The king of War นิยาย บท 146

ใบหน้าของเขาอวบอิ่ม คิ้วหนาตาโต หนวดเคราหนามาก หนวดเคราที่คางและบนปาก รวมทั้งจอนผม ตามแบบฉบับไว้หนวดเครา

ข้างหลังเขามีรถPradoสีขาวจอดอยู่คันหนึ่ง และประตูรถก็เปิดออก

หยางเฉินไม่พูดอะไร เพียงแค่เหลือบมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ไว้หนวดเครา และก็ขึ้นรถไปเอง

ชายร่างใหญ่ที่ไว้หนวดเคราค่อนข้างประหลาดใจเล็กน้อย มิน่าล่ะตระกูลจะส่งพวกเขามา รัศมีไม่ธรรมดาจริงๆ น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา

ยี่สิบนาทีต่อมา รถหยุดที่หน้าประตูทางเข้าไดนาสตี้ คลับ

จนกระทั่งชั้นบนสุด ห้องวีไอพีด้านในสุด ชายรูปร่างสูงใหญ่ทั้งแปดถึงได้หยุดฝีเท้า

ชายร่างใหญ่ที่ไว้หนวดเคราเคาะประตู: “เจ้านาย เชิญคนมาแล้วครับ!”

เมื่อประตูเปิดออก หยางเฉินถึงได้รู้ว่าใครจะหาตัวเอง นั่นก็คือเว่ยเชิน

หลังจากที่หยางเฉินบังคับซื้อหวงเหอบาธมาจากในมือของติงลู่ ผ่านไปหลายวันเว่ยเชินถึงได้รู้เรื่องนี้ พาคนไปที่หวงเหอบาธ แต่บอดี้การ์ดของเขากลับโดนหม่าชาวทำร้ายจนได้รับเจ็บสาหัส ยังโดนหยางเฉินเอาเงินก้อนหนึ่งจากเขามาอย่างรุนแรง

“หยางเฉิน ในที่สุดก็เชิญนายมาได้แล้ว!”

เว่ยเชินมองไปที่หยางเฉินอย่างเย็นชา

เขาเอนตัวอยู่ที่บนโซฟา ก็กอดสาวสวยสองคนไว้ทั้งซ้ายและขวา และข้างหลังของเขา มีชายรูปร่างกำยำยืนอยู่ ความสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ยืนอยู่ที่นั่น ก็เหมือนกับหอคอยเหล็ก

ในเวลานี้ แววตาของชายร่างกำยำคนนั้นจ้องมองที่หยางเฉินอย่างเย็นชา ท่าทางที่สงบเยือกเย็นของหยางเฉิน กลับทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันอย่างมาก

“ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งมาก!”

ชายร่างกำยำแอบพูดในใจว่า นี่เป็นภาพลักษณ์ที่เขาเจอหยางเฉินครั้งแรก

และหยางเฉินตั้งแต่ตั้งจนจบ ก็เพียงแค่เหลือบมองเขา แววตาจับจ้องไปที่บนตัวของเว่ยเชิน

“เถ้าแก่เว่ยจัดเตรียมยอดฝีมือแปดคนไป‘เชิญ’ฉันมา ให้เกียรติฉันจริงๆ”

หยางเฉินยิ้มอย่างประชดประชัน ต่อจากนั้นนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเว่ยเชิน

ดวงตาทั้งสองของเว่ยเชินหรี่ลง เผยให้เห็นความเฉียบคมเล็กน้อย หยางเฉินดูเหมือนจะจ้องมองเขาอย่างสงบ แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง

“หยางเฉิน ฉันจำเป็นต้องยอมรับว่า นายทำให้ฉันเกิดความสนใจในตัวของนายเป็นอย่างมาก”

ทันใดนั้นมุมปากของเว่ยเชินก็กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก ค่อยๆเอ่ยปากพูดว่า

“รสนิยมทางเพศของฉันปกติดี แกอย่าได้สนใจฉันอย่างเด็ดขาด” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

เว่ยเชินเลิกคิ้ว แต่ในไม่ช้าก็เหยียดออก มือของเขาบีบที่บนตัวของสองสาวสวยอย่าไม่หยุดนิ่ง และเอ่ยปากพูด: “พวกเธอออกไปก่อน!”

หลังจากที่สองสาวสวยออกไป ในห้องวีไอพีก็เหลือเพียงหยางเฉิน ยังมีเว่ยเชินและชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขา

“ฉันตรวจสอบนายแล้ว แต่นอกเหนือจากเป็นทหารมาห้าปีแล้ว ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่เมื่อห้าปีที่แล้ว นายยังเป็นยาจกที่เพื่อเงินห้าแสน ขอผู้คนไปทั่วทุกที่”

“ใช่แล้ว ยังมีอีกหนึ่งฐานะ เป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลอวี่เหวินในเย็นตู!”

“ถ้าหากตระกูลอวี่เหวินจะยอมรับฐานะของนายจริงๆ ฉันยังจะหวาดกลัวนาย แต่คนอื่นเขาดันไม่ยอมรับ และแม้แต่นามสกุลอวี่เหวินนี้ ก็ไม่อนุญาตให้นายใช้”

“คนโง่เขลาอย่างหวังเฉียงคนนั้น บางทีนายอาจจะโดนนายแอบอ้างบารมีข่มเหง แต่ฉันคือเว่ยเชิน ไม่มีทาง!”

ความสัมพันธ์ของหยางเฉินกับตระกูลอวี่เหวิน โดนคนเปิดเผยมาตั้งนานแล้ว เว่ยเชินสามารถตรวจสอบสิ่งเหล่านี้ได้ ก็ไม่แปลก

เพียงแต่พวกเขาจะรู้ได้อย่างไร?

ไม่ใช่ว่าตระกูลอวี่เหวินกีดกันเขาจากนามสกุลอวี่เหวิน

แต่ในวันที่แม่ของเขาโดนขับไล่ออกมา เขาก็เปลี่ยนนามสกุลของตัวเอง

ผู้คนในเจียงโจว จะรู้ได้อย่างไร ในวันที่เขากลับมาที่เจียงโจว พ่อบ้านของตระกูลอวี่เหวิน ตอนที่รอรับเขาที่สนามบินด้วยตัวเอง ตามคำสั่งของผู้นำตระกูล เชิญเขากลับไปที่เย็นตู เพื่อควบคุมดูแลตระกูลอวี่เหวิน