The king of War นิยาย บท 1337

“หยางเฉิน ข้ารู้ว่าเจ้ามีข้อสงสัยมากมายในตอนนี้ แต่ข้าต้องบอกเจ้าว่า มีบางสิ่งที่เจ้ายังไม่รู้”

จู่ๆ ผู้นิรนามก็กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ยิ่งรู้มากก็ยิ่งอันตรายสำหรับเจ้า”

หยางเฉินตัวสั่นและพูดด้วยความประหลาดใจ “ตอนนี้ ข้ายังรู้ไม่ได้อีกเหรอ?”

ระดับวิถีบู๊ของเขามาถึงระดับแดนเหนือมนุษย์แล้ว เป็นหนึ่งในสุดยอดแห่งจิ่วโจว

แต่อาจารย์กลับบอกว่า ตอนนี้มีบางเรื่องที่เขายังไม่สามารถรู้ได้

ผู้ไร้นามพยักหน้าและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าควรรู้ว่าโลกใบนี้ใหญ่มาก แค่ในจิ่วโจว ยังมีตระกูลบู๊โบราณที่แข็งแกร่งกว่า”

“สิ่งที่ข้าจะบอกเจ้าได้ก็คือ ตระกูลบู๊โบราณไม่ใช่ตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ในตระกูลบู๊โบราณ มีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์อยู่มากมาย”

“เจ้าคิดว่า ลำพังตัวเจ้าที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์ จะมีทุนพอต้านทานอันตรายได้มากแค่ไหน?”

จู่ๆ หยางเฉินก็นิ่งเงียบไป ในใจรู้สึกไม่ยินยอม แต่เขาก็รู้ดีว่า ที่ผู้ไร้นามไม่ได้บอกเขาทุกอย่างที่เขาต้องการรู้ ก็เพื่อเป็นการปกป้องเขา

หยางเฉินถามขึ้น “เมื่อไหร่ที่ข้าจะสามารถรู้ได้ทุกอย่าง?”

แววตาของผู้ไร้นามค่อยๆ ลุ่มลึก และเอ่ยขึ้นในทันใด “แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า!”

“ขั้นเก้า!”

หัวใจของหยางเฉินสั่นไหวอย่างรุนแรง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า แม้แต่ตระกูลบู๊โบราณ ก็อาจไม่มีผู้แข็งแกร่งเช่นนี้?

หยางเฉินยังอยากจะถามต่อ แต่ก็ได้ยินผู้ไร้นามพูดว่า “เอาล่ะ ที่ควรพูด ที่สามารถบอกได้ ข้าก็บอกเจ้าไปหมดแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องถามอะไรมากอีก ถ้าถามอีก ข้าจะไม่พูดอะไรอีก”

เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์ สีหน้าของหยางเฉินก็ขมขื่น

เขารู้จักผู้ไร้นามเป็นอย่างดี ในเมื่ออาจารย์ไม่ยินดีพูดอะไรอีก เขาก็จะไม่พูดอะไรออกมาอีกอย่างแน่นอน

แต่สิ่งที่ผู้ไร้นามพูด ทำให้เขาอยากรู้เกี่ยวกับพ่อแม่ของเขามากขึ้น

“อาจารย์ ข้าอยากจะถามคำถามสุดท้ายกับท่าน แม่ของข้า ใช่หยางเสว่เยี่ยนหรือเปล่า?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็มองไปทางผู้ไร้นาม สายตาเต็มไปด้วยความดื้อรั้น

ผู้ไร้นามมองหยางเฉินอย่างลึกซึ้ง เงียบไปครู่ใหญ่จึงพูดขึ้นว่า “ต่อไป เจ้าจะรู้เอง!”

“เจ้าแค่ต้องเข้าใจว่า ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเจ้า มีบางสิ่งที่เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะรู้ ยิ่งเจ้ารู้มากเท่าไหร่ เจ้าก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”

“ครั้งนี้ ข้ามาที่ราชวงศ์หลงเพื่อช่วยเจ้า แต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้”

หยางเฉินพยักหน้าและไม่ถามอะไรอีก

ความสามารถของเขาแข็งแกร่งมาก ในจิ่วโจวเหมือนจะไร้คู่ต่อสู้ แต่ที่ผู้ไร้นามบอกเรื่องราวเหล่านี้แก่เขา จึงทำให้เขายิ่งรู้ว่า เส้นทางที่ยังต้องเดินต่อไปในอนาคตยังมีอีกยาวไกล

“อย่าไปคิดอะไรมาก สำหรับเจ้า สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือการคิดหาวิธีพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง เจ้าต้องแข็งแกร่งเพียงพอเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์รู้ความจริง”

ผู้ไร้นามตบไหล่หยางเฉิน หันกลับมาแล้วพูดว่า “ข้าเองก็ต้องไปแล้ว!”

“อาจารย์!”

เมื่อเห็นว่าผู้ไร้นามกำลังจะไป ในแววตาของหยางเฉินก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

แต่ในขณะนี้ พลังการต่อสู้อันน่าสะพรึงกลัวหลายอย่างก็พัดผ่านไป

“หืม?”

ผู้ไร้นามขมวดคิ้ว หรี่ตาทั้งสองลง แสงเย็นวาบกะพริบระยิบระยับ “ดูเหมือนว่าปัญหากำลังมาอีกแล้ว!”

หยางเฉินรู้สึกได้ถึงลมปราณอันน่าสะพรึงกลัว เขาขมวดคิ้วกล่าวว่า “ไม่รู้ว่าพุ่งเป้ามาที่ข้า หรือว่าพุ่งไปที่ราชวงศ์หลง”

หลงฝูพาหลงเทียนหยู่ออกไป ตอนนี้ในราชวงศ์ หลงจิ้นคือกษัตริย์

ในเวลาเดียวกัน หลงจิ้นก็พาผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงออกมา ใบหน้าของพวกเขาแต่ละคนเต็มไปด้วยความกังวล

“บูมๆๆ!”

วินาทีถัดมา ผู้แข็งแกร่งที่มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ลงมาราวกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์จากสวรรค์ ทันใดนั้นร่างกายของพวกเขาก็ตกลงไปภายในคฤหาสน์ราชวงศ์หลง

“ท่านคือใครกัน?”