The king of War นิยาย บท 154

หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว ฉินซีไม่ได้บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงของตระกูลจางเหรอ?

ทำไมถึงไปที่ตระกูลสงได้?

“คุณหยางครับ นี่คือหวงอู่ลูกน้องของผม ผมให้เขาตามคุณไปด้วยดีไหมครับ?” หวังเฉียงสอบถามอย่างระมัดระวัง

หยางเฉินหน้าตาเย็นเฉียบ “ตามฉันไปตระกูลสง!”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ในใจหวงอู่ตื่นตระหนก ตระกูลสงนั่นเป็นตระกูลชั้นหนึ่งของเมืองเจียงโจว ตำแหน่งเป็นรองเพียงแค่สี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจวเท่านั้น คาดไม่ถึงหยางเฉินจะพาเขาไปที่ตระกูลสง นี่ไม่ใช่ไปหาที่ตายถึงที่เหรอ?

เห็นหวงอู่ตกตะลึงไป หวังเฉียงจึงตบไปบนศีรษะของเขาทีหนึ่ง ก่อนจะตวาดใส่ “คุณหยางให้แกตามเขาไปตระกูลสง แกแม่งยังตะลึงทำอะไรอยู่?”

หวงอู่มองหยางเฉินที่ก้าวเท้าออกไปแบบระมัดระวัง พูดด้วยท่าทางเป็นกังวล “พี่เฉียง ที่ผมหมายถึงคือตระกูลชั้นหนึ่งของเมืองเจียงโจว ตระกูลสงนะ”

“ฉันรู้ว่าเป็นตระกูลสงนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ขืนพูดไร้สาระอีก ก็ไสหัวไปไกลๆ เลย!”

หวังเฉียงกัดฟันแน่น ถ้าไม่ใช่หยางเฉินสั่งให้เขาคุ้มครองฉินซีด้วยตนเอง เขาคงไปที่ตระกูลสงกับหยางเฉินเองแล้ว

จนถึงวินาทีนี้ หวงอู่ถึงสำนึกได้ ชายหนุ่มคนนั้นไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นหวังเฉียงคงไม่ให้เขาติดตามไปด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าอยู่ภายใต้สถานการณ์ต้องไปตระกูลสง

“พี่เฉียง ผมเข้าใจแล้วครับ!”

ในสายตาของหวงอู่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม เขารู้ว่านี่คือโอกาสอย่างหนึ่งของเขา

“รีบไสหัวไปสิ! คำสั่งของคุณหยางคือคำสั่งของฉัน ไม่สิ คำสั่งของคุณหยาง แกต้องเห็นเป็นราชโองการ ถึงแม้ให้แกไปตาย แกก็ลังเลไม่ได้แม้แต่น้อย นี่คือโอกาสของแก เข้าใจมั้ย?”

หวังเฉียงกัดฟันพูด ถ้าไม่ใช่เวลาที่กระชั้นชิด เขาจะไม่ยอมให้หวงอู่รับรู้ความเก่งกาจของหยางเฉินเป็นแน่

“พี่เฉียงวางใจได้ ผมไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอน!”

หวงอู่พูดจบ รีบวิ่งตามหยางเฉินไปทันที

หวังเฉียงมองภาพด้านหลังของหยางเฉินอยู่ บ่นพึมพำเสียงต่ำ “หลังผ่านวันนี้ไป เกรงว่าเมืองเจียงโจวคงไม่มีตระกูลสงอีก กล้าล่วงเกินคุณหยาง ถือว่าพวกนายดวงซวยจริง!”

คฤหาสน์ตระกูลสง

โฟล์กเภาตันสีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู ตามมาด้วยอาวดี้a6สีดำอีกหลายคันก็จอดอยู่หน้าประตู

“พี่หวง เมื่อกี้ผมมองเห็นสองคนนั้นพาผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในตระกูลสง ผมกลัวเจอเข้า เลยไม่ได้ตามเข้าไป”

หวงอู่เพิ่งลงจากรถ หนุ่มอันธพาลคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหา

หวงอู่พยักหน้าเล็กน้อย สายตามองไปยังหยางเฉิน เวลานี้ในใจเขาแอบมีความรู้สึกอารมณ์เลือดร้อน

หลังจากหวังเฉียงขึ้นมามีอำนาจ สถานะของตนย่อมพลอยได้ดีไปด้วย สามารถเทียบได้กับผู้นำตระกูลชั้นหนึ่ง แต่พออยู่ต่อหน้าหยางเฉินกลับยังคงตอบรับด้วยความระวัง ปัจจุบันนี้มาที่ตระกูลสงตระกูลชั้นนำด้วย ดูท่าทางอยากบุกเข้าไปโดยพลการ

“คุณหยางครับ ผมพาลูกน้องมาด้วยสิบคน ไม่อย่างนั้นผมส่งคนแอบหลบเข้าไปก่อนดีหรือเปล่าครับ?” หวงอู่ถามอย่างระมัดระวัง

หยางเฉินหน้าตาไร้ความรู้สึก เงยหน้ามองป้ายใหญ่ติดประตูด้านบนอักษรทองเขียนว่า‘บ้านสง’แวบหนึ่ง ในสายตามีแสงคมกริบแวบผ่าน

“ป้ายอันนี้ ฉันไม่ชอบมากๆ!”

หยางเฉินพูดประโยคนี้ออกมากะทันหัน หวงอู่และบรรดาลูกน้องต่างหน้าตามึนงง ไม่เข้าใจหยางเฉินหมายความว่าอะไร

ตอนที่หวงอู่กำลังขบคิดคำพูดประโยคนี้ของหยางเฉิน ทันใดนั้นหยางเฉินงอนิ้วดีดไปยังป้ายทีหนึ่ง

“ปึง!”

เสียงดังขึ้นทีหนึ่ง ชั่วขณะนั้นป้ายใหญ่อักษรทองนั้นหล่นลง ตกอยู่บนพื้น ก่อนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

เวลานี้หวงอู่และคนอื่นๆ ตกตะลึงกันหมด ลูกน้องที่เขาพามาเหล่านั้นยิ่งตกใจกลัวกันสุดๆ โดยเฉพาะที่นี่คือตระกูลสง เดิมทียังคิดว่าที่หวงอู่พาพวกเขามาคือการเจรจากัน แต่หยางเฉินกลับหักป้ายติดประตูของตระกูลสงไปโดยตรง

นี่สำหรับตระกูลใดๆ ก็ตามแต่ ล้วนเป็นการยั่วยุที่ยิ่งใหญ่

ประเด็นคือสรุปเขาทำได้อย่างไรกัน?

ต่อให้ยิงปืนนัดหนึ่งไปยังป้ายติดประตู ก็ไม่อาจทำให้มันหล่นลงมาได้มั้ง?

“เชี้ย พี่หวง เจ้าโง่นี้อยากหาเหาใส่หัวให้พวกเราเหรอ?”