The king of War นิยาย บท 1331

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ภายในจิตใจของหยางเฉินนั้นขัดแย้งมาก เดิมทีวันนี้เขามาที่ราชวงศ์หลงเพื่อฆ่าหลงหวง แต่สุดท้ายต้องมาตกใจกลัวผู้แข็งแกร่งลึกลับ

ความจริงที่เขามาที่ราชวงศ์หลงในวันนี้ นอกจากต้องการฆ่าหลงหวงแล้ว เขายังมีความคิดจะช่วยเหลือหลงเทียนหยู่ด้วย

ถึงอย่างไรสถานการณ์ปัจจุบันในจิ่วโจวก็ไม่คงที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากผ่านพ้นการแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู วงการวิถีบู๊ทั่วทั้งจิ่วโจวก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่ราวพลิกแผ่นดิน

ราชวงศ์หลงเป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำแห่งจิ่วโจว เขายังเห็นการเปลี่ยนแปลงของ หลงเทียนหยู่ ถ้าเขาสามารถให้การสนับสนุนหลงเทียนหยู่ มันจะช่วยเขาได้มาก

แต่ตอนนี้ เขากลับไม่สามารถลงมือฆ่าหลงหวงได้

หากเขาเคลื่อนไหว เขาก็ไม่รู้ว่าผู้แข็งแกร่งลึกลับที่เคยเตือนเขาจะปรากฏตัวออกมาและโจมตีเขาหรือไม่

ตัวเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ หากระเบิดพลังเต็มที่ จะมีกำลังเพียงพอที่จะต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามได้

แต่ในราชวงศ์หลง ผู้แข็งแกร่งที่ยังไม่ปรากฏตัว ข่มขวัญเขาด้วยอานุภาพแห่งวิถีบู๊ ซึ่งเพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าวิถีบู๊ของฝ่ายตรงข้ามอย่างน้อยก็อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่

และอาจแข็งแกร่งกว่านั้นด้วยซ้ำ!

ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา หากต้องต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งเช่นนี้จริงๆ เกรงว่าจะมีแต่ตายกับตาย

“ปัง!”

ในขณะที่หยางเฉินกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น หลงหวงก็โจมตีหลงจิ้นที่หน้าอก ร่างของหลงจิ้นถอยออกไปหลายก้าว

“ท่านจิ้น!!”

หลงเทียนหยู่ตะโกนเสียงดังลั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

หลงจิ้นเช็ดเลือดจากมุมปาก พลางมองไปที่หลงหวงด้วยสายตาเคร่งขรึม

ครั้งนี้หลงหวงไม่ได้ฉวยโอกาสไล่ล่า แต่กลับยืนหายใจแรงอยู่กับที่ มองไปที่หลงจิ้นอย่างเคร่งขรึมที่สุด

ในการต่อสู้เมื่อครู่ ทั้งสองต่างรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย หากยังคงต่อสู้ต่อไป เกรงว่าอาจจะเกิดการสูญเสียทั้งสองฝ่าย

“หลงจิ้น เจ้าน่าจะรู้ดี หากยังสู้ต่อไป เกรงว่าพวกเราจะตายกันหมด!”

จู่ๆ หลงหวงก็พูดขึ้น “ตอนนี้ทั้งหลงเคอและหลงเสียงก็ตายแล้ว ราชวงศ์หลงสูญเสียมามากพอแล้ว หรือว่าเจ้ายังจะทนดูราชวงศ์หลงอ่อนแอลงไปเรื่อยๆ งั้นหรือ?”

“พวกเราก้าวมาถึงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์แล้ว ขอเพียงก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ก็จะถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ หรือว่าเจ้าไม่คิดฝันถึงดินแดนนั้น?”

“ขอเพียงเจ้ายินดีจับมือสงบศึกกับข้า ข้ารับปากเจ้าว่าจะมอบราชบัลลังก์ให้แก่หลงเทียนหยู่ เราจะร่วมมือกัน เพื่อปกป้องราชวงศ์หลง เจ้าคิดอย่างไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนของหลงหวงก็ตกตะลึง

ส่วนหลงหนิงที่มีความหวังในการสืบทอดราชบัลลังก์มากที่สุดก็ร้อนใจทันที รีบบอกว่า “เสด็จพ่อ หลงเทียนหยู่เป็นแค่หลานชาย เขามีสิทธิ์อะไรมาสืบทอดราชบัลลังก์?”

“หุบปาก!” หลงหวงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

ถึงหลงหนิงจะรู้สึกไม่ยินยอมแค่ไหน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ต้องหุบปาก

สีหน้าของหลงจิ้นเปลี่ยนไปในที่สุด ถามขึ้นว่า “พูดจริงหรือ?”

“จริงแท้แน่นอน!”

หลงหวงกล่าวโดยไม่ลังเล

“ท่านจิ้น ท่านอย่าไปเชื่อคำพูดของเขา เขาฆ่าได้แม้กระทั่งลูกชายของตัวเอง คนแบบนี้ในสายตามีแต่อำนาจและตำแหน่งของตัวเอง จะสละราชบัลลังก์ให้คนอื่นได้อย่างไร?”

หลงเทียนหยู่รีบตะโกนขึ้น “พ่อของข้าถูกเขาฆ่า ชั่วชีวิตนี้ ข้ากับเขาไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้!”

หลงจิ้นชำเลืองมองหลงหวง แล้วหันไปทางหลงเทียนหยู่อีกครั้ง สำหรับเขาแล้ว แค่ต้องการให้ราชวงศ์หลงอยู่รอด

หากหลงหวงยินดียกราชบัลลังก์ให้แก่หลงเทียนหยู่ และยินดีร่วมมือกับเขาให้การสนับสนุนหลงเทียนหยู่ ในอนาคตราชวงศ์หลงจะต้องทำให้ราชวงศ์ทั้งสี่มีเสถียรภาพอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าหลงหวงฆ่าหลงเสียงตาย หลงเทียนหยู่ไม่มีทางปล่อยวางความแค้นนี้ได้อย่างแน่นอน

ต่อให้หลงเทียนหยู่ยอมปล่อยวาง แต่หยางเฉินจะไว้ชีวิตหลงหวงหรือไม่?

“ถ้าท่านได้รับการให้อภัยจากคุณหยาง ข้าก็ให้สัญญากับท่านได้!” หลงจิ้นกล่าวขึ้นในทันที

“พลั่ก!”