The king of War นิยาย บท 1517

ในอีกไม่กี่วันต่อมา หยางเฉินปิดประตูไม่ออกมาเลยทุกวัน และได้ใช้เทคนิคการหายใจชั้นแรกของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน เพื่อฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บ

หลังจากที่ซ่านกวนโหรวให้อาหารวันละสามมื้อ กับหยางเฉินตรงเวลา ก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ราชวงศ์ซ่านกวนและตระกูลหลี่ยังคงเงียบอย่างรู้กัน และต่างคนต่างไม่ได้ยั่วยุกันและกัน

สามวันผ่านไปในพริบตา

เช้าตรู่ ขณะที่หยางเฉินยังคงฝึกซ้อมอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูห้อง หลังจากนั้นเสียงของกษัตริย์ซ่านกวนก็ดังขึ้นจากหน้าประตู:"คุณหยาง ฉันขอเข้าไปได้ไหม?"

"เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อก!"

หยางเฉินค่อยๆลืมตาขึ้น และอ้าปากเบาๆ

"เอี๊ยด" ประตูห้องเปิดออก และกษัตริย์ซ่านกวนเดินเข้ามาคนเดียว ยืนอยู่หน้าหยางเฉิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"คุณหยาง เราเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว รอคำสั่งของคุณหยาง ก็สามารถลงมือตระกูลหลี่ได้เลย"

หยางเฉินมองกษัตริย์ซ่านกวนนิ่งๆ และพูดว่า:"ผมเคยบอกไว้ตั้งนานแล้ว พวกคุณคุยกันเองเลย แค่ต้องแจ้งผมว่าลงมือตอนไหนก็พอ จากนั้นผมจะไปด้วยตัวเอง"

กษัตริย์ซ่านกวนรีบอธิบายว่า:"คืนนี้ ตอน 3 ทุ่ม เราวางแผนที่จะทำการโจมตีตระกูลหลี่ ที่ฉันมาในวันนี้ แค่จะดูว่าคุณหยาง ยังมีคำสั่งอื่นอีกหรือไม่?"

หยางเฉินพูดว่า:"ไม่มีแล้วครับ คืนนี้ 3 ทุ่ม ผมจะไปตระกูลหลี่ด้วยตัวเอง!"

เมื่อเห็นสีหน้าที่เรียบนิ่งของหยางเฉิน กษัตริย์ซ่านกวนก็แอบรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะหายดีแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีความมั่นใจขนาดนี้

กษัตริย์ซ่านกวนพูดขึ้นอีกครั้ง:"จริงสิ ยังมีอีกเรื่องที่ฉันต้องบอกคุณ เมื่อวานนี้ ฉันได้รวบรวมคนในตระกูล และจัดพิธีรับราชโองการ แต่งตั้งให้ซ่านกวนโหรวเป็นทายาทของราชวงศ์ฉันโดยเฉพาะ รอให้บูโดของเธอเข้าแดนเทพชั้นยอด แล้วให้เธอสืบทอดบัลลังก์"

พูดจบ เขามองไปที่หยางเฉินด้วยความคาดหวังเล็กน้อย แต่หยางเฉินในเวลานี้ หน้านิ่ง ใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เลย

"ยังมีอะไรอีกไหม?"หยางเฉินถามอีกครั้ง

กษัตริย์ซ่านกวนฟังความหมายแฝงของหยางเฉินออก กำลังขอให้เขาออกไป ดังนั้นจึงพูดว่า:"ไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันจะไม่รบกวนคุณหยาง ฉันจะมารับคุณตอน3 ทุ่ม"

หยางเฉินขมวดคิ้ว:"คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอ? ตอน3 ทุ่ม ผมจะไปตระกูลหลี่ตรงเวลา และไม่ต้องการให้ใครตาม"

"เอ่อ……."

กษัตริย์ซ่านกวนดูลำบากใจทันที ซ่านกวนฟู่บอกเขาว่า จะเฝ้ามองหยางเฉินเอง เพราะกลัวว่าจู่ๆ หยางเฉินจะไปอยู่ข้างตระกูลหลี่ ถ้าหยางเฉินเคลื่อนไหวคนเดียว ซ่านกวนฟู่จะเฝ้ามองหยางเฉินได้อย่างไร?

เมื่อเห็นกษัตริย์ซ่านกวนลังเล สีหน้าของหยางเฉินก็ไม่พอใจ:"ทำไมเหรอ? กษัตริย์ซ่านกวน ขนาดให้ผมช่วยพวกคุณจัดการกับตระกูลหลี่ ยังจะควบคุมผมให้อยู่ในขอบเขตที่สายตาของราชวงศ์จะมองเห็นด้วยเหรอ?"

กษัตริย์ซ่านกวนก็มีท่าทางตื่นตระหนกทันที และรีบส่ายหัวพูดว่า:"คุณหยาง คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่กังวลว่าคุณไปคนเดียว จะเคลื่อนไหวไม่สะดวกนิดหน่อย เลยอยากทราบว่า ต้องเตรียมลูกน้อง 2 คนให้คุณหรือไม่ ในเมื่อคุณไม่ต้องการ งั้นก็ไม่จัดเตรียม"

หยางเฉินไม่สนใจ หลับตาลงอีกครั้ง และเทคนิคการหายใจชั้นแรกของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานก็เริ่มทำงาน

เมื่อกษัตริย์ซ่านกวนเห็นสิ่งนี้ ถึงแม้จะแอบไม่พอใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก รีบหันหลังเดินจากไป

หลังจากที่เขาไปแล้ว หยางเฉินก็ลืมตาขึ้น ในตามีออร่าอย่างหนึ่งแวบผ่าน และพูดอย่างเย็นชาว่า:"คิดว่าฉันเป็นคนโง่จริงๆ เหรอ?"

เขาจะไม่เข้าใจความหมายของกษัตริย์ซ่านกวนได้อย่างไร ก็แค่อยากให้เขาอยู่ภายใต้การควบคุมของราชวงศ์ตลอดเวลา?

กษัตริย์ซ่านกวนไปได้ไม่นาน ซ่านกวนโหรวก็มา

ทันใดนั้น หยางเฉินก็ขมวดคิ้ว เขาได้เห็นผู้แข็งแกร่งลึกลับคนนั้นหลายครั้งแล้ว และรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวจากร่างกายของอีกฝ่ายทุกครั้ง

การบีบบังคับแบบนั้น อีกฝ่ายไม่ได้จงใจปล่อยออกมา แต่เป็นออร่าของตัวเอง ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ สามารถเป็นได้แค่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์

แต่ว่า หยางเฉินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งในขั้นไหนกันแน่

เดิมทีเขาคิดว่าซ่านกวนโหรวรู้ แต่ไม่นึกเลยว่า ขนาดซ่านกวนโหรยังไม่รู้เลย ดังนั้น ผู้แข็งแกร่งลึกลับคนนั้น ไม่ได้ปรากฏตัวในวันธรรมดา และแม้แต่คนในราชวงศ์ก็ยังไม่รู้

"คุณแน่ใจหรือว่าคนๆ นั้นเป็นผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างกายคุณปู่ของฉัน?"ซ่านกวนโหรวถามอย่างกะทันหัน

หยางเฉินพยักหน้า:"คราวที่แล้ว ปู่ของคุณพาเขามาหาฉัน"

ซ่านกวนโหรวไม่พูดอะไรมากอีก ด้วยสติปัญญาของเธอ เธอสามารถเดาได้โดยธรรมชาติว่า ผู้แข็งแกร่งลึกลับคนนั้น น่าจะมีการเป็นอยู่ที่ทรงพลังมากข้างกายกษัตริย์ซ่านกวน

"ยังไงก็ตาม ฉันหวังว่าคืนนี้ คุณจะสามารถรับประกันความปลอดภัยของตัวเองก่อน"

ซ่านกวนโหรวจ้องไปที่หยางเฉินและพูดขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

เดิมทีเธอคิดว่าจะไม่มาหาหยางเฉินอีก แต่หลังจากที่รู้ว่าคืนนี้จะจัดการตระกูลหลี่ เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ จึงมาเตือนหยางเฉินโดยเฉพาะ

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า:"คุณก็เหมือนกัน คุณเป็นเพื่อนของฉัน ฉันไม่หวังว่าคุณจะได้รับอันตรายใดๆ"

ไม่รู้ว่าทำไม หยางเฉินรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอด เขามีความรู้สึกว่า จะมีบางอย่างเกิดขึ้นคืนนี้