The king of War นิยาย บท 1449

การที่อวี๋เหวินปิงบอกให้หยางเฉินคุกเข่าลง ทำให้สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

แม้แต่เย่หลินและหลิวเหล่าก้วยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขานึกไม่ถึงว่าคนที่ยังไม่เข้าสู่แดนเทพชั้นต้น กล้าที่จะให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์อย่างแท้จริงคุกเข่าให้ตนเอง

“หยางเฉิน อย่า!”

อวี๋เหวินเกาหยางคำรามด้วยความโกรธ ดวงตากลายเป็นสีแดง และคำรามว่า “อวี๋เหวินปิง แกมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน แม้ว่าพ่อจะต้องตาย ก็จะไม่ให้โอกาสแกใช้พ่อเพื่อข่มขู่หยางเฉิน”

หลังจากกล่าวจบ เขาไม่รู้ว่าเอาพลังมาจากไหน เขากระแทกร่างกายของอวี๋เหวินปิงออกไป แล้วใช้ศีรษะกระแทกไปที่กำแพงภูเขา

สำหรับเขาแล้ว หยางเฉินเป็นลูกชายของเขา แต่เขาคิดไม่ถึงว่าตนเองจะกลายเป็นภาระของหยางเฉิน ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถยอมรับสิ่งนั้นได้ เพื่อปกป้องตนเองแล้วทำให้หยางเฉินตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต

“พ่อ!”

หยางเฉินคำราม ร่างของเขากลายเป็นเงาสายฟ้า พุ่งไปที่อวี๋เหวินเกาหยาง

“ตายเสียเถอะ!”

เย่หลินที่เตรียมพร้อมที่จะโจมตีหยางเฉินตลอดเวลา ขณะที่หยางเฉินพุ่งเข้าไป และเตรียมจะไปช่วยอวี๋เหวินเกาหยาง เขาใช้เท้ากระแทกบนพื้นอย่างแรง แล้วร่างกายของเขาพุ่งเข้าไปทางด้านหลังของหยางเฉินเร็วราวกับลูกศร

“ฆ่า!”

หลิวเหล่าก้วยไม่พลาดโอกาสดีนี้เช่นกัน เขาพุ่งเข้าไปโจมตีหยางเฉินอย่างรุนแรง

หลังจากซ่งจั่วและซ่งโหย่วได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าตอนนี้พลังของพวกเขาจะยังไม่ฟื้นเต็มที่ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาไม่สามารถยืนนิ่งได้ สองพี่น้องไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาพุ่งเข้าไปหาหลิวเหล่าก้วยและเย่หลินพร้อมกัน

“คุณหยาง ระวังตัว!”

สองพี่น้องเตือนพร้อมกัน

เพียงแต่ตอนนี้หยางเฉินจดจ่ออยู่กับการช่วยอวี๋เหวินเกาหยาง เขาไม่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่อยู่ข้างหลัง และไม่มีเวลาที่จะตอบโต้

ตอนนี้ อวี๋เหวินเกาหยางได้พุ่งไปที่กำแพงภูเขา และศีรษะของเขากำลังกระแทกไปที่กำแพงภูเขาแล้ว

เขาไม่กล้าผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย ทำได้เพียงพุ่งเข้าไปหาอวี๋เหวินเกาหยางอย่างรวดเร็ว

เมื่ออวี๋เหวินปิงเห็นอวี๋เหวินเกาหยางกระแทกตนเองออกไป แล้วพุ่งไปที่กำแพงภูเขา ทำให้เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงแม้การกระทำของอวี๋เหวินเกาหยางจะทำให้เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรอวี๋เหวินเกาหยางก็เป็นพ่อของตนเอง ถึงแม้เขาจะมีเจตนาฆ่าที่แรงกล้าต่ออวี๋เหวินเกาหยางแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ฆ่าอวี๋เหวินเกาหยางจริง ๆ

เพียงแต่เขาคิดที่จะใช้อวี๋เหวินเกาหยางข่มขู่หยางเฉินเท่านั้น ขอเพียงหยางเฉินตาย เขาก็จะสามารถดำรงตำแหน่งผู้นำตระกูลอวี๋เหวินได้

แต่เขาไม่เคยคิดว่าอวี๋เหวินเกาหยางยอมฆ่าตัวตายมากกว่าที่จะทำให้หยางเฉินต้องเดือดร้อน

เมื่อเห็นว่าศีรษะของอวี๋เหวินเกาหยางเข้าใกล้กำแพงภูเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และหยางเฉินกำลังจะไปถึงตัวอวี๋เหวินเกาหยางแล้ว เขาตะโกนว่า “พ่อ อย่า! อย่า!”

“ปัง!”

“ปัง!”

และขณะนี้ การโจมตีอย่างรุนแรงจากสองทิศทาง กระแทกทางด้านหลังของหยางเฉินทันที

หยางเฉินไม่มีการป้องกันใด ๆ ร่างกายของเขากระเด็นออกไปทันทีเหมือนว่าวที่เชือกขาด

หลิวเหล่าก้วยและเย่หลิน สองผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า โจมตีหยางเฉินด้วยพลังรุนแรงที่สุดพร้อมกัน

ไม่ต้องกล่าวถึงว่าหยางเฉินเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ถึงแม้เขาจะอยู่ในสถานะที่ร่างกายปกติ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถต้านทานการโจมตีครั้งใหญ่เช่นนี้ได้

“ปัง!”

วินาทีต่อมา ศีรษะของอวี๋เหวินเกาหยางกระแทกกับกำแพงภูเขาอย่างแรง ทิ้งรอยเลือดที่น่าตกใจไว้บนกำแพงภูเขา

และร่างของหยางเฉินก็ตกลงบนพื้นอย่างแรง และตอนนี้เขาอยู่ห่างจากอวี๋เหวินเกาหยางสิบกว่าเมตร

“ไม่!”

หยางเฉินคำรามด้วยความเจ็บปวด นอนอยู่บนพื้น มองศีรษะของอวี๋เหวินเกาหยางที่เต็มไปด้วยเลือด และมีเลือดไหลออกจากปากมากมาย

อวี๋เหวินเกาหยางยังไม่ตายทันที ดวงตายังมีแววอยู่เล็กน้อย ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หยางเฉิน

หยางเฉินมองเห็นความกังวลจากดวงตาของเขา ยังมีความรู้สึกผิดและการตำหนิตนเอง

เขาขยับปากราวกับว่าต้องการจะพูดอะไร แต่มีเลือดไหลออกมามากมาย ทำให้เขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้

แต่จากการขยับปาก หยางเฉินเข้าใจสิ่งที่อวี๋เหวินเกาหยางกำลังจะพูด

“ขอโทษด้วย!”