The king of War นิยาย บท 1540

ในเวลานี้ อวี๋เหวินปิงเร่งความเร็วให้ถึงสุดขีด วิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้างคลั่ง ถ้าหากถูกหยางเฉินตามทัน เขารู้ว่า ตัวเองมีเพียงทางตายเดียวเท่านั้น

ตั้งแต่ที่หยางเฉินกลับมาถึงเจียงโจว เขาก็มองว่าหยางเฉินเป็นหนามยอกอกแล้ว ฆ่าหยางเฉินทิ้ง กลายเป็นความมุ่งมั่นในใจของเขาไปแล้ว

ไม่มีใครรู้ว่า เพื่อให้มีพลังอย่างในตอนนี้ เขาเสียสละไปมากแค่ไหน

แต่เขาคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่า หยางเฉินจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ ด้วยความแข็งแกร่งตอนนี้ของเขา ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน ยังถูกหยางเฉินไล่ฆ่าด้วย

อวี๋เหวินปิงพูดด้วยใบหน้าโหดร้ายว่า: “หยางเฉิน สักวันหนึ่ง ฉันจะต้องฆ่าแกกับมือตัวเองแน่ๆ!”

อย่างไรก็ตามความเร็วของอวี๋เหวินปิงเพิ่มขึ้น และความเร็วหยางเฉินก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ลมปราณบ้าคลั่ง ปกคลุมทั่วร่างกายของเขา

ดวงตาทั้งสองของเขาแดงก่ำ มองไม่เห็นแม้แต่ตาขาว ถ้าหากสองพี่น้องตระกูลซ่งอยู่ที่นี่ คงจะรู้ดีว่า นี่เป็นการปะทุของสายเลือดคลั่ง

ในเวลานี้ หยางเฉินก็เหมือนกับสูญเสียการควบคุมตัวเอง แต่ในสายตาของเขา มีความเกลียดชังอย่างแรงกล้าที่ชัดเจน สำหรับความคิดฆ่าอวี๋เหวินปิง ไปถึงจุดสูงสุดแล้ว

“นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”

รู้สึกได้ว่าลมปราณของหยางเฉินเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ อวี๋เหวินปิงดูเหลือเชื่อ รู้สึกว่าขนลุกไปทั่วทั้งร่างกาย

เขามีลางสังหรณ์ ว่าวันนี้จะต้องตายอยู่ในมือของหยางเฉินจริงๆ

อวี๋เหวินปิงกัดฟันพูดด้วยความแค้นว่า: “ฉันเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลอวี๋เหวินอย่างสง่าผ่าเผย จะตายอยู่ในเงื้อมมือของลูกบุญธรรมตระกูลอวี๋เหวินได้ยังไง?”

เพียงแต่ว่า เขาได้เพิ่มความเร็วจนถึงจุดสูงสุด กลับยังคงไม่สามารถเว้นระยะห่างของตัวเองกับหยางเฉินได้ แต่กลับเป็นหยางเฉินที่เข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ

“อวี๋เหวินปิง!”

ทันใดนั้น เสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา

“ตูม!”

ในวินาทีต่อมา พลังอันน่าสะพรึงกลัว ก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของอวี๋เหวินปิง ร่างของอวี๋เหวินปิงก็กระเด็นออกไปในทันที

อวี๋เหวินปิงกลัวจนหน้าถอดสีในทันที ถูกไล่ตามทันจริงๆด้วย เห็นเพียงกริชปรากฏอยู่ในมือของเขา และพูดด้วยท่าทางที่ดุร้ายว่า: “หยางเฉิน ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นวันนี้ฉันก็จะส่งแกไปเจอไอ้แก่สารเลวนั้น!”

เมื่อเสียงลดลง เขากลับเป็นคนพุ่งไปทางหยางเฉินก่อน

หยางเฉินในเวลานี้ ดวงตาทั้งสองเป็นสีแดงเลือด ความอาฆาตเต็มไปทั่วร่างกาย เห็นเพียงอวี๋เหวินปิงพุ่งไปทางตัวเอง เขาขยับเท้า ร่างกายกลายเป็นภาพลวงตา พุ่งไปถึงตรงหน้าของอวี๋เหวินปิงในทันที

อวี๋เหวินปิงถือกริชแสงสีเงินเล่มหนึ่ง และแทงไปบนหัวของหยางเฉินอย่างรุนแรง: “ไปตายซะ!”

“ตูม!”

อย่างไรก็ตาม อวี๋เหวินปิงยังไม่ได้แตะต้องร่างกายของหยางเฉิน ก็ถูกหยางเฉินเตะกระเด็นไป

“อ๊ากกกกกก…….ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะฆ่าแก!”

หยางเฉินบินขึ้นไปในอากาศ ใบหน้าของอวี๋เหวินปิงบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง รีบลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว พุ่งไปฆ่าหยางเฉินอีกครั้ง

เพียงแต่ว่า เขาเพิ่งจะลุกขึ้น ร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส หยางเฉินโจมตีลงไปอีกครั้ง อวี๋เหวินปิงกระเด็นออกไปในทันที

“ตูม ตูม ตูม!”

ต่อจากนั้น หยางเฉินก็ปะทุอย่างสมบูรณ์ โจมตีไปที่อวี๋เหวินปิงอย่างบ้าคลั่ง ทุกๆการโจมตีลงไป อวี๋เหวินปิงก็กระเด็นขึ้นในอากาศเหมือนกับลูกบอล

เพียงแต่ว่า อวี๋เหวินปิงที่หลายเดือนก่อนหน้านี้ไม่ได้เข้าสู่แดนเทพ ในเวลานี้เหมือนกับร่างของคิงคอง ปล่อยให้หยางเฉินโจมตีลงไปอย่างบ้าคลั่ง ยังไม่สามารถฆ่าเขาได้

ใบหน้าของอวี๋เหวินปิงเต็มไปด้วยความดุร้าย ความโกรธของเขาก็ปะทุขึ้นอย่างสมบูรณ์ แต่ต่อหน้าความแข็งแกร่ง เขาไม่แรงที่จะต่อสู้กลับได้ด้วยซ้ำ ถูกหยางเฉินโจมตีกระเด็นครั้งแล้วครั้งเล่า

หยางเฉินในเวลานี้ รู้เพียงแค่ว่าตัวเองฟุ้งพล่านเป็นอย่างมาก เหมือนว่ากำลังจะระเบิดความโกรธในร่างกายจนหมด และเลือดเนื้อในร่างกายของเขา ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว รอยแผลเป็นที่น่าตกใจ มีเลือดออกไม่หยุด

แต่เขากลับเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร โจมตีไปที่อวี๋เหวินปิงครั้งแล้วครั้งเล่าไป