The king of War นิยาย บท 152

“นี่เป็นเรื่องครอบครัวของพวกเรา เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”

ฉินซีขยับมาด้านหน้า พูดแบบหน้าตาไม่พอใจ

“ทำไม? อายจนโมโหแล้วเหรอ? ใช่สิ ตอนแรกตระกูลฉินก็แค่ตระกูลเล็กที่ตกต่ำสุด ยิ่งไปกว่านั้นพวกเธอยังโดนไล่ออกจากตระกูลด้วย เดิมทียิ่งในศักดิ์ศรีมาก คงทนฟังความจริงกันไม่ได้” หวังลู่เหยาพูดจาหัวเราะคิกคัก

ถึงแม้จางกว่างจะเคยเตือนหล่อนไว้ว่าอย่าหาเรื่องกับหยางเฉิน แต่ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว หล่อนจึงเห็นคำเตือนของจางกว่างเป็นเพียงลมผ่านหูเท่านั้น

“เสี่ยวซี ไม่ต้องมั่วพูดไร้สาระกับคนแบบนี้เลย พวกเราไปกันดีกว่า!”

ตอนนี้ฉินต้าหย่งเพิ่งเข้าใจ ผู้หญิงที่แต่งตัวสง่างามคนนี้ เป็นคนที่มาเยาะเย้ยพวกเขา

และโจวยู่ชุ่ยตกใจจนไม่กล้าพูดไปตั้งนานแล้ว ถึงแม้หวังลู่เหยาเคยมาขอโทษเธอแล้ว แต่โดยเฉพาะหล่อนเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจาง และตระกูลจางเป็นตระกูลชั้นหนึ่งของเมืองเจียงโจว โจวยู่ชุ่ยกล้าถกเถียงกับคนสถานะแบบนี้ได้ที่ไหน?

ฉินซีมองหวังลู่เหยาอย่างเย็นชาทีหนึ่ง เตรียมออกไป

“เธอนังแพศยาคนนี้ กล้ามาถลึงตาใส่ฉัน! วอนโดนตบซะแล้ว!”

ทันใดนั้นหวังลู่เหยายกมือขึ้นตบเข้ามาทีหนึ่ง จากนั้นตบบนหน้าของฉินซี

เรื่องที่ร้านอาหาร หล่อนจำฝังใจมาโดยตลอด โดยเฉพาะหยางเฉิน หล่อนรู้ว่าฉินซีคือภรรยาของหยางเฉิน ปัจจุบันนี้ได้เจอเข้าแล้ว จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

ฉินซียืนโงนเงน เกือบล้มลง

หวังลู่เหยายังไม่คิดจะยอมเลิกรา ยกมือตบเข้ามาอีกทีหนึ่ง

“ป้าบ!”

ในเวลานี้ ฉินต้าหย่งขวางที่ด้านหน้าของฉินซีไว้ฉับพลัน จับบนข้อมือของหวังลู่เหยาเอาไว้ หน้าตาโกรธเคือง “ไม่ว่าเธอจะมีสถานะอะไร กล้ามาตบลูกสาวฉัน ฉันเอาเธอตายแน่!”

“ป้าบ!”

เพิ่งพูดจบไป ฉินต้าหย่งตบลงบนหน้าของหวังลู่เหยาไปทีหนึ่ง

เจอตบครั้งหนึ่งเข้าให้ หวังลู่เหยาร้องโหยหวน มุมปากมีเลือดสดไหลออกมาทันที

“พ่อ!”

ฉินซีตกใจเช่นกัน รีบเข้ามาดึงฉินต้าหย่งที่อยากจะลงมือเอาไว้

“เห็นแก่หน้าของลูกสาวฉัน ฉันจะปล่อยเธอไปครั้งหนึ่ง ถ้าให้ฉันรู้ว่าเธอกล้ามารังแกลูกสาวฉันอีก ฉันเอาเธอตายแน่!”

ฉินต้าหย่งเดิมทีไม่ได้คิดจะทำอะไรต่อหวังลู่เหยาหรอก แค่แก้แค้นให้ฉินซี จากนั้นถือโอกาสได้ขู่ขวัญหล่อนไปด้วย

หน้าหวังลู่เหยาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย จ้องฉินต้าหย่งเขม็งด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “แกรอฉันเอาไว้เถอะ!”

มองหวังลู่เหยาออกไปด้วยท่าทางที่โมโหเดือดดาล บนหน้าฉินซีกังวลอยู่บ้าง

โดยเฉพาะฝ่ายตรงข้ามเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจาง ซ้ำฉินต้าหย่งยังตบหล่อนไปด้วยทีหนึ่ง ใครจะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาหาเรื่องอีกหรือไม่

บนหน้าโจวยู่ชุ่ยยิ่งตื่นตระหนกไม่สบายใจ “ฉินต้าหย่ง ตอนนี้คุณใจกล้ามากสินะ แม้แต่ลูกสะใภ้ตระกูลจางยังกล้าตบ ฉันเตือนคุณเอาไว้นะ ดีที่สุดรีบไปขอขมาที่ตระกูลจางเดี๋ยวนี้ ขอร้องพวกเขาให้ปล่อยไปสักครั้ง เรื่องวุ่นวายที่ตัวเองก่อขึ้น อย่ามาพาลให้ฉันเดือดร้อนไปด้วย”

“นี่เป็นเรื่องเดือดร้อนที่ผมก่อขึ้นเหรอ? เห็นชัดๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นพุ่งมาที่คุณ ในใจคุณไม่ได้รู้ดีหรอกเหรอ? ตามความหมายของคุณ หล่อนตบลูกสาวแล้ว ผมก็ต้องทำเหมือนคุณที่เอาแต่หลบอยู่ด้านข้างทนมองหน้าตาเฉยงั้นเหรอ ถึงจะถือว่าถูกต้อง?”

ฉินต้าหย่งตอนแรกโมโหเลือดขึ้นหน้า คำพูดของโจวยู่ชุ่ยทำให้เขายิ่งโกรธแค้นเพิ่มขึ้น “ถ้าคุณคิดว่าผมพานทำให้คุณเดือดร้อน งั้นก็รีบไปหย่าที่สำนักงานเขต ต่อไปคุณอยู่ส่วนคุณ ผมอยู่ของผม ไม่เกี่ยวข้องกันและกัน!”

ช่วงเวลาที่มืดหม่นครึ่งเดือนนั้น ทำให้เขาคิดได้มากมาย เดิมทีคิดจะใช้ชีวิตดีๆ ไปกับโจวยู่ชุ่ย แต่นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้ดีชั่วสักนิดเดียว ตอนนี้เขาไม่อยากอยู่กับผู้หญิงคนนี้แม้แต่วันเดียวเลย

ฉินต้าหย่งพูดถึงเรื่องหย่าขึ้นมา โจวยู่ชุ่ยรีบหุบปากไปทันที

หลังจากที่หล่อนแต่งงานกับฉินต้าหย่งมา ไม่เคยเจอความลำบากอะไรเลย ชีวิตสบายในหลายปีมานี้ ทำให้หล่อนคุ้นชินตั้งแต่นานแล้ว ถ้าหย่าขาดไปตอนนี้ หล่อนคงไม่เหลืออะไรจริงๆ แล้ว