The king of War นิยาย บท 1313

“ฆ่ามัน！”

หยางเฉินตะโกนก้อง พุ่งใส่เข้าไปหาหลงเยว่

“ปึง！”

แต่ที่เขาพุ่งไปยังไม่ทันได้ถึงข้างหน้าหลงเยว่ หลงเยว่ก็ปรากฏอยู่ตรงข้างหน้าเขาแล้ว ชัดขาถีบออกไป หยางเฉินพลันรู้สึกว่าหน้าอกยุบเข้าไป ตัวร่างกระเด็นลอยออกไปกว่าสิบเมตร

แค่โดนสวนกลับมา ยังไม่มีปัญญาต้านรับเลยหรือ？

หยางเฉินกระอักเลือดพุ่งออกจากปาก สีหน้าให้เห็นซีดไปอย่างชัด

“สภาพแกตอนนี้ ที่ให้ข้ามองนะ มันก็ไอ้มดปลวก จะเอาอะไรมาสู้กับข้า？”

ขณะที่หลงเยว่มองหยางเฉิน แววตามีแต่ความหยามเหยียด

หยางเฉินกัดฟันแน่น ดิ้นรนคลานลุกขึ้น มองไปที่หลงเยว่ สายตาคงเต็มด้วยความมุ่งมั่น “มาอีกเลย！”

ตามติดกับคำพูดที่หยุดลง เขาพุ่งใส่เข้าไปที่หลงเยว่อีก

“ปึง！”

ยังไม่ทันได้แตะถูกตัวหลงเยว่ ยังคงถูกซัดกระเด็นลอยออกไป

“ปึง ปึง ปึง！”

ติดตามมาอย่างกระชั้น เสียงตามมาอีกหลายครั้ง หยางเฉินเหมือนคนไม่รู้จักตาย โถมเข้าใส่หลงเยว่ครั้งแล้วครั้งเล่า และแต่ละครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ถูกกระแทกลอยออกไป

“หยางเฉิน ความกล้าหาญของแกน่านับถือมาก แต่มันเปลี่ยนใจข้าไม่ได้ การจะต้องฆ่าแกคือเรื่องจริงที่ข้าต้องทำ”

หลงเยว่ยืนตรงหน้าหยางเฉิน ความหยิ่งผยองเต็มหน้า พูดออกไปอย่างเย็นเยือกว่า “ชาติหน้า แกต้องจำไว้ว่าอย่าได้มาวุ่นวายกับคนในตระกูลราชวงศ์หลงอีก！”

จบเสียงพูด เขาก็ยกเท้าขึ้นข้างหนึ่ง เล็งไปที่กะโหลกหัวเก็บสมองของหยางเฉินแล้วกระทืบลงไป

ในชั่วพริบตานั้นเอง ความโกรธเกรี้ยวในใจหยางเฉิน เดือดพล่านฉีดพลุ่งขึ้นมา

พลังบูโดในตัวระเบิดออก สิ่งน่าสะพรึงกลัวแผ่อานุภาพออกมาในวินาทีนั้น

“บรึม！”

เห็น ๆ อยู่กับการกระทืบใส่กำลังจะลงถึง พลันหยางเฉินใช้หมัดขวาที่อัดพลังไว้เต็ม พุ่งสวนออกไปเต็มแรง

“บรึม！”

หมัดที่หยางเฉินอัดออกไป กระแทกใส่ฝ่าเท้าของหลงเยว่ที่กระทืบลงมา

หลงเยว่ไม่ได้ไปคิดถึงเลยว่า หยางเฉินจะมีการตอบโต้อย่างน่าสะพรึงกลัวขนาดนี้ หลังจากที่ได้อัดหยางเฉินกระเด็นไปหลายครั้ง เขาก็ได้คลายความระวังตัวลง

หลงเยว่ที่ขาดการระวังตัว โดนหมัดเดียวของหยางเฉินอัดใส่ขาข้างนั้น

“กร๊อบ！”

เสียงบาดหูจากกระดูกแตก และในวินาทีที่ตามมานั้น ร่างของหลงเยว่ ดูอย่างกับลูกฟุตบอล กระเด็นลอยออกไป

ในพริบตาที่ซัดหลงเยว่กระเด็นลอยออกไป หยางเฉินก็พุ่งตามไปในจังหวะเดียวกันนั้น

“ไปตายเสียเลยมึง！”

เขาคำรามเสียงลั่น รวบรวมพลังที่มีทั้งหมดใส่ไปที่หมัดขวา อัดลงไปตรงกลางอกบริเวณหัวใจเต็มแรงในทันที

“แกกล้าหรือ！”

หลงเยว่ตกใจกลัวอย่างสุดขีด คำรามลั่นอย่างเคียดแค้น

“บรึม！”

หยางเฉินไม่มีการออมมือ พลังที่ระดมไว้เต็มสุด อัดใส่ตรงหน้าอกบริเวณหัวใจ

ร่างของหลงเยว่ลอยกระเด็นออกไปต่อ ไกลออกอีกกว่าสิบเมตร กระแทกใส่กับแท่งหินก้อนใหญ่

หินก้อนมหึมาแตกออกเป็นเสี่ยง

“ปึ้ก！”

หลงเยว่กระอักเลือดออกมา พลังอานุภาพบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม เหมือนลูกบอลถูกเจาะ สลายหายเกลี้ยงในพริบตา

นอนอยู่กับพื้น ปากอ้ากว้างหอบหายใจ สภาพเหมือนหมาที่ใกล้ตาย

หยางเฉินเอามือปาดเลือดที่มุมปากตัวเอง มองสภาพที่หมดทางสู้ของหลงเยว่ ค่อยผ่อนหายใจโล่ง