The king of War นิยาย บท 1316

เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นที่ระลึกชิ้นเดียวที่คุณแม่เหลือไว้ให้เขา เขาไม่ยอมเด็ดขาดที่ใครจะเข้ามาทำสิ่งเลวร้ายต่อเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ในห้องประชุมที่ใหญ่โตเงียบสนิทลงไปในฉับพลัน ลั่วปินสีหน้าตึงเครียด หายใจยังไม่กล้าให้มีเสียง

“นอกจากหวงเหล่ยแล้ว ยังมีใครอีก？”

หยางเฉินข่มอารมณ์โกรธลง หันไปถามลั่วปิน

พอถามคำนี้ออกไป เขาก็ได้พบว่า เกือบครึ่งของผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ในห้องประชุม ต่างมีสีหน้าว้าวุ่นกังวล

ลั่วปินกวาดสายตาไปทั้งห้อง แล้วก็หันกลับไปที่หยางเฉินทันที “ท่านประธาน คนอื่น ๆ ล้วนแล้วแต่ถูกหวงเหล่ยกดดัน จึงจำเป็นต้องไปยืนอยู่ข้างหวงเหล่ย คงต้องขอท่านประธานให้โอกาสพวกเขาแก้ตัวสักครั้งครับ”

ขณะนั้น พวกผู้บริหารระดับสูงที่เคยเลือกข้างไปทางหวงเหล่ย ใบหน้าแสดงออกถึงความขอบคุณในทันที

แต่หยางเฉินกลับขมวดคิ้วย่น “ลั่วปิง คุณควรต้องเข้าใจนะ สำหรับผมแล้ว ที่ยอมรับไม่ได้อย่างที่สุดคือ คนทรยศ！”

“ตัวคุณในเวลานี้ กำลังจะพูดแทนพวกทรยศแล้วหรือไง？”

ลั่วปิงสดุ้งหน้าตื่นกลัวขึ้นมา รีบพูดไปทันที “มิกล้าครับท่าน！”

“ในเมื่อไม่กล้า ก็จัดการคัดพวกที่เลือกไปทางเดียวกับหวงเหล่ย เอาออกไปเสียให้หมด！”

หยางเฉินสั่งไปด้วยสีหน้าเยือกเย็น

เขาเข้าใจถึงความคิดของลั่วปินดี จู่ ๆ คัดเอาผู้บริหารระดับสูงออกไปถึงครึ่งหนึ่ง จะมีผลกระทบในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอย่างหนัก

แต่สำหรับหยางเฉินแล้ว คนประเภทนี้ลงถ้ากล้าทรยศไปครั้งหนึ่งแล้ว ก็กล้าที่จะทรยศเป็นครั้งต่อ ๆ ไป ถ้าเป็นผลประโยชน์กับพวกมันแล้ว พวกมันยังจะเอาได้แม้กระทั่งชีวิตของเขา

เขาไม่สามารถยอมรับได้ ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปที่แม่ของเขาก่อร่างสร้างขึ้นมากับมือ จะให้มีมนุษย์สองหน้าแบบนี้หลงเหลืออยู่

“ให้เวลาพวกแกสามวัน ส่งต่องานให้กับผู้ช่วยพวกแก แล้วก็เชิญไสหัวออกไปจากเยี่นยเฉินกรุ๊ป！”

ลั่วปินกวาดสายตามองไปที่ทุกคน พูดเสียงเย็นเยือก

ชัดเจนว่า เป็นการพูดให้พวกที่เป็นคนของหวงเหล่ยฟัง

“หนึ่งวัน！”

หยางเฉินพูดเสียงกร้าว “ภายในวันนี้ ไม่ว่าจะต้องทำล่วงเวลามืดค่ำแค่ไหน จะต้องส่งมอบงานให้เรียบร้อย แล้วก็ไสหัวไป！”

“ไม่งั้น ตาย！”

“ปัง！”

ตามหลังเสียงที่เขาพูดจบ ฝ่ามือของเขาฟาดลงไปที่โต๊ะ ในสายตาทุกคู่ที่ตื่นผวาอย่างแรง เห็นหน้าโต๊ะที่แข็งแกร่งมาก ๆ ปรากฏเป็นรอยยุบลงไปตามฝ่ามือ

มองรอยยุบรูปฝ่ามือบนโต๊ะ เหล่าผู้บริหารระดับสูงแต่ละคน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

โดยเฉพาะพวกที่ติดตามหวงเหล่ย สั่นเทิ้มไปทั้งตัวอย่างระงับไม่อยู่

พวกเขาต่างก็เป็นคนสามัญธรรมดา ย่อมไม่เคยที่จะเห็นเองกับตา กับวิทยายุทธของผู้แข็งแกร่งบูโด

ถ้าหากพวกเขาเคยเห็นจริง กับพลังฝีมือแท้จริงของหยางเฉิน น่ากลัวคงต้องตกใจกันเจียนตายเอา

“หยางเฉิน แกนี่ช่างคุยใหญ่โตได้จริงนะ！”

ขณะนั้นเอง เสียงเยือกเหี้ยมกระแสหนึ่งดังเข้ามาทันทีจากนอกประตูห้องประชุม เงาร่างชายวัยกลางคนร่างหนึ่งเดินเข้ามา ข้างหลังยังมีเฒ่าผมขาวโพลนเดินตามมาด้วย

ชายวัยกลางคนที่พูดก็คือหวงเหล่ย หยางเฉินมองปราดไปก็จำได้

ผู้เฒ่าผมขาวที่อยู่ข้างหลัง แผ่กระจายพลังบูโดแดนราชาสูงสุดออกมาบาง ๆ พอให้รู้สึก

แน่นอนว่า ผู้เฒ่าคนนี้ต้องเป็นคนของตระกูลเจี่ยงในราชวงศ์หลง มิฉะนั้นผู้แข็งแกร่งระดับแดนราชาขั้นสูงสุด จะมาวางตัวเป็นคนรับใช้ เดินตามหวงเหล่ยได้อย่างไร？

“มีข้าอยู่ ใครก็เอาพวกเจ้าออกไม่ได้！”

หวงเหล่ยจ้องตาใส่หยางเฉิน คำพูดนั้นแน่นอนว่าพูดให้พวกผู้บริหารระดับสูงพวกนั้นฟัง

“หวงเหล่ย！”

ลั่วปินบันดาลโทสะขึ้นมาทันที “แกรู้ไหมว่าแกกำลังพูดอะไร？”

“หุบปากแกซะ！”

หวงเหล่ยพูดด้วยความโกรธ “อย่าคิดว่าหยางเฉินกลับมา แล้วก็จะออกหน้าให้แกได้ กูจะบอกมึงให้รู้ไว้ หยางเฉินมันไม่กลับมาก็ดีแล้ว มันกลับมาตอนนี้ก็คือมาหาที่ตาย！”

“ตอนนี้ ราชวงศ์หลงกับราชวงศ์เย่กำลังต้องการตัวมันอยู่ ไม่แน่ว่าตอนนี้ผู้แข็งแกร่งของทั้งสองตระกูลยิ่งใหญ่นั้น น่าจะรู้ข่าวแล้ว และกำลังมุ่งเข้ามาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปนี้”