The king of War นิยาย บท 1329

เงาร่างชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าหลงเทียนหยู่ เอามือไพล่หลัง มองไปทางหลงหวงที่กำลังตกใจอย่างเฉยเมย

“หยางเฉิน!”

เมื่อหลงหวงเห็นชายหนุ่มผู้นั้นก็หรี่ตาลงทันที

ส่วนหยางเฉินก็หันหลังให้หลงเทียนหยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งได้ยินคำพูดของหลงหวงในเวลานี้ หลงเทียนหยู่ถึงรู้ว่าใครช่วยเขาไว้ น้ำตาพรั่งพรูออกมาทันที

“คุณหยาง ในที่สุดท่านก็มา!”

หลังจากพบกับความสิ้นหวัง หลงเทียนหยู่ก็ไม่อยากตายแล้ว แค่อยากจะแก้แค้นเท่านั้น

ตอนแรกคิดว่าตนเองจะถูกหลงหนิงฆ่าตายแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะรอดชีวิตจากความสิ้นหวังสุดขีดเช่นนี้

จิตใจที่เป็นกังวลของหลงจิ้นรู้สึกผ่อนคลายลงได้ในที่สุด

เขามองไปที่แผ่นหลังของชายหนุ่มด้วยความก็รู้สึกขอบคุณ

“ที่เหลือมอบให้ข้าจัดการเถอะ!”

หยางเฉินชำเลืองมองหลงจิ้นและหลงเทียนหยู่ที่บาดเจ็บหนัก พลางกล่าวอย่างใจเย็น

“ท่านพ่อ ไอ้สารเลวนี้ทำขาข้าหัก ท่านต้องล้างแค้นให้ข้าด้วย!”

หลงหนิงถูกหยางเฉินหักขาข้างหนึ่ง เขากล่าวด้วยสีหน้าที่ดุดัน

หลงหวงไม่สนใจหลงหนิง มองไปยังหยางเฉินด้วยสายตาเคร่งขรึม

เขานึกไม่ถึงเลยว่าหยางเฉินจะยังมีชีวิตมาที่ราชวงศ์หลง

หลังจากที่เขาฆ่าหลงเคอ ก็โยนความผิดเรื่องการตายของหลงเคอไปที่หยางเฉิน จากนั้นจึงกระจายข่าวไปให้หลงเยว่ที่อยู่ในจวนผู้ว่าการเมืองหวยเฉิงอันห่างไกล

ในความคิดของเขา หลงเยว่ต้องไปแก้แค้นหยางเฉินแน่นอน

หมายความว่าหลงเยว่ไปแก้แค้นหยางเฉินไม่ทันเวลาหรือ?

เวลานี้จิตใจของหลงหวงเต็มไปด้วยความสงสัย

“ข้าเคยเห็นคนที่ไร้มนุษยธรรม แต่ไม่เคยเห็นคนที่ไร้มนุษยธรรมอย่างท่านมาก่อน ท่านฆ่าลูกชายสองคนต่อกัน ตอนนี้ท่านยังกำลังจะฆ่าหลานชายของท่านเอง”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

เดิมทีเขายังสงสัยว่าหลงหวงได้โยนความผิดให้เขาหลังจากสังหารหลงเคอหรือไม่ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยอีกแล้ว

หลงเคอถูกหลงหวงสังหาร

ตอนนี้ยังมีศพขององค์ชายนอนอยู่ในราชวงศ์หลง ก็เป็นฝีมือของหลงหวงด้วยเช่นกัน

สีหน้าของหลงหวงแย่ลง เขากัดฟันพูดว่า “นี่เป็นเรื่องภายในของราชวงศ์หลง คุณหยางคิดจะเข้ามายุ่งเหรอ?”

“ที่ข้ามาในวันนี้ ไม่ได้มาเพื่อยุ่งเรื่องครอบครัวของท่าน แต่มาเพื่อขอคำอธิบายจากท่าน ผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนที่ราชวงศ์หลงส่งไปร่วมมือกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์เย่เพื่อโจมตีข้า หลงหวง ท่านคิดจะอธิบายยังไง?”

หยางเฉินดูนิ่งเฉยแต่น่าเกรงขาม

ตัวเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ ดังนั้นในด้านระดับที่บรรลุถึงจึงเหนือกว่าหลงหวงอย่างสิ้นเชิง

ในเวลานี้เขาอยู่ในความโกรธ ลมปราณแห่งวิถีบู๊ในร่างกายเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้น ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงหลายคนตัวสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่หยางเฉิน

“เรื่องนี้เป็นฝีมือของหลงเคอทั้งหมด ข้าไม่รู้เรื่อง”

หลงหวงแสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วพูดว่า “ตอนนี้หลงเคอก็ลงหลุมไปแล้ว ถ้าท่านยังไม่หายโกรธ ก็ต้องขุดซากกระดูกของเขาขึ้นมาเฆี่ยนตีแล้ว”

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น “ถ้าไม่มีคำสั่งจากหลงหวง แค่องค์ชายอย่างเขา จะสามารถส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนออกไปได้หรือ?”

หลงหวงขมวดคิ้ว “เขาเป็นทายาทของราชวงศ์หลง ข้าวางแผนที่จะสละราชสมบัติให้ การที่เขาจะส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพหกคนออกไปทำงาน จะมีปัญหาอะไรล่ะ?”

“ดี ต่อให้เรื่องนี้เป็นฝีมือของเขาคนเดียว แล้วยังไงล่ะ?”

หยางเฉินมีสีหน้าหม่นหมองยิ่งขึ้น “ที่ข้ามาวันนี้ ก็เพื่อจะมาขอคำอธิบายจากท่าน!”

สิ้นเสียง อานุภาพวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา โอบล้อมหลงหวงอย่างแน่นหนาทันที

หลงหวงหน้าถอดสี เขารู้สึกได้ว่าวิถีบู๊ของหยางเฉินกดเขาไว้จนอยู่หมัด หากลงมือ เขาอาจจะไม่สามารถต้านทานการโจมตีของหยางเฉินได้แม้แต่กระบวนท่าเดียวด้วยซ้ำ

หยางเฉินในเวลานี้วางอำนาจอย่างที่สุด ไม่เห็นหลงหวงอยู่ในสายตาเลย

ด้วยระดับวิถีบู๊ในปัจจุบันของเขา หากอยู่ต่ำกว่าระดับแดนเหนือมนุษย์ ก็ไม่มีใครคู่ควรเป็นคู่ต่อกร หลงหวงอยู่เพียงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์เท่านั้น

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

หลงหวงดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หลงเยว่คือความหวังเดียวของเขา แล้วยังเป็นที่พึ่งพิงที่ใหญ่ที่สุดของเขา แต่ตอนนี้หยางเฉินกลับบอกว่า หลงเยว่ถูกเขาฆ่าตายแล้ว

ดูจากท่าทางของหยางเฉินไม่เหมือนว่าเขาพูดโกหก หรือว่าหลงเยว่จะถูกฆ่าตายแล้วจริงๆ?

หากเป็นเช่นนี้ กำลังทั้งหมดของราชวงศ์หลงก็ยังไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉิน

“หลงงมงายจนกู่ไม่กลับ!”

หยางเฉินมีสีหน้าเฉยเมย พูดจบก็สะบัดมือ

อานุภาพวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวได้กวาดไปทางหลงหวงราวกับคลื่นยักษ์

“ปัง!”

ท่ามกลางความตกใจของทุกคน หยางเฉินไม่ได้แตะต้องร่างกายของหลงหวงเลย เห็นเพียงหลงหวงถอยหลังออกไป 7-8 ก้าวก่อนที่จะหยุดลงคล้ายถูกโจมตีอย่างหนัก

หลงหวงมองไปยังหยางเฉินอีกครั้งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่า ตนเองในเวลานี้หากอาศัยวิถีบู๊ในระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ ก็ไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินเลย เพียงกระบวนท่าเดียวของหยางเฉินก็ยังทนรับไม่ไหว

“คุณหยาง!”

หลงเทียนหยู่เอ่ยขึ้นในทันใด

หยางเฉินขมวดคิ้ว “ท่านต้องการให้ข้าปล่อยเขาไปเหรอ?”

หลงเทียนหยู่ส่ายหัว แววตาเต็มไปด้วยความดุดัน เขากัดฟันพูดว่า “ไอ้แก่คนนี้ฆ่าพ่อของข้า ข้าจะอ้อนวอนให้เขาทำไม?”