The king of War นิยาย บท 1327

หลงจิ้นพูดเบาๆ “ข้าไม่ได้ตั้งใจปิดบังท่าน แค่ไม่เคยมีโอกาสได้บอกท่าน”

“จริงเหรอ?”

หลงหวงยิ้มเยาะ “เจ้าน่าจะอยากฆ่าข้ามานานแล้วใช่ไหม?”

“ข้าไม่เคยมีความคิดแบบนี้” หลงจิ้นตอบเรียบๆ

“เข้ามาอีกที!”

หลงหวงโจมตีอีกครั้งอย่างฉับพลัน คราวนี้ลมปราณแห่งวิถีบู๊ของเขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

“ปังๆๆ!”

หลงจิ้นไม่กล้าผ่อนคลาย ปัดป้องอยู่ตลอดเวลา

สมาชิกของราชวงศ์หลงต่างตกตะลึง การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์มันน่ากลัวเช่นนี้เอง

หากราชวงศ์หลงมีผู้แข็งแกร่งเช่นนี้สองคนพร้อมกัน ราชวงศ์หลงจะผงาดขึ้นในไม่ช้า!

แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว ไม่มีความหวังที่ทั้งสองคนจะอยู่ร่วมกันได้ ไม่ว่าใครจะได้รับบาดเจ็บหรือสิ้นชีวิต มันก็เป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของราชวงศ์หลง

“ท่านพ่อ!”

หลงเทียนหยู่ยืนอยู่ข้างหลงเสียง สีหน้าเศร้าหมอง

หลงเสียงมองไปที่ลูกชายของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น “เทียนหยู่ ถ้าคุณหยางมา เจ้าต้องคิดหาวิธีขอให้เขาปล่อยราชวงศ์ไป”

“ข้ารู้แล้ว!”

หลงเทียนหยู่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็เบาใจได้!”

หลงเสียงพูดจบก็หันกลับมามองคนสองคนที่กำลังต่อสู้กันอีกครั้ง แต่คราวนี้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

เมื่อครู่หลงเทียนหยู่ยังไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร แต่เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวในสายตาของหลงเสียง เขาก็มีความคิดที่น่ากลัวขึ้นมา

“ท่านพ่อ ท่านคิดจะทำอะไร?”

หลงเทียนหยู่เอื้อมมือออกไปคว้าแขนของหลงเสียงไว้ด้วยจิตใต้สำนึก สีหน้าดูเป็นกังวล

“เทียนหยู่ ต่อไปหากไม่มีพ่อแล้ว เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี”

หลงเสียงเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา มองไปที่บุตรชายของตนและกล่าวว่า “คุณหยางไม่ใช่คนธรรมดา ความก้าวหน้าในอนาคตของเขานั้นไร้ขอบเขต ขอเพียงเจ้าสามารถติดตามเขาอย่างใกล้ชิดทุกย่างก้าว อย่างน้อยราชวงศ์หลงก็จะเจริญรุ่งเรืองไปเป็นร้อยปี!”

“จำคำที่พ่อพูดไว้ เจ้าต้องคิดหาวิธีติดตามคุณหยางอย่างใกล้ชิด!”

เมื่อได้ยินหลงเสียงพูดจาสั่งเสียเช่นนั้น หลงเทียนหยู่ก็ตื่นตระหนก เขาจับมือพ่อไว้แน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ท่านพ่อ ท่านจิ้นยังไม่แพ้ ท่านอย่าทำอะไรโง่ๆ นะ!”

หลงเสียงส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ว่าจะเป็นปู่ของเจ้า หรือว่าลุงจิ้น ไม่ว่าใครจะล้มเหลว มันก็เป็นหายนะสำหรับราชวงศ์หลง”

“ปู่ของเจ้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า เขาเป็นคนให้ชีวิตนี้แก่ข้า? ในเมื่อเขาต้องการเอาคืน ข้าก็จะคืนให้เขา!”

หลงเทียนหยู่ร้อนใจ กล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านพ่อ อย่าทำเรื่องโง่ๆ! เขาให้ชีวิตท่านแล้ว มีสิทธิ์อะไรจะมาปลิดชีวิตของท่าน?”

“ลาก่อน! เทียนหยู่”

หลงเสียงมองลูกชายของเขาด้วยรอยยิ้มและออกแรงทันที

หลงเทียนหยู่ไม่อาจต้านทานหลงเสียงที่อยู่ในระดับแดนเทพชั้นปลายได้ ร่างกายของเขาถูกผลักออกไปด้วยแรงมหาศาลอย่างอ่อนโยน

“เสด็จพ่อ!”

จู่ ๆ หลงเสียงก็คำรามและพุ่งเข้าไปหาหลงหวง

“หลงเสียง ถอยไป!”

หลงจิ้นหน้าซีดด้วยความตกใจ ทำได้แค่มองหลงเสียงพุ่งเข้ามาตาปริบๆ

หลงหวงโจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่มีทางปกป้องหลงเสียงได้เลย

“ฮึ!”

หลงหวงยิ้มเยาะ “ในเมื่อเจ้าอยากรนหาที่ตาย ข้าก็จะทำให้เจ้าสมหวัง!”