The king of War นิยาย บท 1333

หยางเฉินเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยตรงหน้าและเสียงที่คุ้นเคยของอีกฝ่าย ก็ตกตะลึงทันที

“อาจารย์!”

เขาอดเรียกไม่ได้

เขาใช้เวลาเพียงห้าปี เติบโตมาจากบทบาทเล็กๆ ชั้นล่างสุดจนมาเป็นผู้รักษาที่ปกป้องดินแดนทั้งหมด อาจกล่าวได้ว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับอาจารย์

อาจารย์ไม่มีชื่อ ทุกคนเรียกเขาว่าผู้ไร้นาม

เมื่อเห็นอาจารย์อีกครั้ง หยางเฉินก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้

“เฉิน!”

ผู้ไร้นามหันกลับมามองหยางเฉินด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส มองพิจารณาหยางเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้าและกล่าวด้วยความพึงพอใจ “ไม่เลว ในเวลาสั้นๆ เพียงหกปี จากคนธรรมดาคนหนึ่งเติบโตมาจนถึงวันนี้ได้ เก่งมาก!”

“ผู้ไร้นาม!”

ในเวลานั้นได้มีเสียงที่แปลกแยกดังขึ้น หลงฝูมองไปที่ผู้ไร้นามด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ท่านคิดจะเข้ามายุ่งกับเรื่องระหว่างเขากับราชวงศ์หลงของเรางั้นหรือ?”

“ไอ้บัดซบเอ๊ย!”

ผู้ไร้นามด่าอย่างโกรธเคือง “ตั้งแต่เราเข้าไปในสถานที่แห่งนั้น ชีวิตของเราก็ไม่ได้เป็นของเราอีกต่อไปแล้ว หมายความว่าเราได้บอกลาทุกสิ่งในอดีตแล้วด้วย”

“เด็กไร้ยางอายอย่างเจ้า ยังมีหน้ามาถามข้าอีกเหรอ?”

“ข้าต่างหากที่ควรถามเจ้าว่า เจ้ายื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก หรือว่าข้ายื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องทางโลกกันแน่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็เบิกตากว้าง ไม่มีใครคิดว่าชายชราผมหงอกขาวคนนี้จะหยาบคายได้ถึงขนาดนี้

หยางเฉินขยับมุมปากเล็กน้อย คำพูดคำจาแบบนี้ เป็นอาจารย์จริงๆ

มุมปากของหลงฝูก็กระตุก เขากัดฟันพูดว่า “แม้ว่าข้าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์หลง แต่ราชวงศ์หลงก็ยังเป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำในจิ่วโจว”

“ลูกศิษย์ของท่านเอาความสามารถระดับแดนเหนือมนุษย์ของเขามาโอ้อวดต่อราชวงศ์หลง ท่านไม่รู้หรือว่าหากราชวงศ์หลงถูกโค่นล้มมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน?”

“ไม่ว่าอย่างไรราชวงศ์หลงก็เป็นหนึ่งในกองกำลังระดับสูงในจิ่วโจว มีความสำคัญอย่างยิ่งกับจิ่วโจว หากราชวงศ์หลงถูกโค่นล้ม ราชวงศ์ทั้งสี่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หากดึงดูดให้ศัตรูฉวยโอกาสจากความอ่อนแอบุกเข้ามา แล้วใครจะรับผิดชอบผลที่เกิดขึ้น?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลงฝูพูด ผู้ไร้นามก็หัวเราะเยาะและด่าหยาบคาย “ไอ้บัดซบ! มันแค่ราชวงศ์หลงราชวงศ์เดียว ถูกโค่นล้มแล้วก็แล้วไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับจิ่วโจวเลย”

“ข้าแค่อยากจะเห็นว่า หากมีข้าอยู่ ใครจะกล้ารังแกลูกศิษย์ของข้า?”

จากนั้นผู้ไร้นามก็พูดกับหยางเฉิน “หยางเฉิน เจ้าอยากทำอะไรก็ทำไปเลย มีอาจารย์อยู่ จะไม่มีใครแตะต้องเจ้าได้แม้แต่ปลายเล็บ!”

หยางเฉินยิ้มเจื่อนๆ แม้ว่าเขาอยากให้หลงหวงจ่ายชดใช้ แต่เขาก็รู้ดีว่าทั้งผู้ไร้นามและหลงฝูต่างก็เป็นสมาชิกของกองกำลังแดนเหนือมนุษย์ในกองยุทธการจิ่วโจว

หากเขาฆ่าหลงหวงหรือโค่นล้มราชวงศ์หลงจริงๆ แม้แต่อาจารย์ก็ต้องรับแรงกดดันอย่างมาก

“เจ้า...”

หลงฝูกัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว ชี้ไปที่ผู้ไร้นามเป็นเวลานานก่อนจะพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้ามันไอ้แก่กะโหลกกะลา!”

ผู้ไร้นามยิ้มเยาะ “ขอบคุณสำหรับคำชม!”

สมาชิกของราชวงศ์หลงต่างตกตะลึงเมื่อเห็นการปะทะฝีปากระหว่างผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ทั้งสอง

หลงหวงเคยคิดว่าปัญหาของราชวงศ์จะได้รับการแก้ไขเมื่อหลงฝูปรากฏตัวขึ้น แต่ไม่คาดคิดว่าอาจารย์ของหยางเฉินจะโผล่ออกมาอย่างกะทันหันแบบนี้

เห็นได้ชัดว่าความสามารถของผู้ไร้นามนั้นเหนือกว่าหลงฝูแน่นอน

ไม่อย่างนั้นหลงฝูคงไม่ถูกกดขี่ข่มเหง

“เพื่อเห็นแก่หลงฝู ข้าจะปล่อยราชวงศ์หลงไปสักครั้ง แต่หลงหวงต้องสละราชบัลลังก์ และสัญญาว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่คิดหมายปองตำแหน่งหลงหวงอีก”

หยางเฉินพูดเสียงต่ำหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง