The king of War นิยาย บท 1298

ถึงพวกเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องวิถีบู๊สักเท่าไหร่ แต่ก็รู้ดีว่า ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นสูงสุดก็ไม่มีทางสู้ผู้แข็งแกร่งแดนเทพได้อย่าแน่นอน

“พี่เสี่ยว….”

ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนดวงตาต่างก็แดงก่ำ

ในเวลาเดียวกัน บนยอดเขาหนิง หยางเฉินกำลังนั่งอยู่ในบ้านหลังเล็ก นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวหนึ่ง ข้างเก้าอี้หวาย มีโต๊ะชาตัวหนึ่งตั้งอยู่

บนโต๊ะชามีชาหลงจิ่งแห่งซีหูที่ชงเสร็จแล้วตั้งอยู่

ส่วนรังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวของผู้แข็งแกร่งนับสิบที่ปรากฏอยู่ด้านนอกนั้น เขาก็ทำเหมือนรับรู้ไม่ได้ สีหน้าสงบ ยกกาน้ำชาขึ้น แล้วรินให้ตัวเองแก้วหนึ่ง

กินที่เดียวหมดแก้ว!

“หยางเฉิน ไสหัวออกมาตายเดี๋ยวนี้!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่เป็นหัวหน้าตะโกนเข้าไปในบ้านทันใดนั้น แรงกดดันวิถีบู๊อันน่าสะพรึงสายหนึ่งก็พุ่งเข้าไปในบ้าน

หยางเฉินนั่งนิ่งราวกับภูเขา ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร มือขวายังถือถ้วยชาไว้ แววตาปรากฏลำแสงที่เยือกเย็น แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “วันนี้ ไม่รับแขก!”

“ซิ่ว!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็โบกมือ ถ้วยชาเซรามิกสีขาวก็พุ่งออกไป

“ตุบ!”

เกิดเสียงที่ดังสนั่นขึ้น ถ้วยชาพุ่งไปทางผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่พูดเมื่อกี้

ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน หน้าอกของผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่เป็นหัวหน้าคนนั้นได้ถูกถ้วยชากระแทกใส่จนถอยไปเจ็ดแปดก้าว

ทันใดนั้น บนยอดเขาหนิงก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนต่างทำหน้าเคร่งเครียด

ก่อนที่จะมาหาหยางเฉินบนยอดเขาหนิง พวกเขาได้รู้มาว่า เมื่อครึ่งเดือนก่อน หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส สุดท้ายก็ถูกหญิงสาวสองคนช่วยไว้ถึงมีชีวิตรอดมาได้

เดิมทีก็คิดว่า วันนี้ต้องเอาชีวิตของหยางเฉินได้อย่างแน่นอน แต่ไม่นึกเลย ในเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือน หยางเฉินกลับฟื้นฟูฝีมือกลับมาแล้ว

ลำพังแค่การโจมตีเดียวเมื่อกี้ มันก็มากพอที่จะยืนยันได้แล้วว่า ต่อให้วิถีบู๊ของเขาจะยังไม่ได้ฟื้นฟูถึงขั้นสูงสุด แต่อย่างน้อยก็ยังอยู่ในระดับแดนเทพชั้นยอด

เสียง “ปั้ง” ดังขึ้น ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก หยางเฉินเปิดประตูแล้วเดินออกมา เมื่อมองไปยังผู้แข็งแกร่งสิบกว่าคนที่อยู่ในสวน แววตาของเขาก็ดูไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที

หันมองมาที่ผู้แข็งแกร่งสิบกว่าคน ตอนที่ได้เห็นหยางเฉินปรากฏตัวออกมา ก็พากันถอยหลังไปหนึ่งก้าว ในแววตาของทุกคน เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

ครึ่งเดือนก่อน ในศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู ภาพที่หยางเฉินต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือธรรมชาติของเมืองเหมียว มันได้ฝังลึกเข้าไปในใจของคนเหล่านี้แล้ว

“พวกคุณเป็นคนของราชวงศ์เย่กับราชวงศ์หลงสินะ?”

หยางเฉินกวาดตามองทุกคน แล้วถามออกมาอย่างกะทันหัน

ความทรงจำของเขายังไม่ได้ฟื้นคืน แต่เขาได้รู้จากปากของกษัตริย์ทั้งสามแล้วว่าเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตนเคยผิดใจคนของกับราชวงศ์เย่กับราชวงศ์หลง

ในสถานการณ์แบบนี้ การที่จะสามารถส่งผู้แข็งแกร่งออกมาถึงสิบกว่าคน แน่นอนว่าราชวงศ์เดียวทำไม่ได้อยู่แล้วอย่างน้อยก็ต้องสองราชวงศ์

“หยางเฉิน กษัตริย์เย่ของเรามีคำเชิญ จึงอยากขอเชิญคุณไปที่ราชวงศ์เย่ด้วย”

ทันใดนั้น ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่ถูกหยางเฉินใช้ถ้วยชาเหวี่ยงใส่จนถอยหลังไปหลายก้าวเมื่อกี้ ได้พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เมื่อกี้ยังแหกปากให้หยางเฉินออกไปตายอยู่เลย ตอนนี้กลับกลายเป็นกษัตริย์เย่เชินหยางเฉินไปราชวงศ์เย่แล้ว

หยางเฉิน มองอีกฝ่ายอย่างเรียบเฉยทีหนึ่ง “ใครอยากเจอผม ก็ให้มาหาที่ยอดเขาหนิงด้วยตนเอง”

“หยางเฉิน แกอย่าสามหาวให้มันมากนัก!”

ผู้แข็งแกร่งพูดพร้อมกัดฟัน “เรารู้ว่าแกแกร่งมาก แต่เมื่อครึ่งเดือนก่อน แกเกือบถูกผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์โบราณฆ่าแล้ว ต่อให้แกจะฟื้นฟูพลังกลับมาได้บ้าง แต่ก็คงฟื้นฟูได้อย่างไม่สมบูรณ์หรอกมั้ง?”