The king of War นิยาย บท 1317

พวกเขาเห็นกับตา ตอนที่ยอดฝีมือตระกูลเจี่ยงพุ่งเข้าถึงข้างหน้าหยางเฉิน ยังไม่ทันได้สะกิดถูกตัวของหยางเฉิน อีกทั้งยังไม่ทันได้เห็นหยางเฉินขยับมือ ได้ยินแค่พูดว่า “ไสหัวไป” หลังจากนั้นก็เห็นผู้แข็งแกร่งคนนั้น ลอยลิ่วออกไป

“คนเป็นไง ตายแล้ว！”

ในเวลานั้นเอง หนึ่งในผู้บริหารระดับสูงมองไปที่ยอดฝีมือตระกูลเจี่ยงที่ตายแบบไม่ทันหลับตา พูดด้วยความหวาดกลัว

“อะไรกัน？”

“ตายแล้ว？”

“ไม่นะ！”

งงชะงักไปชั่วอึ้ง หวงเหล่ยสีหน้ายังดูไม่อยากเชื่อ “เป็นไปไม่ได้！เป็นไปได้ยังไงนี่？”

“ผู้เฒ่าจางนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นสุดยอดของตระกูลเจี่ยง เป็นไปได้ยังไงที่ถูกฆ่าตาย？”

หวงเหล่ยเหมือนบ้าไปแล้ว ถลาเข้าไปที่เบื้องหน้ายอดฝีมือ ชั่วเดี๋ยวเดียว เขาก็ต้องแน่ใจ ผู้แข็งแกร่งที่เขาเห็นว่าสุดยอดที่สุดนั้น ตายแล้วจริง ๆ

ตายด้วยคำพูดคำเดียว

“ผลุบ！”

หวงเหล่ยทรุดตัวลงทันที คุกเข่าคลานเข้าไปถึงแทบเท้าหยางเฉิน วอนขอด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุด ๆ “ท่านประธาน ผมผิดไปแล้ว ผมยอมรับผิดจริง ๆ！”

“เพราะพวกเขาบีบบังคับผม ให้ผมทรยศต่อท่าน มิฉะนั้นพวกมันจะฆ่าผม”

“ท่านประธาน ผมถูกบีบบังคับอย่างทำอะไรไม่ได้จริง ๆ นะครับ！โปรดกรุณาผมสักครั้งด้วย ต่อไปผมไม่กล้าทำอีกแล้ว”

หยางเฉินมองหน้าหวงเหล่ยด้วยสายตาหนาวเยือก “ข้าก็เชื่อนะว่าแกถูกบีบบังคับ แต่ถ้าเมื่อกี้นี้แกไม่ทำผยองอวดเบ่งแบบนั้น ข้าคงมีทางรอดให้แกเลือกสักทางแน่”

“แต่ว่าตอนนี้ แกต้องตายลูกเดียว！”

เสียงพูดหยางเฉินจบ ขยับนิ้วดีด ดินสอที่อยู่ในมือ พุ่งทะลวงคอหอยหวงเหล่ยทะลุออกไป

ในขณะนั้น เงียบกริบไปทั้งบริเวณ！

ในบริเวณนั้นล้วนแต่เป็นผู้บริหารระดับสูงขององค์กร พวกเขาในแต่ละวันก็จะพบอยู่แต่กับกลุ่มที่เกี่ยวกับงานด้านธุรกิจ อาจจะมีรู้เรื่องของผู้แข็งแกร่งบูโดบ้าง แต่ผู้ที่เคยได้สัมผัสกับของจริงมีก็แค่ไม่กี่คน

สิ่งที่ได้พบได้เห็นในวันนี้ ทำเอาพวกเขาแทบเป็นลม

“ผลึบผลับ！”

“ผลึบผลับ！”

……

กลุ่มผู้บริหารระดับสูงที่แต่เดิมคล้อยตามไปกับหวงเหล่ย ตอนนี้แต่ละคนคุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉิน “ท่านประธาน พวกเราผิดไปแล้ว ขอท่านได้โปรดให้ทางรอดชีวิตพวกเราด้วย.......”

หยางเฉินมองแล้วพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ให้ถึงเช้าพรุ่งนี้ พวกแกจะต้องทำการส่งต่อมอบงานในมือของพวกแกทั้งหมดให้เรียบร้อย หากข้ารู้ว่าใครตุกติก หรือมีการแอบขายข้อมูลของบริษัท ข้าจะไปเก็บชีวิตมันทิ้งไปด้วยมือข้าเอง！”

ความเก่งฉกาจของหยางเฉินที่เป็นประจักษ์เมื่อครู่นี้ ได้สยบคนทั้งบริเวณหมดแล้ว มีหรือใครจะกล้าออกเสียงค้าน โดยเฉพาะกลุ่มผู้บริหารระดับสูงที่คุกเข่าวอนขอชีวิตพวกนั้น ต่างแสดงความยินยอมโดยดุษดี รับปากจะส่งมอบงานในมือให้เป็นที่เรียบร้อย

พวกกลุ่มผู้บริหารระดับสูงที่ยืนหยัดติดตามมากับลั่วปิง ต่างรู้สึกเป็นปลื้ม พวกเขาย่อมรู้ดี โอกาสของพวกเขามาถึงแล้ว

เมื่อไล่พวกกลุ่มบริหารระดับสูงสายของหวงเหล่ยออกไปจากบริเวณแล้ว หยางเฉินกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้ว พูดกับผู้บริหารระดับสูงที่เหลือว่า “หลังจากนี้ต่อไป งานของพวกคุณคงต้องหนักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว และขณะเดียวกัน ค่าจ้างพวกคุณก็จะให้เพิ่มเป็นเท่าตัวด้วย”

พูดจบ หยางเฉินมองไปที่ลั่วปิงแล้วสั่งไปว่า “เอาละ ตอนนี้เป็นหน้าที่ของคุณ จัดการให้พวกผู้บริหารระดับสูงที่ให้ออกไป แบ่งงานมอบให้กับผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ที่นี่รับช่วง”

“ได้ครับ ท่านประธาน！”

ลั่วปิงตอบรับอย่างนอบน้อม ตื้นตันอยูในใจอย่างล้นหลาม

ครั้งนี้ ถึงแม้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะพบกับความวุ่นวายเล็กน้อย แต่กลับเป็นการเสียที่คุ้มค่า อย่างน้อยก็ได้ขจัดกลุ่มผู้บริหารระดับสูงที่คิดทรยศกับบริษัทออกไปหมด

รอจนกว่าหยางเฉินจากไป แต่ละคนจึงหายใจกันได้ทั่วท้อง

แต่ละคนต่างก็ตื่นเต้นกันออกนอกหน้า หลังจากนี้ไป พวกเขานอกจากต้องมีภาระกับงานมากขึ้น ค่าแรงก็ได้เพิ่มอีกเป็นเท่าตัว และยังมีโอกาสในการเลื่อนตำแหน่งอีก

“เอาละ ตอนนี้ พวกเราเริ่มประชุมได้！”ลั่วปิงเปิดประชุมเป็นทางการ

เยี่ยนตู ภายในบริเวณคฤหาสน์แห่งหนึ่ง

“ท่านผู้นำ ผมได้ข่าวที่ไม่สู้ดีมา เห็นว่า พบเบาะแสของหยางเฉินแล้ว เขาอยู่ที่หนิงโจว”

ภายในศาลาพักร้อนบริเวณมุมลานโถง หนึ่งเงาร่างชายวัยกลางคน เข้ามาอย่างร้อนรน รายงานด้วยความเคร่งเครียด

ภายในศาลา ยังมีร่างคนผมขาวนั่งอยู่ด้วย พอได้ยินคำพูดของชายวัยกลางคน ๆ นั้น สีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน “แกว่าอะไรนะ？หยางเฉินยังไม่ตาย？ อยู่ที่หนิงโจวหรือ？”

ชายวัยกลางคนเป็นคนสอดแนมของตระกูลเจี่ยง ได้สืบจนรู้เรื่องของหยางเฉินแล้ว

เขาก็รีบผงกหัว “ข่าวว่า ราชวงศ์หลงและราชวงศ์เย่ได้ส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพไปถึงสิบสองคน ตายหมดที่หนิงโจว ราชวงศ์หลงกับราชวงศ์เย่ ต่างก็อยู่กันไม่เป็นสุข กลัวว่าหยางเฉินจะบุกไปที่เมืองราชวงศ์ด้วยตัวเอง”