The king of War นิยาย บท 1541

เมื่อวัตถุสีดำนั้นถูกนำออกมาจากในร่างกายของอวี๋เหวินปิงในทันที รูม่านตาของอวี๋เหวินปิงหดตัวลง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ยังมีความเคียดแค้นต่อหยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง

“หยางเฉิน แกคิดจริงๆเหรอ แบบนี้ก็ฆ่าฉันได้งั้นเหรอ?”

อวี๋เหวินปิงกัดฟันพูดด้วยความแค้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

หยางเฉินขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าทำยังไง เขาเห็นความอาฆาตอย่างบ้าคลั่ง จากในดวงตาของอวี๋เหวินปิง

เป็นแบบนี้แล้ว อวี๋เหวินปิงยังจะสามารถคุกคามเขาได้เหรอ?

ก่อนหน้านี้เขาสังเกตอวี๋เหวินปิงมาโดยตลอด จู่ๆพบว่า ทุกๆการโจมตีของอวี๋เหวินปิงนั้น ล้วนแต่ตั้งใจปกป้องท้อง

และดอกเตอร์แบล็กก็เป็นคนบ้าวิทยาศาสตร์ ขนาดตัวเขาเอง ก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดครึ่งมนุษย์ครึ่งกลไก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอวี๋เหวินปิง?

ตราบใดที่มนุษย์ถูกเปลี่ยนแปลงด้วยวิธีไฮเทค ร่างกายจะต้องมีวัตถุที่ให้พลังงาน และหยางเฉินรู้สึกว่า มีความผันผวนของพลังงานอันทรงพลังอย่างมาก ในท้องของอวี๋เหวินปิง

แน่นอนว่าเขาเดาถูก ว่ามีวัตถุสีดำอยู่ในท้องของอวี๋เหวินปิง แม้ว่าเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่กลับรู้สึกถึงความผันผวนของพลังงานอันน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก จากวัตถุสีดำนี้

เหตุผลที่อวี๋เหวินปิงมีพลังมากขนาดนี้ ก็เป็นเพราะวัตถุสีดำนี้

“อวี๋เหวินปิง ความแค้นระหว่างฉันกับแก จบสิ้นกันได้สักที!”

หยางเฉินเอ่ยปากพูด ทันใดนั้นก็ยกแขนขึ้น ลมปราณวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัว ก็ปะทุออกมาจากมือของเขา

วินาทีต่อมา เขาฟาดลงไปบนหัวของอวี๋เหวินปิงอย่างรุนแรง

“หยางเฉิน ฉันตายแล้ว แกก็ไม่มีทางรอดหรอก! ฮ่าๆๆๆ!”

ไม่มีความกลัวในสายตาของอวี๋เหวินปิง เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ตูม!”

วินาทีต่อมา หยางเฉินฟาดลงไปที่บนหัวของอวี๋เหวินปิง

ในขณะที่พลังของอวี๋เหวินปิงถูกตัดขาดโดยสมบูรณ์ ความรู้สึกอันตรายอย่างรุนแรง ก็ปะทุขึ้นจากวัตถุสีดำในมือของหยางเฉิน

สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไปอย่างมากในทันที แทบจะเป็นไปตามเงื่อนไข ก็โยนวัตถุสีดำออกไปในทันที

“ตูม!”

แต่ในขณะที่วัตถุสีดำออกจากมือ วัตถุสีดำนั้นก็ระเบิดออกมาเสียงดังตูม ลมปราณก็ทำลายล้างกวาดออกไปโดยรอบ

และหยางเฉินซึ่งอยู่ใกล้กับวัตถุสีดำที่สุด ถูกระเบิดกระเด็นห่างออกไปหลายสิบเมตรในทันที และล้มลงกับพื้นอย่างหนัก

“พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้น ที่สวนป่าเมืองราชวงศ์?”

“เสียงเมื่อกี้นี้ คือระเบิดเหรอ?”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงลมปราณแห่งการทำลายล้าง จากการระเบิดเมื่อกี้นี้?”

การระเบิดของวัตถุสีดำ กึกก้องไปทั่วทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน สายตาของผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนมองไปในทิศทางของสวนป่าเมืองราชวงศ์ ใบหน้าของแต่ละคนก็เต็มไปด้วยความตกใจ

ในเวลาเดียวกัน ราชวงศ์ซ่านกวน ในวังราชวงศ์

กษัตริย์ซ่านกวนกำลังนั่งอยู่ในตำแหน่งบนสุด ด้านล่างทั้งสองข้าง ก็เป็นผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์

ในเวลานี้ ใบหน้าของทุกคนก็เคร่งขรึม สำหรับราชวงศ์ซ่านกวน วันนี้เป็นวันหายนะชัดๆ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์คนเดียวของราชวงศ์ ซ่านกวนฟู่ เสียชีวิตแล้ว!

ไม่เพียงแค่นั้น ราชวงศ์ซ่านกวนยังมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพเสียชีวิตมากมาย

“ฝ่าบาท ผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่ ออกจากเมืองราชวงศ์ทั้งหมดแล้ว ตระกูลหลี่เหลือเพียงคนธรรมดาบางส่วนเท่านั้นเองพ่ะย่ะค่ะ”

ซ่านกวนจื่อจื้อแสยะยิ้ม: “ซ่านกวนโหรว เธออย่าคิดว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิงของเขา ราชวงศ์ก็จะปล่อยเขาไปได้ แม้ว่าเขาจะช่วยชีวิตผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ของพวกเราไว้ แต่ถ้าหากไม่ใช่เขา ระหว่างตระกูลหลี่และราชวงศ์ จะแตกหักจนเกิดระดับสงครามแบบนี้ได้ยังไง?”

ซ่านกวนจื่อโม่ก็รีบพูดว่า: “ถูกต้อง หยางเฉินต้องตาย! ความสูญเสียของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน เขาต้องรับผิดชอบ! ประสบการณ์ต่อสู้ในระดับแบบนั้น ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก นี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะฆ่าเขา”

ซ่านกวนโหรวโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ในทันที กัดฟันพูดด้วยความแค้น: “ฉันรู้ว่าพวกท่านกำลังกลัวอะไร ก็กลัวว่าหลังจากที่หยางเฉินฟื้นตัวแล้ว ฉันก็มีที่พึ่งพาไม่ใช่เหรอ?”

“ตราบใดที่ราชวงศ์ยินยอมที่จะปล่อยวางความแค้นกับหยางเฉิน ฉันยินดีที่จะถอนตัวจากการศึกชิงบัลลังก์ ถ้าหากพวกท่านไม่วางใจ ฉันสามารถออกจากราชวงศ์ได้”

ได้ยินคำพูดของซ่านกวนโหรว สายตาของซ่านกวนจื่อจื้อและซ่านกวนจื่อโม่ต่างก็ประหลาดใจ เพราะว่ากษัตริย์ซ่านกวนเอ็นดูซ่านกวนโหรว ให้อำนาจมากมายกับซ่านกวนโหรว ถึงกับให้ซ่านกวนโหรวมีสิทธิ์ช่วงชิงบัลลังก์ด้วย

ด้วยเหตุนี้ ดังนั้นพวกเขาถึงไม่ยอมปล่อยหยางเฉินไปสักที มีเพียงหยางเฉินตาย ซ่านกวนโหรวก็จะไร้ที่พึ่งพา

เมื่อได้ยินคำพูดของซ่านกวนโหรว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองก็ดีมากใจ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกได้ชัดเจนเกิน

ซ่านกวนจื่อจื้อพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า: “ซ่านกวนโหรว เธอจะถอนตัวจากศึกชิงบัลลังก์ เกี่ยวอะไรกับพวกเขา?”

ซ่านกวนจื่อโม่ก็พูดว่า: “เธออย่าได้คิดจะใส่ร้ายฉันและพี่ใหญ่”

ซ่านกวนโหรวไม่สนใจทั้งสองคน แต่มองไปทางกษัตริย์ซ่านกวนแล้วพูดว่า: “คุณปู่ ในเมื่อหยางเฉินฆ่าหลี่จ้งได้ ก็หมายความว่าพลังของเขากลับมาแล้ว ราชวงศ์ก็ประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่แล้ว หากเราต้องการต่อสู้กับหยางเฉิน มีแต่จะสูญเสียมากยิ่งขึ้นไปใหญ่!”

กษัตริย์ซ่านกวนไม่ได้พูดอะไรมาตลอด เพียงแต่ใบหน้าดูไม่พอใจอย่างน่ากลัว ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดยังไง

หลังจากผ่านไปนาน สายตาของกษัตริย์ซ่านกวนก็แวบวับด้วยความเย็นชา และพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “ฉันไม่ยอมให้ภัยคุกคามใดอยู่ ไม่ว่าหยางเฉินจะยอมปล่อยวางความแค้นหรือไม่ ฉันก็ไม่มีทางปล่อยเขาไว้!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง ซ่านกวนจื่อจื้อและซ่านกวนจื่อโม่ รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ซ่านกวนโหรวดูหม่นหมอง: “คุณปู่ ท่านจะลงมือกับหยางเฉินจริงเหรอ?”

กษัตริย์ซ่านกวนไม่ได้สนใจซ่านกวนโหรว แต่ออกคำสั่ง: “กักบริเวณซ่านกวนโหรวซะ!”