The king of War นิยาย บท 1504

หยางเฉินเดินมาถึงหน้าโซฟา มองซ่านกวนโหรวที่หมดสติอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าดูแย่พอสมควร

ซ่านกวนโหรวในเวลานี้ ถ้าจะให้พูดว่าหมดสติไปแล้ว กลับพูดว่าเธอยังมีสติอยู่นิดๆ ยังจะถูกกว่า ดวงตาสะลึมสะลืออยู่บ้าง เหมือนอยากจะลืมตา กลับยากจะลืมขึ้น

ซ่านกวนโหรวใส่ชุดแต่งงานสีขาว ใบหน้าแต่งอย่างงดงาม เหมือนเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์อย่างนั้น งามจนหาที่เปรียบไม่ได้

“ซ่านกวนโหรว รีบตื่นเร็ว!”

หยางเฉินรีบเรียกอีกทีหนึ่ง ซ่านกวนโหรวเหมือนมีการตอบสนองกลับนิดหน่อย ตอนที่เธอมองเห็นหยางเฉิน ยังดูท่าทางตกใจ

“ฉัน......ฉันอยู่ที่ไหนได้อย่างไร?”

ซ่านกวนโหรวพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

สีหน้าเธอแดงระเรื่อ ตอนที่มองทางหยางเฉิน ในสายตายังมีความคลุ้มคลั่งระดับหนึ่ง เหมือนอยากกินหยางเฉินเลย

เมื่อสักครู่หยางเฉินก็สำนึกได้ว่าผิดปกติ ซ่านกวนโหรวปรากฏตัวในห้องของตนเองกะทันหัน เวลานี้ยังมีลักษณะที่ดึงดูดใจอีก ไม่ปกติอย่างมาก มีความเป็นไปได้มากว่ามีคนวางแผนร้ายต่อเขาแล้ว

เพียงแต่ เขาไม่รู้ว่า สรุปเป็นคนของตระกูลหลี่ หรือว่าคนของราชวงศ์ซ่านกวน กษัตริย์ซ่านกวนใช้ประโยชน์จากเรื่องที่ซ่านกวนโหรวแต่งเข้าตระกูลหลี่นี้ มาลองเชิงตนเองว่าสูญเสียการฝึกฝนวิถีบู๊หรือไม่ ก็ต้องทำเรื่องที่เกินเหตุกว่านั้นบางอย่างได้เช่นกัน

“ผมก็ไม่รู้ว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คุณรีบออกไปดีกว่า ถ้าคนมาเห็นเข้า คงไม่ดีแล้ว” หยางเฉินรีบบอกทันที

พูดจบ เขายื่นมือออก อยากจะประคองซ่านกวนโหรวขึ้นมา แต่ว่าพอเขาแตะต้องตัวของซ่านกวนโหรว ก็รู้สึกว่าคลื่นความร้อนระลอกหนึ่ง ลอยมาจากบนตัวของซ่านกวนโหรว

ไม่รู้ว่าทำไม หยางเฉินถึงมีความปรารถนาอยากครอบครองอันรุนแรงมากขึ้นทันใด อยากจะกดซ่านกวนโหรวเอาไว้ด้านล่างอย่างแรง

“หยางเฉิน!”

ชั่วขณะนั้นที่หยางเฉินสัมผัสร่างกายซ่านกวนโหรว ซ่านกวนโหรวเหมือนถูกผีสิง ดวงตาหยาดเยิ้ม หายใจเบาๆ ทันใดนั้นยื่นมือสองข้างออก กอดคอของหยางเฉินไว้แล้ว จากนั้นจูบเข้าไปยังปากของหยางเฉิน

ชั่วขณะที่ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ราวกับฟืนแห้งเจอไฟลุกโชนเข้า หยางเฉินไม่มีทางควบคุมตนเองได้เช่นกัน โอบซ่านกวนโหรวเข้าสู่อ้อมอกอย่างแรง

ท้องฟ้าในเดือนเมษายน ก็เหมือนหน้าของเด็กน้อย จะเปลี่ยนก็เปลี่ยน เมื่อสักครู่ยังท้องฟ้าแจ่มใสมาก ทันใดนั้นเองเมฆครึ้มปกคลุมไปทั่ว ฟ้าแลบฟ้าร้อง ลมแรงฉับพลัน ตามมาด้วยฝนฟ้าคะนองที่ตกมาอย่างบ้าคลั่ง

ฝนฟ้าคะนองอยู่ต่อเนื่องครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ถึงหายไปภายใต้เสียงคำรามของฟ้าร้อง หลังจากฝนตกกระหน่ำ ทัศนียภาพในฤดูใบไม้ผลิงดงามเต็มที่ สรรพสิ่งบนโลกเหมือนจะตื่นตัวเช่นกัน

และในเวลานี้ ขบวนรับเจ้าสาวของตระกูลหลี่ มาถึงราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว

“ท่านพ่อตาสวัสดีครับ ผมมารับโหรวเอ๋อร์ไปจัดพิธีแต่งงานที่โรงแรมเมืองราชวงศ์ครับ”

หลังจากทำตามธรรมเนียมสักหน่อย หลี่เป่าจุ้นมาถึงด้านหน้าของซ่านกวนจื่อฉิน พูดด้วยท่าทางฮึกเหิม ส่วนคำเรียกต่อซ่านกวนจื่อฉินเปลี่ยนเป็นคำว่าพ่อตาทันที

ซ่านกวนจื่อฉินมองหลี่เป่าจุ้นนิ่งๆ แวบหนึ่ง บนหน้ามองแววยินดีใดๆ ไม่ออก ซ่านกวนโหรวคือลูกสาวของเขา และเป็นลูกหลานดีเลิศที่สุดของราชวงศ์ซ่านกวน ถ้าไม่ใช่ต้องแต่งงานเข้าตระกูลหลี่ ซ่านกวนโหรวจะต้องสามารถกลายเป็นกษัตริย์ซ่านกวนในอนาคตได้อย่างแน่นอน

แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการตัดสินใจของกษัตริย์ซ่านกวน ซ่านกวนจื่อฉินไม่กล้าโต้แย้ง เวลานี้จึงพยักหน้าแล้ว พูดสั่งกับคนข้างกาย “พาหลี่เป่าจุ้นไปรับโหรวเอ๋อร์”

ซึ่งในเวลานี้ คนใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาแบบหน้าตาสับสนเต็มที่ พูดอย่างหวาดผวา “องค์ชายสาม ไม่เจอองค์หญิงโหรวแล้วครับ!”

“อะไรนะ?”

ชั่วขณะหนึ่งซ่านกวนจื่อฉินโมโหเดือดดาล คว้าคอเสื้อของคนใช้ไว้ พูดแบบโมโห “พูดมาให้ชัดเจน โหรวเอ๋อร์ไม่ใช่อยู่ในห้องของตัวเองเหรอ? จะไม่เจอเธอได้อย่างไร?”