The king of War นิยาย บท 147

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เว่ยเชินโมโหยกใหญ่ในชั่วขณะนั้น

“ปึง!”

เขาตบมือลงบนโต๊ะกาแฟทีหนึ่ง ลุกขึ้นยืนฉับพลัน

ในขณะเดียวกันชายกำยำด้านหลังของเขาคนนั้น หยิบปืนโคลท์คิงคอบร้ากระบอกหนึ่งออกมาจากด้านข้างส่วนในเสื้อสูท ปากกระบอกปืนดำมืดจ่อเล็งที่ศีรษะของหยางเฉิน

“พ่อหนุ่ม นายอย่าได้คืบจะเอาศอก นายจ่ายซื้อหวงเหอบาธไปหนึ่งร้อยล้าน ฉันจะให้นายสองร้อยล้าน”

เว่ยเชินตาแดงก่ำตะโกนใส่ด้วยความโกรธ

สำหรับตระกูลเว่ยนั้น หวงเหอบาธมีความสำคัญมากแค่ไหน เขารู้ดีเสียยิ่งกว่าใคร ส่วนหนึ่งที่สำคัญที่สุด เพราะเรื่องนี้ ทำให้เจ้าบ้านของตระกูลเว่ยเกิดความเคลือบแคลงใจต่อความสามารถของเขาเป็นอย่างมาก

ถึงแม้เขาจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้าน แต่ก่อนที่ยังไม่ได้กลายเป็นเจ้าบ้าน ตำแหน่งผู้สืบทอดสามารถหลุดลอยไปได้ทุกเมื่อ

ดังนั้นเขาจึงนำเงินหนึ่งร้อยล้านออกมาชดเชยให้หยางเฉิน และอยากได้หวงเหอบาธกลับคืนมา

หยางเฉินหรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย ยังคงสงวนท่าทางที่นิ่งสงบนั้นไว้ นั่งอยู่บนโซฟา พิงไปทางด้านหลัง พูดจาแบบยิ้มกริ่ม “เถ้าแก่เว่ยนี่คุณคิดจะบังคับคนอื่นให้ซื้อขายเหรอ?”

ก่อนหน้านี้คือคฤหาสน์ ตอนนี้มาเป็นหวงเหอบาธอีก ถึงแม้การเผชิญหน้าจะไม่ใช่คนเดียวกัน ทว่าลักษณะพฤติกรรมกลับเหมือนกัน

“หยางเฉิน สรุปจะเอาอย่างไร นายถึงจะยอมขายหวงเหอบาธมาให้ฉัน?”

เว่ยเชินสูดหายใจเข้าลึกๆ ไปหลายที ถึงสามารถทำให้ความรู้สึกโกรธของตนเองควบคุมลงไปได้

หยางเฉินหรี่ตาพูด “เถ้าแก่เว่ยคืนหวงเหอบาธให้คุณ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ขอเพียงคุณรับปากผมมาเรื่องหนึ่ง ต่อให้มอบให้คุณไปฟรีๆ ก็ไม่มีปัญหาใดๆ”

เมื่อสักครู่หยางเฉินที่พูดอย่างไรล้วนไม่ยินยอมปล่อยหวงเหอบาธให้ ชั่วพริบตาเดียวกลับเปลี่ยนความคิดแล้ว นี่ทำให้เว่ยเชินระแวงขึ้นมากะทันหัน

“นายอยากให้ฉันรับปากนายเรื่องอะไร?” เว่ยเชินถามด้วยสีหน้าเย็นชา

“ผมสนใจธุรกิจของหวงเหอบาธ ขอเพียงคุณช่วยแนะนำผู้ร่วมธุรกิจของคุณสักหน่อย แล้วจะคืนหวงเหอบาธให้คุณไปฟรีๆ เป็นอย่างไร?” หยางเฉินจ้องเว่ยเชินด้วยสายตาแหลมคม

ในแววตาลึกของเว่ยเชินมีความตกใจนิดๆ แวบผ่าน แต่บนหน้ายังแสร้งทำท่าทางที่ไม่เข้าใจ ขมวดคิ้วบอก “หวงเหอบาธก็แค่สถานที่อาบน้ำเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้มีผู้ร่วมธุรกิจอะไร”

“เถ้าแก่เว่ยคุณเป็นคนฉลาด แต่ผมไม่ใช่คนโง่ คุณเข้าใจว่าผมหมายถึงธุรกิจอะไร” หยางเฉินพูดอย่างยิ้มกริ่ม

เดิมทีคิดจะมอบเรื่องนี้ให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องจัดการ ตนเองจะไม่แทรกแซง แต่ในเมื่อตอนนี้มีโอกาสสามารถทำลายองค์กรนั้นลงได้ และไม่ให้เสียเปล่าที่ชายแดนเหนือได้อบรมตนเองมา

ชั่วขณะนั้นเว่ยเชินเงียบงัน ในที่สุดเขาก็แน่ใจว่าหยางเฉินรู้เรื่องราวของหวงเหอบาธแล้ว

ผ่านไปนานพอสมควร ทันใดนั้นเขาเอ่ยปากขึ้น “เก็บอาวุธลงไป!”

หลังจากได้รับคำสั่งของเขา ชายกำยำคนนั้นถึงนำโคลท์คิงคอบร้าที่จ่อหยางเฉินไว้เก็บลงไป จากนั้นยืนอยู่ด้านหลังเว่ยเชิน ยังคงจ้องหยางเฉินด้วยสายตาระแวงตัว

“ในเมื่อนายรู้แล้ว งั้นก็น่าจะเข้าใจความสำคัญของธุรกิจนี้ ถ้าฉันแนะนำผู้ร่วมงานให้นายไป จะไม่ใช่เพิ่มคู่แข่งให้ตระกูลเว่ยของฉันหรอกเหรอ?” เว่ยเชินเอ่ยปากบอก

หยางเฉินพูดจานิ่งๆ “วางใจได้ ผมจะไม่ทำธุรกิจนี้ที่เมืองเจียงโจวหรอก”

เว่ยเชินจุดบุหรี่ให้ตนเองมวนหนึ่ง สูดเข้าไปลึกๆ และค่อยๆ พ่นควันบุหรี่ออกมา จากนั้นหรี่ตามองหยางเฉิน “ฉันจะเอาอะไรมาเชื่อใจนายว่าจะไม่แย่งกิจการตระกูลเว่ยไป?”

“เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ อย่างไรเสียหวงเหอบาธอยู่ในมือผม กิจการเมืองเจียงโจวนั้นก็ปล่อยให้ผมควบคุม”

หยางเฉินพูดอยู่ ยกข้อมือขึ้นมองดูเวลา “ให้เวลาคุณพิจารณาคืนหนึ่ง พรุ่งนี้ก่อนสิบโมงเช้า ถ้าเถ้าแก่เว่ยยังตัดสินใจไม่ได้ งั้นก็ไม่ต้องมาหาผมอีก”

พูดจบ หยางเฉินลุกขึ้น เตรียมจะออกไป

ชายกำยำด้านหลังของเว่ยเชินชักปืนออกมาในชั่วขณะนั้น ก่อนจะเล็งไปยังหยางเฉินอีกครั้ง

การยิงไม่ใช่จุดแข็งของเขา กลับกันการชกต่อยเสียอีกถึงจะใช่

ที่เขาชักปืนออกมา เป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่จากบนตัวของหยางเฉิน ถ้าชกต่อยกันจริง เขาไม่มีทางรับประกันความปลอดภัยของเว่ยเชินได้

ในสายตาหยางเฉินมีแสงคมกริบแวบผ่านนิดๆ “ฉันเตือนนายเอาไว้ ดีที่สุดเก็บของเล่นห่วยๆ นั้นลงไป!”

“หยางเฉิน นายคงไม่ได้คิดว่าฉันส่งคนไปพานายเข้ามา แค่เชิญนายมาเป็นแขกจริงๆ หรอกมั้ง?” เว่ยเชินหรี่ดวงตาขึ้นมา

“หรือว่าไม่ใช่เหรอ?”

หยางเฉินถามอย่างหยอกเย้า

“ดูแล้วเป็นฉันธรรมดาเกินไป เลยทำให้คนนอกล้วนคิดว่าฉันเว่ยเชินเป็นคนที่ใจฝ่อขี้กลัว”

เว่ยเชินส่ายหน้าขึ้นกะทันหัน พูดจาด้วยน้ำเสียงที่หัวเราะตนเองพอสมควร

“เถ้าแก่เว่ยนี่คือไม่คิดจะให้ผมออกไปงั้นสินะ?” หยางเฉินถามขึ้น

“นายแม่งถือว่าตัวเองเป็นใครกัน? ถึงคู่ควรมาให้เวลาฉันพิจารณาคืนหนึ่ง?”

ในขณะนั้นเว่ยเชินระเบิดท่าทางเดือดดาลขึ้นมาฉับพลัน ตวาดใส่ “ถ้าวันนี้ไม่ให้คำตอบฉันมา อย่าคิดจะออกไปจากที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว!”