัยในความใจร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ กษัตริย์หม่า ผมขอโทษ!”

กษัตริย์ไป๋พูดขอโทษก่อน

เมื่อกษัตริย์ไป๋ขอโทษมาเอง กษัตริย์หม่าก็รู้สึกเกรงใจ จึงได้พูดไปว่า “กษัตริย์ไป๋ เมื่อกี้ผมเองก็ใจร้อนเกินไปเหมือนกัน ผมขอโทษ แล้วหวังว่ากษัตริย์ไป๋จะไม่ใส่ใจ”

“เมื่อพูดเคลียร์กันแล้วก็ดี ไม่มีใครผิดต่อใครทั้งนั้น ผมแค่หวังว่า พันธมิตรตระกูลเดอะคิงของเราจะคงอยู่ต่อไป อย่างน้อยก็ให้มันพ้นช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดานี้ไปก่อน”

กษัตริย์เซวพูดต่อ “ในเมื่อทุกคนก็ใจเย็นลงแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราก็มาคุยเรื่องเมื่อกี้กันต่อ”

“ไม่ต้องคุยอะไรกันแล้ว เมื่อกี้เป็นเพราะผมใส่อารมณ์ อยากให้หยางเฉินตาย ถึงดึงดันที่จะเปิดเผยที่อยู่ของหยางเฉินให้ได้”

กษัตริย์พูดต่อ “ในเมื่อกษัตริย์ไป๋กับกษัตริย์เซวคิดว่าควรรอดูไปก่อน ถ้าอยางนั้นเราก็รอดูสถานการณ์ต่อไปสักพักแล้วกัน ถ้าหยางเฉินยอมปล่อยพวกเราไว้จริง ต่อให้เราติดตามเขา มันก็ไม่มีอะไรที่แย่”

กษัตริย์ไป๋พยักหน้า “ถูกต้อง การที่ให้เราก้มหัวให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งเราไม่มีทางเต็มใจอยู่แล้ว แต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติคนหนึ่ง อย่าว่าแต่ก้มหัวเลย ต่อให้ต้องคุกเข่าแล้วเขายอมให้เราติดตาม ก็ไม่มีอะไรที่น่าขายหน้า”

สำหรับพวกกษัตริย์ไป่แล้ว ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติคนหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเทพองค์หนึ่งเลย

กษัตริย์เซวพูดไปยิ้มไป “โอเค เมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นเราเป็นอันว่าตกลงตามนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะติดตามหยางเฉิน!”

“ตกลง!”

กษัตริย์ไป๋กับกษัตริย์หม่าพากันตอบรับ