The king of War นิยาย บท 1348

ชั่วขณะนั้นกัวฉูฉู่ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้ว มองหยางเฉินที่“แกล้งนอน”ทีหนึ่ง พูดจาแบบอารมณ์เสีย “รถของหลี่เป่าเฟิงตามพวกเราอยู่ตลอด เห็นได้ชัดว่าคิดจะมาแก้แค้นนาย นายยังมีอารมณ์นอนหลับ?”

หยางเฉินลืมตาขึ้นแล้ว มองกัวฉูฉู่ที่ท่าทางฉุนเฉียวบอกว่า “ถ้าไม่อย่างนั้น เธอทิ้งฉันไว้ตรงนี้ก็พอ ฉันจะไปที่ราชวงศ์ซ่านกวนเอง”

“นาย......นาย......”

กัวฉูฉู่โมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรกะทันหัน

ถึงแม้เธอจะเสียใจอยู่บ้างที่อยากพาหยางเฉินไปส่งหน้าประตูคฤหาสน์ซ่านกวน แต่เห็นท่าทางทึ่มไม่รู้อะไรเลยทั้งนั้นของหยางเฉิน ก็โกรธเอามากๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองนั่งอยู่ด้านข้างของหยางเฉิน ถึงทำให้หลี่เป่าเฟิงอยากจัดการหยางเฉิน เดิมทีเธอจะไม่สนใจหยางเฉินเลย

“กลับรถ ไปตระกูลกัว!”

กัวฉูฉู่พยายามควบคุมความโกรธในใจของตนเองลงไปแล้ว จากนั้นพูดสั่ง

“เฮๆๆ อย่ากลับรถสิ!”

ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินร้อนใจแล้ว รีบพูดว่า “ถ้าไม่อย่างนั้นเธอทิ้งฉันไว้ตรงนี้ก็พอ พาฉันไปตระกูลกัวทำอะไรกัน?”

“ฉันต้องไปราชวงศ์ซ่านกวนจริงๆ เป็นกษัตริย์ซ่านกวนที่เชิญฉันมา......”

หยางเฉินกำลังอยากพูดต่อไป ก็ถูกกัวฉูฉู่ที่เดิมโกรธเคืองถึงขีดสุดขัดจังหวะเอา “หุบปาก!”

กัวฉูฉู่ในเวลานี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เธอโมโหมากจริงๆ

ก่อนหน้านี้หยางเฉินบอกอยากไปราชวงศ์ซ่านกวน เธอก็ทนไม่ไหวอยู่บ้างแล้ว นึกไม่ถึงตอนนี้ หยางเฉินยังกล้าพูดอวดอ้างอย่างไร้ยางอายอีก เป็นกษัตริย์ซ่านกวนเชิญเขาไปที่ราชวงศ์ซ่านกวน

นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?

ในสายตาเธอ หยางเฉินก็แค่แกล้งทำให้ตายใจแล้วจัดการทีหลัง เห็นเธอเป็นสาวน้อยที่อ่อนหัดต่อโลก จงใจโอ้อวดความสัมพันธ์แบบปั้นน้ำเป็นตัวของตนเอง มาดึงดูดเธอ

มองกัวฉูฉู่ที่ท่าทางโกรธเคือง หยางเฉินถอนหายใจทีหนึ่ง ไม่พูดจาอีก ได้เพียงกลับไปที่ตระกูลกัวกับกัวฉูฉู่ก่อนชั่วคราว จากนั้นค่อยไปราชวงศ์ซ่านกวนเถอะ!

เวลานี้ ในโรลส์-รอยซ์ด้านหลัง ตอนที่หลี่เป่าเฟิงรับรู้ว่ากัวฉูฉู่เลี้ยวรถอยากกลับตระกูลกัว ก็ทำหน้าดุร้าย “ยัยแพศยาคนนี้ นึกไม่ถึงอยากเอาไอ้หนุ่มคนนั้นกลับตระกูลกัว ก็คือตบหน้าฉันอีกทีโดยแท้!”

เขาตามจีบกัวฉูฉู่มานานมากแล้ว ในบรรดารุ่นหนุ่มสาวของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ใครๆ ล้วนรู้กันหมด เขาก็เห็นกัวฉูฉู่เป็นผู้หญิงของตนเองตั้งแต่แรกแล้ว

ปัจจุบันนี้ กัวฉูฉู่กลับพาหยางเฉินกลับตระกูลกัวไป หากเรื่องนี้แพร่ออกไป คนอื่นจะมองอย่างไร?

มีเพียงคิดว่า กัวฉูฉู่สวมเขาให้เขาหลี่เป่าเฟิงแล้ว!

“คุณชายเฟิงครับ ตอนนี้พวกเรายังจะตามอยู่หรือเปล่าครับ?”

คนขับที่กำลังขับรถ ถามอย่างระมัดระวัง

“ตาม! ตามต่อไป!”

หลี่เป่าเฟิงพูดจาแบบโกรธแค้นไร้ที่เปรียบ “ฉันอยากจะดูหน่อย ยัยแพศยาคนนี้พาไอ้หมอนั่นกลับตระกูลกัวแล้ว จะอธิบายกับตระกูลกัวว่าอย่างไร!”

ตอนที่หยางเฉินกำลังถูกกัวฉูฉู่พาไปที่ตระกูลกัว สนามบินนานาชาติเมืองราชวงศ์ซ่านกวน โรลส์-รอยซ์รุ่นที่ยาวขึ้นคันหนึ่ง กำลังจอดอยู่ที่ลานจอดรถ

“เครื่องบินจากเมืองราชวงศ์หลงมาที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวน ก็ถึงแล้วนี่! ทำไมยังไม่เห็นหยางเฉินออกมาอีก?”

ในรถ มีผู้หญิงงดงามที่ตั้งใจแต่งตัวมาเป็นพิเศษคนหนึ่ง บนใบหน้าสวยประณีต เต็มไปด้วยความสงสัย

“คุณหนูครับ หรือว่าเมื่อสักครู่ในช่วงหลายนาทีที่รถติดนั้น คุณหยางนั่งรถไปที่วังเองแล้วหรือเปล่าครับ?”

ตรงข้ามของหญิงสาว ผู้อาวุโสที่มีกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัว เอ่ยปากถามขึ้น

เมื่อสักครู่ระหว่างทางที่มาสนามบิน รถติดไปสิบนาที ตอนที่พวกเขามา เป็นเครื่องบินลำนั้นที่หยางเฉินโดยสารมาถึงพอดี

เพียงแต่ สิ่งที่ใครก็นึกไม่ถึงคือ เครื่องบินลำนั้นที่หยางเฉินโดยสารมา มาถึงก่อนเวลาห้านาทีเต็มๆ พลาดกับพวกเขาไปพอดี

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือซ่านกวนโหรวที่มารับหยางเฉิน

“คุณหนูครับ ค้นหาแล้ว เครื่องบินลำนั้นที่คุณหยางนั่งมา มาถึงก่อนห้านาทีครับ ก่อนหน้าประมาณสิบนาที คุณหยางถูกรถของกัวฉูฉู่แห่งตระกูลกัว รับไปแล้วครับ”