The king of War นิยาย บท 1421

เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของหยางเฉิน อู่หยางก็ไม่รีบร้อน เขานั่งรอเงียบๆ ด้วยรอยยิ้มมั่นใจ เหมือนไม่กังวลว่าหยางเฉินจะปฏิเสธ

ถึงอย่างไรในสายตาของเขา การกำเนิดของตี้ชุนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อหยางเฉินกังวลว่าตี้ชุนจะไม่สามารถควบคุมได้ ในสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงการถือกำเนิดได้นี้ การที่เขาใช้เรื่องบุญคุณของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งสองมาแลกเปลี่ยนความช่วยเหลือจากพวกเขา หยางเฉินจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

แต่ถึงอย่างไรในขณะที่เขามั่นใจว่าหยางเฉินจะไม่ปฏิเสธ จู่ๆ หยางเฉินก็ส่ายหน้าพลางพูดว่า “ไม่ว่าจะยังไง ผมจะไม่มีวันยอมให้ตี้ชุนถือกำเนิดขึ้น แม้ว่าโอกาสที่ผมจะขัดขวางจะมีน้อยก็ตาม ผมจะลองดู”

เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา สีหน้าของอู่หยางก็ชะงักไปทันที เขาถามด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “คุณจะปฏิเสธจริง ๆ เหรอ?”

หยางเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย “การถือกำเนิดของตี้ชุนมีผลกระทบอย่างใหญ่หลวง หากควบคุมไม่ได้ เกรงว่าจะทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่ต่อจิ่วโจว”

“ในเมื่อราชวงศ์เย่ต้องการให้ตี้ชุนถือกำเนิดขึ้น ผมก็ย่อมไม่ยินยอมอยู่แล้ว ต่อให้จะจัดการกับเย่หลินยากแค่ไหน ผมก็จะทำทุกอย่างให้เต็มที่ แม้ว่าตี้ชุนจะถือกำเนิดขึ้นจริงๆ อย่างน้อยผมก็ได้พยายามแล้ว”

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหยางเฉิน อู่หยางก็รู้ว่าแทบไม่มีความหวังที่จะโน้มน้าวให้หยางเฉินสืบทอดตี้ชุน

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ผมก็จะไม่รบกวนอีก”

อู่หยางยืนขึ้นและสั่งการซ่งจั่วที่อยู่ข้างกายทันที “พวกคุณคอยเฝ้าคุณหยางไว้ ปฏิบัติตามคำสั่งของคุณหยางทุกอย่าง”

“ครับ!”

ซ่งจั่วและซ่งโย่วทยอยตอบทีละคน

ถึงอย่างไรพวกเขาเป็นหนี้บุญคุณของอู่หยู่หลาน ตอนนี้ถึงเวลาชดใช้หนี้บุญคุณแล้ว สำหรับผู้แข็งแกร่งระดับพวกเขา หากยังเป็นหนี้บุญคุณใคร มันจะเป็นความกดดันอยู่ภายในหัวใจของพวกเขา

เมื่อหยางเฉินได้ยินสิ่งที่อู่หยางพูด ก็มีสีหน้าแปลกใจ “ผมปฏิเสธคำขอของคุณ คุณทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?”

อู่หยางยิ้มมุมปากเล็กน้อย มองไปที่หยางเฉินและกล่าวว่า “อันที่จริง ที่ผมมาหาคุณครั้งนี้ มันคือภารกิจ”

“ป้าของผมต้องการเกลี้ยกล่อมให้คุณเข้ายึดตี้ชุนโดยใช้เรื่องหนี้บุญคุณของเธอที่มีต่อผู้อาวุโสจั่วโย่วทั้งสองมาอ้าง แต่เธอก็บอกด้วยว่า ถ้าคุณปฏิเสธ ผมต้องให้ผู้อาวุโสจั่วโย่วทั้งสองอยู่เคียงข้างคุณเหมือนเดิม”

เมื่อรู้ว่าเป็นคำสั่งของอู่หยู่หลาน หยางเฉินยิ่งสับสน ถึงอย่างไรลูกนอกสมรสของ อู่หยู่หลานก็ตายในมือเขา แม้แต่อู่หยู่หลานเองก็เกือบตายในมือของเขา

ตอนนี้อู่หยู่หลานกลับต้องการช่วยเขาโดยอาศัยหนี้บุญคุณที่คนอื่นติดเธอไว้ หยางเฉินคิดหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ

อู่หยางหัวเราะ “ป้าของผมบอกว่าเธอเป็นหนี้ชีวิตคุณ ครั้งนี้เธอจึงใช้หนี้บุญคุณของผู้อาวุโสจั่วโย่วทั้งสองมาช่วยคุณ เช่นนี้หากเธอคิดจะฆ่าคุณในอนาคต ก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก”

“ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจความหมายของป้าที่บอกว่าเธอเป็นหนี้ชีวิตคุณ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนที่เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสกลับไปที่ราชวงศ์อู่และเกือบถูกคุณฆ่าตาย ถ้าผมจำไม่ผิด ครั้งนั้นคุณสามารถฆ่าเธอได้ แต่ก็ไม่ได้ฆ่า ใช่ไหม?”

เมื่อครู่หยางเฉินไม่เข้าใจว่าทำไมอู่หยู่หลานถึงคิดว่าเธอเป็นหนี้บุญคุณเขา แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการฆ่าอู่หยู่หลานในตอนนั้น แต่เพราะตอนนั้นเขาได้เข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่งไปแล้ว ถ้าเขาฆ่าอู่หยู่หลาน เขาจะสูญเสียการควบคุมอย่างสมบูรณ์

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาปล่อยอู่หยู่หลานไป

นึกไม่ถึงเลยว่า อู่หยู่หลานจะคิดว่าเขาไว้ชีวิตเธอ

“แน่นอน การที่ปล่อยให้ผู้อาวุโสจั่วโย่วทั้งสองอยู่กับคุณ ผมก็ยังคงมีความหวังเล็กน้อยว่าคุณจะสามารถสืบทอดตี้ชุนได้ หากคุณไม่สามารถขัดขวางราชวงศ์เย่จากการควบคุมตี้ชุนได้ ผมก็หวังว่าคุณจะพิจารณาเรื่องการสืบทอดตี้ชุน”

พูดจบอู่หยางก็หันหลังเดินจากไป เขาหันหลังให้หยางเฉินก่อนจะโบกมือให้ “ไปล่ะ ถ้ามีวาสนาต่อกัน เราคงได้พบอีกในวันข้างหน้า!”

อู่หยางไม่ให้โอกาสหยางเฉินได้ปฏิเสธผู้อาวุโสจั่วโย่วทั้งสองเลย เขาหันหลังเดินจากไปโดยไม่ลังเล รู้สึกสบายใจมาก