The king of War นิยาย บท 1315

เขาไม่ได้เข้าไปรับรู้เรื่องในราชวงศ์หลงมาเป็นเวลานานแล้ว ฉะนั้นในเรื่องข่าวเหล่านี้ จึงไม่ได้รับรู้ จนมาได้ยินจากที่หลงเทียนหยู่มาเล่าให้ฟังนี้ เขาจึงได้รู้ว่า ในระยะใกล้ ๆ นี้ ราชวงศ์หลงมีเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย

ในขณะเดียวกันนี้ เขารู้สึกได้เลยว่า ราชวงศ์หลงดูเหมือนกำลังเผชิญกับวิกฤติใหญ่หลวง

“เทียนหยู่ เจ้าเติบโตขึ้นแล้ว！”

จู่ ๆ หลงเสียงก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่สับสน

หลงเทียนหยู่ถึงแม้อายุจะสามสิบสี่แล้ว แต่ในสายตาของหลงเสียง ก่อนหน้านี้ยังดูเป็นเด็กมาก จวบจนมาวันนี้ เขาจึงมีความรู้สึกว่า ลูกของเขาโตขึ้นแล้ว

หลงเทียนหยู่หัวเราะประชดใส่ตัวเอง “ก่อนหน้านี้ผมยังเบาปัญญา ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ตั้งแต่ได้พบกับคุณหยางแล้ว จึงได้รู้ว่า ตัวเองนั้นเหมือนกบอยู่ใต้กะลา”

“เจ้าก็ไม่ต้องไปน้อยเนื้อต่ำใจมาก คุณหยางที่เป็นคนหนุ่มมากคุณค่าแบบนี้ ให้มองหาในตระกูลราชวงศ์บู๊โบราณ ก็ต้องจัดอยู่ในระดับสูงเด่นมาก”

ที่หลงเสียงพูด ไม่ใช่ประโยคใช้ปลอบใจ แต่เป็นข้อเท็จจริง

พลันหลงเทียนหยู่ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ากังวล “ท่านพ่อ เมื่อสักครู่นี้ ผมได้เห็นปู่จิ้นเดินทางออกไปจากราชวงศ์ ผมเกรงว่า ท่านปู่จะให้ไปทำอะไรกับคนที่เกี่ยวข้องกับคุณหยางนะ”

“คนรอบข้างของคุณหยาง สูญหายไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ？”หลงเสียงขมวดคิ้วแล้วถาม

หลงเทียนหยู่พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “ญาติรอบข้างของเขาจากไปหมดแล้ว แต่ที่เยี่ยนตู ยังมีคนที่มีส่วนเกี่ยวพันกับเขาอยู่ เสด็จปู่เป็นคนแบบไหน ผมก็รู้ดีอยู่ ถ้าท่านบ้าขึ้นมา อะไรที่เกี่ยวพันกับคุณหยาง จะต้องถูกกวาดล้างทิ้งหมด！”

สีหน้าหลงเสียงเปลี่ยนไปในฉับพลัน “เทียนหยู่ จะให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าหากไม่ไปยุ่งกับคนที่มีความผูกพันกับคุณหยาง ราชวงศ์หลงก็ยังพอมีหวังอยู่ ถ้าขืนไปทำอะไรเข้า คุณหยางจะไม่มีทางปล่อยตระกูลหลงไว้แน่นอน！”

ความรู้สึกของหลงเทียนหยู่เหมือนถูกกดทับด้วยภูเขาลูกใหญ่ ในเมื่อเขาคาดเดาถูกว่ากษัตริย์หลงเป็นผู้ลงมือฆ่าหลงเคอแล้วโยนความผิดไปให้หยางเฉิน อีกทั้งคาดเดาได้ว่ากษัตริย์หลงกำลังจะเข้าไปคุกคามคนใกล้ชิดหยางเฉิน แน่นอนว่าเขาก็มองเห็นชัดเจนถึงผลที่จะเกิด

“ท่านพ่อ ถ้างั้นผมจะไปเยี่ยนตูเลย！”

หลงเทียนหยู่ไม่คิดรีรอ ตัดสินใจในทันที

“เดี๋ยวก่อน！”

หลงเทียนหยู่กำลังจะออกไป หลงเสียงเรียกไปทันที “ถ้าหากหลงจิ้นไม่ยอมหยุดที่จะลงมือทำกับเพื่อนของหยางเฉิน เจ้าก็บอกเขาไปว่า ถ้าเขายินยอมเลิกทำ บุญคุณที่ติดค้างข้าทั้งหมด ถือเป็นการจบสิ้น！”

“ได้ครับ！”

หลงเทียนหยู่ผงกหัว ก็ไม่ใส่ใจจะถามเรื่องบุญคุณอะไร คิดเพียงอยากจะรีบตามไปให้ทันหลงจิ้น เพื่อจะได้ให้หลีกเลี่ยงกับปัญหาเลวร้ายที่ไม่ควรเกิด

มองไล่หลังเงาที่จากไปของหลงเทียนหยู่ ส่วนลึกในนัยน์ตาของหลงเสียงเปี่ยมด้วยกังวล

เป็นถึงโอรสองค์โตของราชวงศ์หลง ก็ต้องไม่ใช่บุคคลประเภทใช้ไม่ได้ ผลจากการไปทำความระคายเคืองกับหยางเฉินจะสาหัสแค่ไหน เขาย่อมรู้ดี

เวลานี้ ก็ได้แต่ฝากความหวังไว้กับหลงเทียนหยู่แล้ว ถ้าไม่สามารถขัดขวางการลงมือของหลงจิ้นไว้ได้ ราชวงศ์หลงก็ห่างการล่มสลายไม่นานแล้ว

เยี่ยนตู บริเวณสนามบินนานาชาติ เงาร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินออกมาจากสนามบิน

มองรอบบริเวณที่คุ้นเคย แววตาเต็มไปด้วยความตื้นตัน

“ท่านประธาน！”

เขาเพิ่งเดินออกมาจากสนามบิน รถออดี้เอ8จอดเข้ามาข้างตัวเขา ชายวัยกลางคนเดินลงมาคนหนึ่ง ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

“ลำบากให้อีกแล้ว！”

เขาตบไหล่คนวัยกลางคนนั้น ด้วยสายตาที่รู้สึกขอบคุณ

คนหนุ่มคนนั้นก็คือหยางเฉินที่กลับมาเยี่ยนตูจากหนิงโจว ชายกลางคนนั้นก็คือลั่วปิง

“ท่านประธาน ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว！”

สองตาของลั่วปิงดูชื้น ๆ

ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ หลังจากจู่ ๆ หยางเฉินก็หายจากไป ความกดดันแสนสาหัสที่เขาแบกรับอยู่ มีแต่ตัวเขาเองรู้

ดีที่ว่าก่อนหยางเฉินจากไป ได้จัดวางผู้แข็งแกร่งของทีมผู้พิทักษ์เงาลับไว้ข้างตัวเขา ถ้าไม่อย่างนั้นเขาเองยังไม่รู้ได้เลย ว่าตัวเขาเองจะมีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้หรือไม่