The king of War นิยาย บท 153

โจวยู่ชุ่ยทำเสียงฮึดฮัด “อะไรคือฉันผิดใจหล่อน? หรือว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะแก ฉินต้าหย่งถึงลงมือกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”

ในสายตาฉินซีเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอไม่มีอารมณ์ไปถกเถียงกับโจวยู่ชุ่ยอีกแล้ว เพราะเดิมทีหล่อนคงจะไม่ยอมรับความผิดของตนเอง

“เมื่อกี้แกไม่ใช่เก่งมากหรอกเหรอ? แม้แต่หน้าฉันยังกล้าตบมาได้ มีฝีมือจริงก็มาตบฉันอีกทีสิ!”

หวังลู่เหยามองฉินต้าหย่งที่โดนตีปางตายด้วยท่าทางเย้ยหยัน จากนั้นถีบไปบนหน้าของฉินต้าหย่งอย่างแรงอยู่หลายที

ฉินซีที่อยู่ในห้อง มองเห็นฉากนี้เข้า ร้องไห้ฟูมฟายไปตั้งนานแล้ว

ทันใดนั้นเธอนึกถึงหยางเฉินขึ้นมา ตอนนั้นเหตุผลที่หวังลู่เหยามาขอโทษ เพราะว่าหยางเฉิน

นึกถึงตรงนี้ เธอมือสั่นเทาโทรศัพท์เข้าไปหา “หยางเฉิน พ่อโดนคนตีแล้ว คุณรีบมาช่วยเขาหน่อย พวกเราอยู่ที่TQ Garden 1-2-1602!”

หยางเฉินที่เพิ่งไล่เว่ยเชินกลับไปเสร็จ หลังจากได้ยินเสียงลนลานของฉินซี รีบลุกขึ้นยืนทันใด พูดอย่างโมโห “ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

“คุณหยาง เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ? ต้องการให้ผมออกหน้าหรือเปล่า?” หวังเฉียงถามด้วยความระมัดระวัง

“TQ Garden แถวนั้นมีคนของนายอยู่มั้ย?” หยางเฉินถาม

“นั่นมีคาราโอเกะของผมแห่งหนึ่งอยู่พอดีครับ” หวังเฉียงรีบตอบ

“รีบส่งคนไปที่ TQ Garden 1-2-1602ทันที มีคนตีพ่อตาฉันแล้ว!” หยางเฉินตะโกนบอก

หยางเฉินพูดจบ เหมือนลมหอบหนึ่ง พุ่งออกไปแล้ว หวังเฉียงโทรศัพท์จัดแจงไปด้วย วิ่งตามฝีเท้าของหยางเฉินออกไปด้วย

เพียงแค่ตอนที่หวังเฉียงพุ่งออกไปด้านนอก หยางเฉินขับรถโฟล์กเภาตันคันนั้นร้องคำรามออกไปเรียบร้อยแล้ว

“แม่งเอ๊ย กล้ามาตีพ่อตาของคุณหยาง ไม่อยากอยู่บนโลกนี้จริงๆ!”

หวังเฉียงท่าทางเหี้ยมโหด โบกมือไปยังลูกน้องหลายคนที่ด้านข้าง “พวกพ้อง ตามฉันมา!”

รถอาวดี้a6สีดำหลายคันออกเดินทางจากหวงเหอบาธ มุ่งตรงไปยัง TQ Garden

ในขณะเดียวกัน ฉินต้าหย่งถูกตีจนหน้าเต็มไปด้วยเลือดตั้งแต่นานแล้ว แม้แต่กำลังจะพูดยังไม่มีเหลือ ฉินซีทุบประตูกันขโมยอยู่ พลางร้องไห้ตะโกนอยู่ด้านในห้อง “อย่าตีเลย พวกนายอย่าตีเลย!”

“ในห้องยังมีนังแพศยาอีกสองคน พวกนายหากุญแจจากบนตัวของเจ้าสวะนี้ออกมาให้ได้” หวังลู่เหยาพูดจาอย่างชั่วร้าย ฉินต้าหย่งถูกตีอย่างหนัก เกือบสลบแล้ว

แต่หลังจากเขาได้ยินหวังลู่เหยาบอกว่าอยากหากุญแจ และอยากเข้าไปข้างใน ไม่รู้เขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ปีนขึ้นมาจากพื้นฉับพลัน

ชายสูงใหญ่สองคนยังไม่ทันตอบสนองกลับมา ฉินต้าหย่งคว้ากุญแจทิ้งออกไปจากหน้าต่างระหว่างบันได

“เชี้ย! คาดไม่ถึงทิ้งกุญแจแล้ว!”

ชายสูงใหญ่สองคนโมโหในชั่วขณะนั้น เข้าไปเตะต่อยอีกสักยกหนึ่ง

“นังแพศยาสองคนด้านใน ฟังฉันให้ดี ครั้งนี้ถือว่าพวกแกโชคดี ถ้าให้ฉันเห็นพวกแกอีก จะไม่ปล่อยพวกแกรอดไปง่ายๆ เด็ดขาด”

หวังลู่เหยาเดินไปหน้าประตูห้อง พูดจาเสียงดัง

พูดจบ หล่อนพาชายสองคนหมุนตัวออกไป

พวกเขาเพิ่งเดินออกไปกัน ประตูลิฟต์ของชั้นสิบหกเปิดออก ชายหนุ่มห้าหกคนในมือถือกระบองพุ่งออกมาแล้ว

“เชี้ย คนล่ะ?”

ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าย้อมผมสีทองคนนั้นตะโกนขึ้น เพิ่งเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็มองเห็นฉินต้าหย่งนอนอยู่ระหว่างบันได ตัวคนได้สลบลงไปแล้ว

ชั่วขณะนั้นไอ้ผมทองสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เมื่อสักครู่ได้รับโทรศัพท์ของหวังเฉียง ให้เขาพาลูกน้องมาช่วยคนด้วยตนเอง ยังบอกเขาอีกว่าคนที่โดนตีนั้น สถานะสูงกว่าหวังเฉียงด้วย

เขารักษาความเร็วที่สุดแล้วรีบเข้ามาเลย สุดท้ายยังช้าไปก้าวหนึ่ง

“เร็ว ส่งคนไปโรงพยาบาล!”