The king of War นิยาย บท 1518

ในเวลาต่อมา หยางเฉินไม่ได้ฝึกฝนต่อไป ในช่วงเวลาที่ฝึกฝนนี้ เขาพบว่าเทคนิคการหายใจขั้นหนึ่งของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน สามารถช่วยให้เขาหายจากอาการบาดเจ็บได้เท่านั้น

แต่เนื่องจากฐานการฝึกฝนบูโดยของเขายังไม่ฟื้น ไม่ว่าเขาจะฝึกฝนอย่างไร เขาไม่สามารถเก็บออร่าของบูโดไว้ในร่างกายได้

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนตะแกรง ออร่าบูโดที่แปลงมาจากคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน ไม่สามารถดูดซับได้เลย

ในเวลานี้ บนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าเขา มีแผนที่ขนาดใหญ่วางอยู่ เป็นแผนที่ของทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน

ตำแหน่งที่อยู่ตรงกลางที่สุดในแผนที่คือราชวงศ์ซ่านกวน และรอบ ๆ ราชวงศ์ซ่านกวน มีตระกูลชั้นนำหลายแห่งของเมืองราชวงศ์ ซึ่งตระกูลหลี่ควบคุมพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุด

แผนที่นี้มีรายละเอียดมาก รวมทั้งสนามบิน ทางรถไฟ และถนน ฯลฯ ซึ่งระบุไว้อย่างชัดเจนบนแผนที่

หยางเฉินพึมพำกับตัวเองทันที:"คืนนี้ต้องออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน!"

ถูกต้อง เขาไม่ได้อยากจะช่วยราชวงศ์ซ่านกวนจัดการกับตระกูลหลี่ด้วยกันจริงๆ แต่วางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากความวุ่นวาย ออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนก่อน

คืนนี้ราชวงศ์ซ่านกวนจะต่อสู้กับตระกูลหลี่ ตราบใดที่เขาออกโรง จะต้องต่อสู้กับหลี่จ้งอย่างแน่นอน ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเขา ไม่มีทางที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่จ้ง อีกฝ่ายสามารถฆ่าเขาด้วยนิ้วเดียว

เดิมทีราชวงศ์ซ่านกวนต้องการใช้ประโยชน์จากเขา แม้ว่าเขาจะจากไป ก็จะไม่มีภาระทางจิตใจใดๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อซ่านกวนโหรว

แม้ว่าในใจของเขาจะใส่ซ่านกวนโหรวไว้ไม่ได้ แต่ในช่วงเวลาที่อยู่ในราชวงศ์ซ่านกวน ต้องขอบคุณซ่านกวนโหรว มิฉะนั้น คนอื่นคงจะรู้ข่าวที่บูโดของเขาหายไปนานแล้ว

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง:"ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้ ต้องรอจนถึงสามทุ่ม รอราชวงศ์ซ่านกวนไปหาตระกูลหลี่ก่อน ถึงจะไปได้"

"นั่งเครื่องบินออกไป เส้นทางนี้ใช้ไม่ได้ หากราชวงศ์ซ่านกวนพบว่าฉันหายไป สิ่งแรกที่นึกถึงคือสนามบิน หากสนามบินถูกปิดกั้น ฉันคงจะหนีไม่รอด"

พูดไป ก็ขีดกากบาทตรงตำแหน่งสนามบิน

จากนั้น ตาของเขาจ้องไปที่สถานีรถไฟอีกครั้ง และพูดด้วยเสียงต่ำว่า:"รถไฟ ก็ยังได้ ขอแค่ฉันหาทางขึ้นรถไฟก่อน หลังจากที่รถไฟออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ฉันค่อยซื้อตั๋วก็ได้ ถึงตอนนั้นถึงราชวงศ์รู้ว่าฉันจากไปแล้ว อยากหยุด ก็สายเกินไปแล้ว"

"แต่ว่า นี่ยังคงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด เว้นแต่ว่าฉันจะสามารถขึ้นรถไฟได้อย่างราบรื่น และจากไปทันเวลา มิฉะนั้น หากราชวงศ์รู้ว่าฉันจะไป คาดว่าทางรถไฟก็จะถูกปิดกั้น"

หยางเฉินพูดขึ้น และขีดเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ ที่ตำแหน่งของสถานีรถไฟ

จากนั้น เขามองไปที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวนอีกครั้ง ทางหลวงมีทั่วทุกแห่ง เส้นทางนั้นซับซ้อนมาก แต่ถนนหลักที่ออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน มีเพียงไม่กี่เส้น

หยางเฉินพูดอีกว่า:"บางทีอาจจะนั่งรถออกไปได้ และเช่นกัน หากราชวงศ์ซ่านกวนพบว่าฉันหายไป ทั้งเมืองราชวงศ์จะถูกปิดแน่นอน และจุดตรวจสำคัญก็จะถูกปิดไปด้วย"

"แต่ว่า เมื่อเทียบกับการนั่งเครื่องบินหรือนั่งรถไฟ ความคล่องตัวของรถนั้นแข็งแกร่งกว่า เมืองราชวงศ์ซ่านกวนนั้นใหญ่มาก แม้ว่าราชวงศ์ซ่านกวนจะปิดทั้งเมืองราชวงศ์ ก็จะต้องมีจุดบอดอยู่บ้าง ด้วยร่างกายแดนเหนือมนุษย์ในปัจจุบันของฉัน ออกจากเมืองราชวงศ์ ไม่น่าจะยาก"

เมื่อคิดเช่นนี้ ในที่สุดหยางเฉินก็ตัดสินใจได้ ใช้ปากกาลากเส้นไปตามถนนที่อยู่ใกล้กับราชวงศ์ซ่านกวนที่สุด จนออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน

"ไม่นึกเลยว่า ฉันหยางเฉิน จะมีวันที่ต้องหลบหนีเช่นกัน"

หยางเฉินหยิบไฟแช็กขึ้นมา จุดแผนที่ และมองไปที่เปลวไฟ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น

เมื่อกี้ เส้นทางต่าง ๆ ที่จะออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนบนแผนที่ ถูกเขาจดจำไว้ในใจแล้ว และสิ่งนี้จะเก็บไว้ไม่ได้แน่นอน

ทุกอย่างพร้อมแล้ว แค่รอเวลาตอนสามทุ่ม แล้วหาโอกาสออกไป

นี่ยังเช้าตรู่อยู่ และยังอีกนานกว่าจะถึงสามทุ่ม หยางเฉินไม่มีอะไรทำ นั่งขัดสมาธิ และเริ่มฝึกอีกครั้ง