The king of War นิยาย บท 1557

เงียบไปสักพัก หยางเฉินก็บ่นพึมพำกับตัวเอง “หรือว่าในตอนนั้นจะมีความลับอยู่เบื้องหลังเรื่องที่เกิดขึ้น?”

ตอนนี้เขาเริ่มจะรู้สึกสับสนแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะเชื่อคำพูดของเฝิงจื้อเอ้าหรือไม่

คำเตือนก่อนที่เฝิงจื้อเอ้าจะจากไปคงไม่ได้พูดออกมามั่ว ๆ แน่

หากราชวงศ์ทั้งสี่ยังมีผู้พิทักษ์แห่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเจ็ดอยู่ล่ะก็ คงไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะแข็งแกร่งกว่ายิ่งกว่าราชวงศ์โบราณเสียอีก

หลังจากที่เขาเพิ่งถึงสนามบินระหว่างประเทศประจำเมืองเฝิงหวง เฝิงจื้อเอ้าก็มาหาเขาทันที เกรงว่าเขาจะอยู่ภายใต้การดูแลของราชวงศ์เฝิงแล้ว

ตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไร ก็คงจะหนีออกจากรางศ์เฝิงได้

ในเวลาเดียวกัน ณ แห่งความลับราชวงศ์เฝิง

สีหน้าหงุดหงิดบนใบหน้าของหม่าชาวค่อย ๆ หายไป ตอนนี้เขานั่งสมาธิอย่างสงบอยู่บนพื้นราวกับพระสงฆ์

จู่ ๆ เขาก็ตะโกนขึ้น “ข้าต้องการพบเฝิงจื้อหย่วน !”

ไม่นานเฝิงจื้อหย่วนก็เขามาถึงห้องลับ มองไปที่หม่าชาวและพูดขึ้น “คิดได้หรือยัง ?”

หม่าชาวขบฟันตอบ “ข้ายอมรับสถานะของหลานชายคนโต และจะอยู่กับลูกข้าที่ราชวงศ์เฝิงแห่งนี้ แต่ข้าต้องบอกไว้ก่อนว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเมียข้าแล้วล่ะก็ ข้ากับลูกชายข้าจะไปจากที่นี่ทันที”

จากคำพูดของหม่าชาว เขาแทบจะไม่สงสัยอะไรเลยด้วยซ้ำ พลางตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “ได้ ข้าตกลง !”

ทันใดนั้นข่าวที่น่าตกใจถูกแพร่สะพัดไปทั่วเมืองเฝิงหวง

ตอนนี้ทายาทรุ่นที่สามแห่งราชวงศ์เฝิงที่หายสาบสูญไปเมื่อ 26 ปีก่อน ได้กลับมาแล้ว !

หลังจากที่เฝิงจื้อเอ้าทราบเรื่องเข้า สีหน้าของเขาก็มืดลงทันที เขากัดฟันและพูดว่า “ไอ้เจ้าบ้าเฝิงจื้อหย่วนมันใช้วิธีไหนกัน ?”

ชายชราข้าง ๆ เฝิงจื้อเอ้าพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “พระโอรส การที่เฝิงจื้อหย่วนปล่อยข่าวนี้ออกมาก็เพื่อท้าทายท่าน !”

“ฝ่าบาททรงป่วยหนัก คาดว่าคงเหลือเวลาออกไม่นาน การที่เขาปล่อยข่าวรัชทายาทออกมาในช่วงเวลาแบบนี้ คงเป็นการประกาศการต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับท่าน”

“และหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้อีก เกรงว่าบัลลังก์ของท่านจะต้องถูกเฝิงจื้อหย่วนชิงไปเป็นแน่ !”

ชายชราคนนี้คือผู้ใต้บังคับบัญชาที่เฝิงจื้อเอ้าไว้ใจ เมื่อได้ฟังดังนี้ใบหน้าของเฝิงจื้อเอ้าก็บูดเบี้ยว เขาขบฟันแน่น “ทีแรกข้าตั้งใจจะให้เวลาหยางเฉินสักสามวัน แต่ดูท่าจะสายเกินไปแล้ว”

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินเองก็รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว ในใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เขาขมวดคิ้วพลางพูดกับตัวเองว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ทำไมจู่ ๆ หม่าชาวถึงยอมรับสถานะของตัวเองได้ ?”

เขารู้จักหม่าชาวดี หากเป็นเรื่องที่หม่าชาวไม่ต้องการทำล่ะก็ ต่อให้ตายเขาก็ไม่ทำเด็ดขาด

หม่าชาวไม่มีทางทิ้งอ้ายหลินเพราะพลังของราชวงศ์เฝิงแน่ แต่ราชวงศ์เฝิงกลับออกข่าวการพบตัวหม่าชาว เรื่องนี้มันต้องมีบางอย่างผิดปกติ

ขณะนั้นเอง เฝิงจื้อเอ้าก็โทรศัพท์เข้ามา พูดว่า “ข้าต้องการพบท่านเดี๋ยวนี้ สถานที่เดิม !”

หยางเฉินตอบ “เข้าใจแล้ว !”

เขากำลังอยากเจอกับเฝิงจื้อเอ้าพอดี ไม่คิดเลยว่าเฝิงจื้อเอ้าก็กำลังตามหาเขาอยู่ด้วย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองคนนัดพบกันที่ร้านน้ำชา สถานที่เก่าที่เคยพบกันบนชั้นบนสุดในห้องที่เห็นวิวได้สวยที่สุด

เฝิงจื้อเอ้าเริ่มพูดขึ้น “เฝิงจื้อหย่วนปล่อยข่าวการพบตัวหม่าชาวออกมา ท่านคงรู้เรื่องแล้วใช่ไหม ?”