The king of War นิยาย บท 1332

ชายชราขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่เกรงใจ “อย่าถามในสิ่งที่ไม่สมควรรู้ ออกไป!”

หยางเฉินโกรธมาก ชายชราที่อยู่ตรงหน้ามีลมปราณแห่งวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง สงสัยจะไปถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าแล้ว

ถ้าเขาอยากจะชนะ เขาต้องระเบิดพลังทั้งหมดเหมือนที่เคยสู้กับดอกเตอร์แบล็กมาก่อน แต่ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก เป็นไปได้มากว่าเขาจะสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิงเหมือนครั้งนั้น จนอาจจะสูญเสียความทรงจำไปด้วย

แน่นอน ครั้งก่อนเขายังมียาเม็ดที่เฝิงเสียวหว่านทิ้งไว้ให้เขา ซึ่งสามารถเพิ่มกำลังต่อสู้ของเขาได้ในเวลาอันสั้น ตอนนี้ยาเม็ดนั้นถูกใช้หมดไปนานแล้ว

พูดอีกอย่างก็คือ ตอนนี้แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุด ก็ไม่มีทางที่จะเอาชนะชายชราได้เลย

หลงหวงมองไปที่ชายชราด้วยสีหน้าแข็งทื่อ ตกใจเป็นอย่างมาก ผ่านไปครู่ใหญ่จึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ท่านคือลุงฝูใช่ไหม?”

ทุกคนมีสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของหลงหวง

หลงหวงเป็นชายชราที่มีอายุกว่า 70 ปีแล้ว แต่ตอนนี้เขาเรียกชายชราที่อยู่รุ่นราวคราวเดียวกับเขาว่าลุงฝู

นั่นหมายความว่าชายชราผู้นี้ต้องมีอายุอย่างน้อยนับร้อยปีแล้ว?

สุดยอดผู้แข็งแกร่งอายุหนึ่งร้อยปี!

หยางเฉินหรี่ตาลง เข้าใจทันทีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงโจมตีเขา ที่แท้ก็มีความเกี่ยวข้องกับหลงหวง

ชายชราขมวดคิ้ว เหลือบมองหลงหวงอย่างเย็นชา พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ราชวงศ์หลงอันสง่างาม ซัดเซพเนจรมาถึงสถานการณ์เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด? ชายหนุ่มเพียงคนเดียวสามารถโค่นล้มราชวงศ์หลงได้แล้วหรือ?”

คำพูดของชายชรายอมรับตัวตนของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

น้ำตาไหลอาบแก้มของหลงหวงทันที พลันคุกเข่าลงแทบเท้าชายชราดัง ‘พรึ่บ’ และสะอื้นไห้ “หลงฉีขอคารวะลุงฝู!”

“ลุงฝู ข้าผิดต่อบรรพบุรุษของราชวงศ์หลง ลุงฝูได้โปรดลงโทษข้าเถอะ!”

ได้ยินดังนั้นทุกคนในที่นี้ก็ตกตะลึง!

โดยเฉพาะสมาชิกของราชวงศ์หลง ทุกคนเบิกตากว้าง สีหน้าเหลือเชื่อ

ในเวลานี้ มีชื่อชื่อหนึ่งปรากฏขึ้นในหัวของพวกเขา หลงฝู!

ชื่อของหลงหวงองค์ก่อน ก็คือหลงฝู

และเป็นเพียงผู้เดียวในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์หลง ที่ส่งมอบตำแหน่งหลงหวงให้กับหลานชายแทนที่จะเป็นลูกชายของตัวเอง

ในเวลาเดียวกันหลงจิ้นที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้มองมาที่หลงฝูด้วยความงุนงง

“ฮึ!”

เมื่อได้ยินคำขอโทษของหลงหวง หลงฝูก็พ่นลมหายใจแรงและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่พ่อของเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าเอง เพราะเจ้าเกือบจะโค่นล้มราชวงศ์หลงแล้ว!”

หน้าผากของหลงหวงเต็มไปด้วยเหงื่ออันเย็นเยียบ เขารู้ดีกว่าใครๆ ว่าหลงฝูที่อยู่ตรงหน้านั้นแข็งแกร่งเพียงใด

เหตุผลที่เขาสละราชบัลลังก์ ก็เพื่ออนาคตของราชวงศ์หลง

“หลงจิ้น เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับคนนอกเพื่อโค่นล้มราชวงศ์หลง สมควรได้รับโทษอย่างไร?”

สายตาอันแหลมคมของหลงฝูจับจ้องมาที่หลงจิ้นในทันใด พร้อมกับถามเสียงแข็ง

หลงจิ้นสั่นไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้ รีบคุกเข่าลงกับพื้น กัดฟันพูดว่า “ฝ่าบาท ข้าไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับคนนอกเพื่อโค่นล้มราชวงศ์ ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อให้ราชวงศ์รอดพ้นจากภยันตราย”

“ปัง!”

สิ้นเสียงหลงจิ้น ร่างของเขาก็กระเด็นออกไปเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่

“ท่านจิ้น!”

หลงเทียนหยู่อุทานออกมา

หลงฝูที่เมื่อครู่ยังอยู่ห่างออกไปสิบเมตร กำลังยืนอยู่ในตำแหน่งที่หลงจิ้นคุกเข่า พูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่พ่อของเจ้า แค่ข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับคนนอกก็เพียงพอแล้วที่ข้าจะฆ่าเจ้า!”

แน่นอน เขาไม่ได้ลงมือฆ่าหลงจิ้น

ส่วนหลงเทียนหยู่ เขาไม่ได้ชำเลืองมองด้วยซ้ำ หลังจากที่เขาโจมตีหลงจิ้นกระเด็นออกไปแล้ว ก็มองไปที่หยางเฉินอย่างเย็นชา “พ่อหนุ่ม ท่านเป็นนักบู๊ที่มีพรสวรรค์ไม่ธรรมดา ไม่ง่ายเลยที่จะฝึกฝนได้เช่นนี้ ออกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ข้าจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิฉะนั้นข้าจะฆ่าท่านอย่างไม่ปรานี!”