The king of War นิยาย บท 1336

“เป็นคนบ้าคลั่งวิทยาศาสตร์จริงๆ! เขาทำให้ตัวเองกลายเป็นหุ่นยนต์อย่างคาดไม่ถึง”

ผู้ไร้นามก้มหน้ามองลงมาที่ดอกเตอร์แบล็กซึ่งนอนอยู่บนพื้น พลางกล่าวอย่างเย็นชา

ดอกเตอร์แบล็กไม่ใช่เครื่องจักรกลทั้งหมด แต่แขนขาของเขาถูกสร้างเป็นเครื่องจักรกล และในขณะเดียวกันก็มีอุปกรณ์ไฟฟ้าฝังอยู่ในร่างกายของเขาด้วย

เมื่อครู่ผู้ไร้นามยังไม่ได้ทำลายหัวใจของดอกเตอร์แบล็ก

“ถ้าไม่มีหัวใจ เขาก็คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ใช่ไหม” หยางเฉินพูดอย่างไม่วางใจ

“เผามัน!”

ผู้ไร้นามมองไปทางด้านข้าง หลงจิ้นที่ตกใจกลัวได้กล่าวขึ้น

“ครับ!”

หลงจิ้นรีบตอบ

ในไม่ช้าผู้คนในราชวงศ์หลงก็เทน้ำมันหนึ่งถังใส่ร่างของดอกเตอร์แบล็ก และจุดไฟเป็นเพลิงขนาดใหญ่

จนกระทั่งถึงเวลานี้ ทุกคนต่างก็โล่งอกได้อย่างแท้จริง

“ไอ้สารเลวคนนี้มีความสามารถรอบตัว ถ้าข้าสามารถใช้ประโยชน์ได้ จะมีส่วนสนับสนุนอย่างมากจิ่วโจว แต่น่าเสียดายที่เขาใช้ความสามารถของเขาในทางที่ผิด”

ในเวลานี้หลงฝูเดินเข้ามา มองไปยังดอกเตอร์แบล็กที่กำลังลุกไหม้อยู่ แล้วกล่าวขึ้น

ใบหน้าของเขาซีดเซียว การโจมตีดอกเตอร์แบล็กเมื่อครู่เกือบจะเอาชีวิตเขาไปด้วยแล้ว โชคดีที่เขาได้กินยาช่วยชีวิตที่กองยุทธการให้มาได้ทันเวลาและรอดชีวิตมาได้

ไม่นานพวกเขาก็จากไป ไปที่ห้องประชุมของราชวงศ์หลง

เมื่อทุกคนจากไป ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคนรับใช้ของราชวงศ์หลงได้เดินไปที่ซากปรักหักพังที่ถูกไฟไหม้ ก่อนจะหยิบของชิ้นเล็กๆ ที่เป็นโลหะแวววับขึ้นมา

“พวกท่านคิดว่าดอกเตอร์แบล็กจะถูกฆ่าตายง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ?”

รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายวัยกลางคน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

ภายในห้องประชุมของราชวงศ์หลง หลงฝูนั่งอยู่บนที่นั่งด้านบน ขณะที่หลงจิ้นและหลงเทียนหยู่แยกกันนั่งขนาบซ้ายขวา ด้านล่างคือกลุ่มบุคคลผู้มีอำนาจของราชวงศ์หลง

“หลงจิ้น นับจากวันนี้ไป เจ้าจะเป็นกษัตริย์องค์ใหม่ของราชวงศ์หลง เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?”

หลงฝูมองไปยังหลงจิ้นแล้วถามขึ้น

สีหน้าของหลงจิ้นเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ลุงฝู ข้าไม่ได้ตั้งใจจะแย่งชิงราชบัลลังก์ หลงเทียนหยู่เป็นหลานชายของหลงฉี และยังเป็นนักบู๊ที่มีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดในราชวงศ์ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพ แต่ก็มีอนาคตที่สดใส เหมาะสมและถูกหลักทำนองคลองธรรมแล้วที่จะให้เขาสืบทอดราชบัลลังก์”

หลงฝูชำเลืองมองหลงเทียนหยู่อย่างเฉยเมย พลางกล่าวอย่างเย็นชา “เศษสวะที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพ มีคุณสมบัติอะไรที่จะสืบทอดราชบัลลังก์?”

“ถ้าต้องการให้เขาสืบทอดราชบัลลังก์จริง ๆ คนนอกตระกูลจะไม่คิดว่าในราชวงศ์หลงของเราไม่มีใครเหมาะ จะปล่อยให้เศษสวะที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพกลายเป็นกษัตริย์ได้จริงหรือ?”

แม้ว่าสิ่งที่หลงฝูพูดจะฟังไม่รื่นหู แต่มันก็มีเหตุผล

สีหน้าของหลงเทียนหยู่แย่ลง ไม่ใช่ว่าเขาคิดจะแย่งชิงราชบัลลังก์ แต่หลงฝูอ้างว่าเขาเป็นผู้แพ้

“ลุงฝู ข้าสามารถช่วยท่านจับเทียนหยู่...”

หลงจิ้นเหมือนพยายามจะเกลี้ยกล่อม เขาถูกหลงฝูดุว่า “หุบปาก!”

ทันใดนั้นภายในห้องประชุมใหญ่ก็เงียบไปครู่หนึ่ง

“อายุสามสิบห้าเพิ่งจะทะลวงเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นต้น และยังถูกเรียกว่าบูโดอัจฉริยะของราชวงศ์หลงอีก?”

หลงฝูพูดด้วยสีหน้าโกรธเคือง “ถ้าเขาเป็นเช่นนี้ ก็ถือได้ว่าเป็นบูโดอัจฉริยะแล้ว แต่หยางเฉินที่ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้วเมื่ออายุยังไม่ถึงสามสิบปีล่ะ?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทุกคนก็มีสีหน้าละอายใจ เมื่อเทียบกับหยางเฉิน พวกเขาก็เป็นแค่ขยะเท่านั้น

“หลงเทียนหยู่ ตอนนี้ข้าให้ท่านเลือก ท่านสามารถอยู่ในราชวงศ์หลงและฝึกฝนอย่างหนักจนกว่าจะไปถึงจุดสูงสุดของแดนเทพ สืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากหลงจิ้น”