The king of War นิยาย บท 1328

หากไม่ใช่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ราชวงศ์หลงจะไม่ได้มีแค่หลงจิ้นที่ไปถึงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ แต่ยังจะมีบูโดอัจฉริยะวัย 35 ปีที่ก้าวมาถึงแดนเทพเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนด้วย

ความสามารถที่แฝงอยู่เช่นนี้ ต่อให้สูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนเทพไปหกคน แต่ก็ยังไม่สามารถต่อสู้กับราชวงศ์อื่นได้ในตอนนี้ ขอเพียงให้เวลาราชวงศ์หลง ราชวงศ์หลงจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในด้านคุณภาพอย่างแน่นอน

แต่ทุกคนรู้ดีว่าหลังจากวันนี้ ความแข็งแกร่งของราชวงศ์หลงจะอ่อนแอลงอย่างมาก เกรงว่าแม้แต่ราชวงศ์เย่ก็ยังอยู่เหนือกว่าราชวงศ์หลงแล้ว

“เทียนหยู่ เจ้ารีบออกไปจากราชวงศ์ ข้าจะถ่วงเวลาหลงหวงไว้!”

หลงจิ้นรีบพูดกับหลงเทียนหยู่เหมือนมองเห็นความหวัง

หลงเทียนหยู่ยังไม่ไปไหน เขายืนเคียงข้างหลงจิ้น จับจ้องไปที่หลงหวงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง พลางกัดฟันพูดว่า “ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะทำให้เขาชดใช้ให้ได้!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ตรงดิ่งเข้าไปหาหลงหวง

“เทียนหยู่!”

สีหน้าของหลงจิ้นเปลี่ยนไปอย่างมาก รีบวิ่งออกไป

“ไม่เจียมกะลาหัวเลย!”

สีหน้าของหลงหวงขรึมลง ความปรารถนาในการต่อสู้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายราวกับเทพสงคราม

“ปัง!”

วินาทีถัดมา หลงจิ้นก็วิ่งแซงหลงเทียนหยู่เข้าต่อสู้กับหลงหวง

การปะทะกันของผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งสองทำให้ราชวงศ์หลงเหมือนพังทลายลงราบคาบ อานุภาพของวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวกวาดไปทุกทิศทุกทาง

กระจกภายในอาคารใกล้เคียงบางแห่งแตกกระจายจากการปะทะกันของทั้งสอง

แม้ว่า หลงเทียนหยู่ ต้องการจะฆ่า หลงหวง ด้วยตัวเองจริงๆ เพื่อล้างแค้นให้กับแม้หลงเทียนหยู่ต้องการสังหารหลงหวงด้วยมือตนเองเพื่อแก้แค้นให้กับบิดาของเขาเพียงใด แต่ด้วยความสามารถที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพของเขา มันเป็นไปไม่ได้

แม้แต่เงาของหลงหวงก็ยังไม่ได้สัมผัส

“เทียนหยู่ ไป! รีบไปซะ!”

หลงจิ้นโจมตีให้หลงหวงล่าถอยไป ตะโกนเสียงลั่นด้วยสีหน้าร้อนใจ “ลูกผู้ชายแก้แค้นสิบปียังไม่สาย ถ้าเจ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป มีแต่ตายกับตายเท่านั้น!”

“เจ้าจำไม่ได้เหรอว่าพ่อของเจ้าตายอย่างไร? ปู่ของเจ้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือของเขาเองแน่นอน นักบู๊ที่มีพรสวรรค์อย่างเจ้าในตอนนี้ ต่อให้เป็นตระกูลบู๊โบราณก็ยังต้องเน้นหนักในเรื่องการฝึกฝน”

“ฟังข้านะ ออกไปจากที่นี่ วันหนึ่งเจ้าจะได้แก้แค้นด้วยมือตัวเองแน่นอน!”

ขณะที่พูดอยู่นั้น การโจมตีจากหลงหวงก็ประดังเข้ามาอีกครั้ง หลงจิ้นทำได้เพียงตอบโต้กลับอย่างสุดชีวิตโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ ส่วนหลงหวงได้มาถึงระดับนี้เป็นเวลาหลายปีแล้ว บางทีอาจจะอยู่ห่างจากแดนเหนือมนุษย์ไม่ไกลแล้ว

เขาสามารถต่อสู้กับหลงหวงมาเป็นเวลานานขนาดนี้ นับว่าได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว เขารู้สึกได้ว่าอีกไม่นานตัวเองจะพ่ายแพ้

หากเขาแพ้ ก็จะถึงเวลาตายของหลงเทียนหยู่แล้ว

หลงเทียนหยู่มองไปที่หลงจิ้นที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านทานการโจมตีของ หลงหวงด้วยดวงตาแดงก่ำ พลางกัดฟันพูดว่า “สักวันหนึ่ง ข้าจะท่านด้วยมือตัวเอง!”

หลงเทียนหยู่แผดเสียงคำรามดังลั่น แล้วหันหลังกำลังจะเดินจากไป

เขารู้ว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแค่ไหน ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป จะไม่ใช่แค่ไม่สามารถล้างแค้นให้พ่อของตัวเองได้เท่านั้น แต่ยังกลายเป็นภาระของหลงจิ้น

สำหรับเขาแล้ว การจากไปคือทางเลือกที่ดีที่สุด

“คิดจะออกไปเหรอ? ผ่านข้าให้ได้เสียก่อน!”

ขณะที่หลงเทียนหยู่กำลังจะออกไป ชายวัยกลางคนก็เข้ามาขวางทางเขาทันที

หลงหนิง ทายาทของหลงหวง และเป็นพระโอรสที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดในการสืบราชบัลลังก์ของราชวงศ์หลงอีกด้วย เขามีความสามารถด้านวิถีบู๊อยู่ในระดับแดนเทพชั้นกลาง

หลงเทียนหยู่มองไปยังหลงหนิงที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้าตนด้วยดวงตาสีแดงฉาน จ้องเขม็งไปที่หลงหนิงและพูดว่า “ท่านแน่ใจเหรอว่าต้องการลงมือจัดการข้า?”

“ฮึ!”

หลงหนิงยิ้มเยาะ “เสด็จพ่อต้องการฆ่าท่าน แล้วข้าจะปล่อยท่านไปได้อย่างไร?”