The king of War นิยาย บท 1314

หลงเสียงผงกหัว “ตั้งแต่พระองค์ท่านได้ยึดอำนาจของกระหม่อมคืนไปหมดแล้ว และกระหม่อมก็ได้สาบานไปแล้วว่า ชาตินี้จะไม่ขอมีส่วนในราชวงศ์หลงอีกตลอดไป”

พูดจบ หันหลังเดินออกจากไป “กระหม่อมได้ตัดสินใจแล้ว จะหันหน้าเข้าสู่บวรพุทธศาสนา ขอเสด็จพ่อได้โปรดทรงพระกรุณาพิจารณาเห็นชอบด้วย！”

“แกหยุดอยู่ตรงนั้นเลย！”

กษัตริย์หลงบันดาลโทสะขึ้นมา ตะคอกเสียงด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม “เจ้าเป็นองค์ชายโตในราชวงศ์หลงของข้า เวลานี้หลงเคอตายไป ก็เหลือแต่เจ้า ที่มีบรรดาศักดิ์พอที่จะเป็นผู้สืบทอดราชวงศ์！”

หลงเสียงยืนชะงัก พูดด้วยสีหน้าสงบเรียบ “ท่านก็พูดเองแล้ว ด้วยเพราะหลงเคอเสียชีวิตไปแล้ว จึงให้หม่อมฉันมีคุณสมบัติพอที่จะสืบทอดราชบัลลังก์ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ขอท่านได้โปรดถือเสียว่ากระหม่อมตายจากไปแล้วเถอะ！”

พูดจบ เขาไม่มีการลังเลอีกใด ๆ ก้าวเท้าเดินออกจากไป

“ไอ้สาระเลว！”

มองตามหลังหลงเสียงที่ค่อย ๆ เดินหายไป กษัตริย์หลงโกรธอย่างสุดเหวี่ยง แต่ว่าไปถ้ามีช่องทางอื่น เขาก็คงไม่เอาหลงเสียงมาสืบทอดบัลลังก์อยู่แล้ว

เขามีทายาทอยู่มากมาย แต่ในบรรดาทายาททั้งหมด ก็จะมีแต่หลงเสียงที่มีคุณสมบัติพอจะให้สืบทอดบัลลังก์ได้ นอกจากนั้นแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าพรสวรรค์ด้านบูโดอ่อนอยู่มาก ก็เป็นเพราะอายุยังน้อยไป ไม่พอที่จะมารับสืบทอดบัลลังก์

มาขณะนี้ คนเดียวนี้ที่มีคุณสมบัติเป็นองค์รัชทายาทได้ กลับปฏิเสธต่อเขา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เขาจะโกรธถึงขนาดไหน

“ไอ้หยางเฉิน เป็นเพราะแกไอ้บัดซบ ถ้าไม่ใช่เพราะแก ข้าก็ไม่ต้องถึงขนาดฆ่าลูกของตัวเองไป！”

แววตากษัตริย์หลงส่อชัดถึงอารมณ์โหด ในใจที่เคียดแค้นหยางเฉิน พุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุด

เขาได้ปลอมข่าวให้เป็นว่าหลงเคอถูกหยางเฉินฆ่า ส่งต่อไปให้หลงเยว่ ส่วนหลงเยว่จะไปหาหยางเฉินแก้แค้นหรือไม่นั้น เขาไม่ได้รู้เรื่อง

“เด็ก ๆ！”

กษัตริย์หลงตวาดสั่งเสียงเกรี้ยวกราด ผู้เฒ่าในชุดดำคนหนึ่ง ค่อย ๆ เข้ามาในสายตาของกษัตริย์หลง

“ฝ่าบาท！”

ผู้เฒ่าชุดดำค้อมคำนับ

“หลงจิ้น เจ้าไปที่เยี่ยนตูหน่อย！”

กษัตริย์หลงกัดฟันอย่างเคียดแค้นพูดว่า “ข้าต้องการให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับไอ้หยางเฉิน สูญหายไปจากโลกนี้ทั้งหมด！”

หลงจิ้นขมวดคิ้วย่น “ฝ่าบาท การทำแบบนี้ มันดูจะเกินไปหน่อยไหม？”

“แค้นต้องมีเหตุหนี้ต้องมีเจ้า บุญคุณความแค้นทั้งปวง เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเรากับหยางเฉิน ถ้าขืนพวกเราไปทำถึงขนาดนั้น เกรงว่าระหว่างเรากับหยางเฉิน จะผูกพยาบาทล้างผลาญต่อกันไม่มีวันสิ้นสุด”

“หยางเฉินอายุยังน้อย แต่ก้าวเข้าไปถึงแดนเหนือมนุษย์แล้ว มีอัจฉริยะภาพด้านบูโดเพียงนี้ เชื่อว่าต้องมีตระกูลบู๊โบราณที่แข็งแกร่งมากอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”

กษัตริย์หลงเลิกคิ้วขึ้นสูง พูดเสียงเยือก “แม้กระทั่งเจ้า ก็ยังขัดคำสั่งของข้าแล้วหรือ？”

หลงจิ้นค้อมหัวลงเล็กน้อย “มิกล้า！”

กษัตริย์ตวาดเสียงกร้าว “ในเมื่อไม่กล้า ก็จัดการทำไปตามคำสั่งของข้า！”

หลังจากหลงจิ้นรับคำบัญชาจากออกไป ภายในอาคารหลังมหึมา คงเหลือแต่กษัตริย์หลงอยู่โดดเดี่ยว

ในเวลานั้นเอง ความไม่สบายใจของเขายิ่งหนักขึ้น จิตใจร้อนรุ่มอย่างเหลือจะพรรณนา

“มันเป็นอะไรกันไปนี่？”

กษัตริย์หลงบ่นเองพึมพำ

ในขณะที่กษัตริย์หลงกำลังทุกข์ร้อนใจอยู่นั้น ภายในคฤหาสน์ราชวงศ์หลง หลงเสียงความกังวลเต็มใบหน้า

“ท่านพ่อ ท่านเรียกผมหรือ？”

ในขณะนั้นเอง หลงเทียนหยู่เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา

“เทียนหยู่ เสด็จปู่ของเจ้าเรียกพ่อไปพบ”

หลงเสียงเปิดเรื่องพูดออกไปตรง ๆ “ท่านจะให้พ่อรับสืบทอดราชบัลลังก์！”

“ท่านพ่อปฏิเสธไปแล้วใช่ไหม？”

หลงเทียนหยู่ถามไปอย่างรู้ใจพ่อ

หลงเสียงผงกหัว พูดด้วยสีหน้าประชดตัวเอง “เสด็จปู่ของเจ้านั้นจิตใจคับแคบเอามาก ๆ ทิฐิในความเอาแต่ได้สูงมาก ถึงแม้ให้ข้าขึ้นนั่งบัลลังก์ น่ากลัวก็คงยังต้องอยู่ภายใต้การบงการของท่าน”