The king of War นิยาย บท 1335

หยางเฉินมีความสามารถเพียงระดับแดนเหนือมนุษย์เท่านั้น แม้ว่าเขาจะใช้วิธีรุนแรงเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง แต่ก็ไปถึงระดับสูงสุดของแดนเหนือมนุษย์ขั้นสองอย่างทุลักทุเล

ส่วนหลงหวง ไม่รู้ว่าดอกเตอร์แบล็กใช้วิธีการใดกับเขา ในเวลานี้เขาสามารถระเบิดความสามารถระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามออกมาได้อย่างคาดไม่ถึง

หากคิดจะโจมตีหลงหวง เกรงว่าจะเป็นเรื่องยากแล้ว!

“หลงฝู ท่านกำลังรออะไรอยู่?”

ผู้ไร้นามคำรามใส่หลงฝู “หากเกิดอะไรขึ้นกับลูกศิษย์ของข้า ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”

ดอกเตอร์แบล็กกลับหัวเราะอย่างชั่วร้าย มองไปที่หลงฝูและกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าท่านถูกผู้ไร้นามกดขี่มาช้านาน รู้สึกหดหู่ใจมานาน แต่ท่านน่าจะชัดเจนดีว่า ลำพังอาศัยกำลังแค่ท่านคนเดียว มันยากหากต้องการฆ่าผู้ไร้นาม”

“ถ้าพวกเราร่วมมือกัน หากต้องการฆ่าผู้ไร้นามมันจะง่ายดายมาก จะเลือกยังไง คงไม่จำเป็นต้องบอกท่านนะ ท่านก็รู้ใช่ไหม?”

ไม่มีใครคาดคิดว่า ดอกเตอร์แบล็กจะมาเกลี้ยกล่อมหลงฝูในสถานการณ์เช่นนี้

ตอนนี้ ผู้ไร้นามถูกควบคุมโดยดอกเตอร์แบล็ก หยางเฉินกำลังต่อสู้กับหลงหวงอย่างดุเดือด ยังไม่รู้ว่าเขาจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน

อาจกล่าวได้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ หลงฝูที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าเป็นตัวแปรเพียงหนึ่งเดียว

ไม่ว่าเขาจะช่วยเหลือฝ่ายไหน อีกฝ่ายก็จะพ่ายแพ้!

สีหน้าของหลงฝูย่ำแย่จนถึงขีดสุด ภายในใจเต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน

“หลงฝู ท่านกำลังลังเลอะไรอยู่? อย่าลืมนะว่า หยางเฉินก็เป็นวีรบุรุษที่เคยสละเลือดในกองยุทธการ หากท่านเลือกผิดแล้วทำให้เขาตายที่นี่ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหน ท่านก็รู้ดี!”

ผู้ไร้นามกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “พอถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ราชวงศ์หลงเลย แม้แต่ท่านก็ยังจะถูกขึ้นแบล็คลิสต์ในจิ่วโจวด้วย!”

“หากท่านกับข้าร่วมมือกันฆ่าไอ้สารเลวนี้ มันจะเป็นคุณความดีที่ยิ่งใหญ่สำหรับท่าน”

ดอกเตอร์แบล็กเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “หุบปาก!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็รีบตรงดิ่งเข้าไปหาผู้ไร้นาม หมัดขวาของเขารวบรวมพลังอันน่าสะพรึงกลัว โจมตีใส่ผู้ไร้นาม

ผู้ไร้นามไม่กล้าเสียสมาธิ จึงกระทืบเท้ากับพื้นอย่างแรง หลีกเลี่ยงการโจมตีของดอกเตอร์แบล็ก

เขารู้สึกได้ว่า ร่างกายของดอกเตอร์แบล็กไม่มีลมปราณแห่งวิถีบู๊ แต่กำลังต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่งมาก ถ้าหลงฝูต่อสู้กับดอกเตอร์แบล็ก เกรงว่าเขาจะถูกฆ่าตาย

“ปังๆๆ!”

วินาทีถัดมา การโจมตีของดอกเตอร์แบล็กเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองก็ต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง

หยางเฉินก็กำลังต่อสู้กับหลงหวงซึ่งสูญเสียการควบคุมตนเอง

หลงฝูยืนนิ่ง ดิ้นรนสับสนอยู่ภายในใจ

เขายังเป็นคนของกองยุทธการเช่นกัน ตามหลักเหตุผลแล้ว เขาควรช่วยหยางเฉินและผู้ไร้นามถึงจะถูกแต่ผู้ไร้นามควบคุมเขานานเกินไป เมื่อเห็นความแข็งแกร่งของผู้ไร้นามในการต่อสู้กับดอกเตอร์แบล็ก เขาก็กลัวว่าชั่วชีวิตคงไม่มีวันเหนือกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีหยางเฉิน ที่ไม่เพียงเป็นศิษย์ของผู้ไร้นาม แต่ยังเป็นศัตรูที่ฆ่า หลงหวงด้วย

ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะให้ไปช่วยคนที่ต้องการสังหารหลงหวง

“หลงฝู ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร เกรงว่าหลังจากร่วมมือกับข้าแล้ว หากผู้ไร้นามและหยางเฉินถูกฆ่า กองยุทธการจะไม่มีวันปล่อยท่านไป”

ดอกเตอร์แบล็กต่อสู้กับผู้ไร้นามและพูดว่า “ข้ารับปากท่านได้เลยว่า ขอเพียงฆ่าพวกเขาได้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในราชวงศ์หลงวันนี้จะไม่ถูกเผยแพร่ออกไป”

ผู้ไร้นามโกรธ “หลงฝู ท่านคิดดีแล้วใช่ไหม!”

หลงจิ้นที่อยู่ข้างๆ ในเวลามีสีหน้าวิตกกังวล มองไปทางลุงฝูและพูดโน้มน้าว “ลุงฝู ได้โปรดอย่าไปฟังดอกเตอร์แบล็ก เขาเป็นคนเลวที่ฉาวโฉ่ไปทั่ว คำพูดของเขาไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด”

“ลุงฝู อย่าลืมว่าราชวงศ์หลงก็เป็นส่วนหนึ่งของจิ่วโจวเช่นกัน เมื่อหลายร้อยปีก่อน บรรพบุรุษของราชวงศ์หลงก็เคยหลั่งเลือดเพื่อแผ่นดินนี้ด้วย”

“นี่เป็นเหตุผลที่ราชวงศ์หลงสามารถยืนบนจุดสูงสุดของจิ่วโจวได้ ลุงฝู ห้ามทำผิดพลาดเด็ดขาด!”

หลงจิ้นในฐานะผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ ในเวลานี้ไม่มีแม้แต่โอกาสจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยว ทำได้เพียงพูดจาโน้มน้าวเท่านั้น

“ข้าไม่จำเป็นต้องให้เด็กรุ่นหลังมาสอนข้าทำอะไร!”

หลงฝูเลิกคิ้วขึ้น สาวเท้าพุ่งเข้าไปหาหลงหวง

“ปัง!”

ท่ามกลางความตกใจของทุกคน หลงฝูเอาฝ่ามือตบศีรษะของหลงหวง

ลมปราณที่รุนแรงของหลงหวงหายไปในทันที นัยน์ตาที่ดำขลับของเขาในเวลานี้ค่อยๆ กลับมาเป็นสีเลือด

“ลุง…ลุงฝู...”