The king of War นิยาย บท 1347

“หลี่เป่าเฟิง!”

ผู้หญิงผมยาวลุกขึ้นมาโดยตรงแล้ว ขวางไว้ด้านหน้าหยางเฉิน พูดจาด้วยท่าทางโกรธเคือง “นายอย่าทำตัวเป็นเด็กขนาดนี้จะได้ไหม?”

“กัวฉูฉู่ เธอหลบไปให้ฉันเลยนะ!”

หลี่เป่าเฟิงพูดอย่างโมโห เรียกชื่อเต็มของผู้หญิงผมยาวออกมาตรงๆ

ผู้โดยสารรอบด้านเหล่านั้นล้วนตกใจค้างแล้ว เหมือนกับว่ายังไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันบนเครื่องบนมาก่อน

เดิมทียังอยากเอ่ยปากพูดเตือน หลังจากรับรู้สถานะของหลี่เป่าเฟิงแล้ว ยังกล้าเอ่ยปากที่ไหน?

ตอนที่ทุกคนมองทางหยางเฉิน ในสายตาล้วนเป็นความเห็นใจ

เครื่องบินลำนี้เดิมทีก็คือบินไปยังเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ส่วนตระกูลหลี่คือหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน หลี่เป่าเฟิงยังเป็นคุณชายของตระกูลหลี่ หยางเฉินกลับลงมือต่อหลี่เป่าเฟิง แค่คิดก็รู้ได้ว่า รอถึงเมืองราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว หยางเฉินจะต้องพบเจอกับอะไร

กัวฉูฉู่คุ้มครองอยู่ด้านหน้าหยางเฉินไม่ขยับไปไหน บนหน้ายังมีความรู้สึกเสียใจระดับหนึ่ง และพูดกับหยางเฉินว่า “นายวางใจได้ มีฉันอยู่ หลี่เป่าเฟิงทำอะไรนายไม่ได้หรอก”

มองผู้หญิงที่ขวางอยู่ตรงหน้าตนเอง ในใจหยางเฉินแปลกประหลาดพอสมควร

“คุณหนูกัว กรุณาหลบออกด้วยครับ เขากล้าลงมือกับคุณชาย จำเป็นต้องชดใช้!”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งมองทางกัวฉูฉู่แล้วบอกไป

กัวฉูฉู่หัวเราะเยาะ “หลี่เป่าเฟิงเขาสมควรโดน! ฉันเตือนพวกนายว่าดีที่สุดพาเจ้านายของพวกนายกลับที่นั่งของพวกนายซะ ถ้าหาเรื่องฉันเข้าจริงๆ อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจพวกนายนะ!”

“อย่าลืมสิ เมืองราชวงศ์ซ่านกวน ไม่ใช่จะมีแต่ตระกูลหลี่ ตระกูลกัวของฉันก็ไม่ด้อยเหมือนกัน!”

พอพูดแบบนี้ บอดี้การ์ดสองคนที่เดิมทียังโมโหเดือดดาล ชั่วขณะนั้นหงอยเหงาแล้ว

ที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวน ตระกูลกัวก็เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถแกร่งกว่าตระกูลหลี่

“ไอ้หนุ่ม แน่จริงแกอย่าลงจากเครื่องบินแล้วกัน!”

หลี่เป่าเฟิงหลังชี้หน้าข่มขู่หยางเฉินไปทีหนึ่ง ก็หมุนตัวกลับที่นั่งของตนเองแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่อยู่บนเครื่องบิน และมีกัวฉูฉู่แทรกแซงด้วย หลี่เป่าเฟิงจึงลงมือไม่สะดวก

ไม่มีการรบกวนของหลี่เป่าเฟิง ในที่สุดในเครื่องบินก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง บนหน้ากัวฉูฉู่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นบอกว่า “รอไว้ถึงเมืองราชวงศ์ซ่านกวน นายอยากไปที่ไหน ฉันจะไปส่งนายเอง”

หยางเฉินมองกัวฉูฉู่แบบเรียบนิ่งแวบหนึ่ง จากนั้นส่ายหน้า “สถานที่ที่ฉันจะไป เธอไปไม่ได้!”

กัวฉูฉู่ตะลึงครู่หนึ่ง ถึงได้สติเข้ามา บนใบหน้าที่เดิมทีเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ชั่วพริบตาเดียวความรู้สึกผิดก็หายลับไป

“มีเจตนาดีแท้ๆ กลับไม่เข้าใจ!”

กัวฉูฉู่พูดแบบโมโห “ถ้าไม่ใช่กลัวว่าหลี่เป่าเฟิงจะแก้แค้นนาย ฉันก็ไม่สนใจนายหรอก!”

“ที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวน นอกจากราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว ไม่มีสถานที่ไหนที่คนอย่างฉันไปไม่ได้!”

“ตกลงตามนี้นะ รอเดี๋ยวลงจากเครื่อง นายตามฉันไว้ก่อน รอหลุดพ้นจากหลี่เป่าเฟิงแล้ว นายอยากไปที่ไหน ฉันไม่ขัดขวางนายเด็ดขาด!”

“โดยเฉพาะ นายโดนหลี่เป่าเฟิงหมายหัว ก็เป็นเพราะฉัน”

พูดจบ กัวฉูฉู่ไม่สนใจหยางเฉินอีก ถือหนังสือสงครามและสันติภาพเล่มหนึ่งไว้อ่านขึ้นมาแล้ว

เห็นหญิงสาวที่ท่าทางแสร้งหยิ่งยโส หยางเฉินทำหน้าจำใจ แต่ก็รู้ชัดเจนดีว่าอีกฝ่ายหวังดี

หลังจากหลี่เป่าเฟิงถูกกัวฉูฉู่ขัดขวาง ก็กลับมายังที่นั่งของตนเอง สีหน้าอึมครึมถึงขีดสุดแล้ว ดวงตาที่ราวกับเหยี่ยวคู่นั้น มองทิศทางของหยางเฉินอยู่ไม่ขาดสาย ในสายตาเต็มไปด้วยการข่มขู่

เพียงแต่ หยางเฉินไม่มองเขาแม้แต่แวบเดียว ยังคงหลับตาพักผ่อนต่อไป

เมื่อเห็นว่าสายตาข่มขู่ของตนเองถูกหยางเฉินเพิกเฉย ชั่วขณะนั้นหลี่เป่าเฟิงสีหน้าอึมครึมลงยิ่งกว่าเดิม กัดฟันพูดว่า “กล้าเมินเฉยการข่มขู่ของฉัน ไม่รู้จักที่ตายซะแล้ว!”

ไม่นาน ก็ผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดภายในห้องโดยสารมีเสียงประกาศว่าเครื่องบินใกล้จะถึงสนามบินเมืองราชวงศ์ซ่านกวนดังขึ้น

กัวฉูฉู่เก็บหนังสือสงครามและสันติภาพเล่มนั้นแล้ว มองทางหยางเฉินด้วยแววตาที่สงสัยเต็มที่ เห็นหยางเฉินยังคงหลับตาพักผ่อน ในใจเธอกลับสนใจต่อผู้ชายคนนี้เพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง

ในฐานะสาวงามที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหน ล้วนเป็นจุดสนใจในฝูงชน ยังเจอเป็นครั้งแรกว่ามีคนสามารถเมินเฉยต่อความงามของตนเองได้

“แกล้งทำให้ตายใจแล้วจัดการเหรอ?”