The king of War นิยาย บท 1334

หลงหวงไม่ได้พูดอะไรสักคำ มีเจตนาฆ่าที่รุนแรงระยิบระยับอยู่ในส่วนลึกของดวงตา กำหมัดทั้งสองแน่น

ในฐานะผู้คุมอำนาจของราชวงศ์หลง การถูกบีบบังคับให้สละราชสมบัติ มันเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา

สำหรับการหลงหวงที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ จะให้เขาสละราชสมบัติ เขาจะตอบตกลงอย่างง่ายดายได้อย่างไร?

เขายอมตายดีกว่าสละราชสมบัติ!

“หืม?”

แม้แต่หลงฝูยังสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่แผ่ซ่านออกมาจากหลงหวงอย่างรุนแรง เขาขมวดคิ้วและตวาดใส่ทันที “หลงฉี อย่าตัดสินใจผิด!”

มีผู้ไร้นามอยู่ แม้ว่าเขาจะระเบิดสถานะที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา ก็ไม่สามารถช่วยหลงหวงได้

นอกจากนี้ยังมีหยางเฉินอีกคนหนึ่งที่ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว ถ้า หลงหวงต่อต้าน ผลที่ตามมามีเพียงอย่างเดียว ก็คือความตาย!

หยางเฉินหรี่ตาเล็กน้อยและจ้องเขม็งใส่หลงหวง แค่เพียงหลงหวงกล้าเคลื่อนไหว เขาจะไม่มีทางออมมือ

เขาเริ่มลังเลแล้วว่า ต่อให้หลงหวงเลือกสละราชบัลลังก์จะยังมีชีวิตรอดหรือไม่

คนประเภทนี้หากปล่อยไว้เกรงว่าจะกลายเป็นอันตรายที่แฝงอยู่ ไม่ช้าก็เร็วอาจทำให้เกิดผลที่ตามมา

เจตนาฆ่าแผ่ซ่านออกมาจากตัวหยางเฉินอย่างคลุมเครือ

“เทียนหยู่ ระวัง!”

หลงจิ้นขยับเท้า เข้ามาขวางตรงหน้าหลงเทียนหยู่ภายในชั่วพริบตา

หนึ่งเดียวที่หลงหวงสามารถฆ่าได้ในทันทีน่าจะเป็นหลงเทียนหยู่

หลงเทียนหยู่ก็ย่อมตระหนักในเรื่องนี้เช่นกัน เขามองไปที่หลงหวงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า กัดฟันพูดว่า “ถ้าท่านเต็มใจสละราชสมบัติ ความแค้นที่ท่านสังหารพ่อของข้า ข้าจะปล่อยวาง!”

หลงเทียนหยู่ไม่ได้อยากปล่อยวางความแค้นที่ฆ่าพ่อของเขา แต่ก็รู้ดีว่าในสถานการณ์ตอนนี้ แม้ว่าหลงหวงจะชั่วร้ายจนไม่อาจให้อภัย แม้ว่าจะฆ่าพ่อของเขา แต่ก็ยังเป็นปู่ของเขาอยู่ดี

ที่สำคัญที่สุด ด้วยระดับวิถีบู๊ของหลงหวงในตอนนี้ ลำพังผู้แข็งแกร่งที่เพิ่งเข้าสู่ระดับแดนเทพอย่างเขา ชั่วชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้ล้างแค้นให้พ่อได้

เมื่อได้ยินคำพูดของหลงเทียนหยู่ ดวงตาของหลงฝูก็เต็มไปด้วยความชื่นชม เขามองไปที่หลงหวงและถามว่า “หลงฉี ท่านคิดอย่างไร?”

“จะให้ข้าสละราชสมบัติ ข้าทำไม่ได้!”

ทันใดนั้นหลงหวงก็เงยหน้าขึ้นมองหลงฝู แล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านพูดอะไรน่ะ?”

แม้แต่หลงฝูยังคิดว่าตนเองฟังผิดไป สีหน้าดูประหลาดใจ

ในสถานการณ์เช่นนี้ หลงหวงยังกล้าคิดต่อต้านอีกหรือ?

ผู้ไร้นามมีสีหน้าสงบนิ่ง เขาไม่สนใจเรื่องของราชวงศ์หลง ถ้าลูกศิษย์ของเขาไม่ตกอยู่ในอันตราย เขาคงไม่มาที่นี่

ขอเพียงเขาสามารถควบคุมหลงฝูได้ เรื่องที่เหลือจะปล่อยให้หยางเฉินจัดการ

แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของเขา เขามองไปที่หลงหวงที่มีท่าทีเด็ดเดี่ยวและพูดอย่างเย็นชา “พูดแบบนี้ ท่านคิดจะเดิมพันด้วยชีวิตงั้นหรือ?”

หลงหวงไม่ได้สนใจหยางเฉิน แต่มองไปที่หลงฝูและพูดอีกครั้ง “ลุงฝู ข้าขอโทษ ข้าทำให้ท่านผิดหวังแล้ว! จะให้ข้าสละราชสมบัติ ก็ข้ามศพข้าไปก่อน!”

ทันทีที่สิ้นเสียง พลังแห่งวิถีบู๊จำนวนมหาศาลก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา

“ตูมๆๆ!”

ในเวลานี้ แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ท่ามกลางความตกใจของทุกคน สายตาของหลงหวงค่อยๆ มืดลง พลังแห่งวิถีบู๊ภายในร่างกายของเขาพุ่งไปไกลเกินกว่าระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์มาก

“ไอ้สารเลว! เจ้าทำอะไรลงไปน่ะ?”

หลงฝูถึงกับหน้าถอดสี เขาตะโกนอย่างโกรธจัด ขณะที่กำลังจะหยุดยั้ง ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

พลังแห่งวิถีบู๊อันชั่วร้ายอย่างถึงขีดสุดจากร่างกายของหลงหวงได้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ดูเหมือนว่าราชวงศ์หลงทั้งหมดจะถูกโอบล้อมด้วยลมปราณแห่งวิถีบู๊อันชั่วร้าย

“พลั่ก!”

หลงหวงเหวี่ยงหมัดออกไป ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายเขา ถูกแขนข้างหนึ่งของเขาเจาะทะลุผ่านทันที

“ฮึ่ม!”

เสียงคำรามอันน่าสยดสยองระเบิดออกมาจากส่วนลึกของลำคอของหลงหวง

“คิดไม่ซื่อ!”

ผู้ไร้นามพ่นลมหายใจแรง ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ แต่มองไปที่หลงฝูที่อยู่ข้างกายและกล่าวว่า “นี่คือคนรุ่นหลังของราชวงศ์หลงของท่านงั้นหรือ? ฮ่าๆ!”