The king of War นิยาย บท 1556

"ขึ้นรถ!"

เฝิงจื้อเอ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกคำสั่ง

อีกฝ่ายหยิ่งผยองอย่างยิ่ง หยางเฉินไม่ได้ใส่ใจ เขามาที่เมืองราชวงศ์เฝิงครั้งนี้เพื่อช่วยคน ตอนนี้หม่าชาวและเฝิงเสียวหว่าน รวมถึงเสี่ยวจิ้งอันลูกชายของหม่าชาว ล้วนอยู่ในราชวงศ์เฝิง เขาได้แต่ทำตามสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเท่านั้น

หลังจากที่หยางเฉินขึ้นรถ รถก็สตาร์ท 20 นาทีต่อมา ก็มาถึงที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง

ที่ชั้นบนสุดของโรงน้ำชา ในห้องวีไอพีที่มีมุมมองกว้าง เฝิงจื้อเอ้าและหม่าชาวนั่งตรงข้ามกัน และมีเพียงสองคนในห้องวีไอพี

หยางเฉินมองไปที่เฝิงจื้อเอ้าด้วยใบหน้าที่สงบ แล้วพูดทันทีว่า "นายพาฉันมาที่นี่ มีเรื่องอะไร บอกมาตรงๆ!"

เฝิงจื้อเอ้าหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นจิบเบาๆ หลังจากวางถ้วยน้ำชาลง ดวงตาคมกริบก็จ้องไปที่หยางเฉินแล้วพูดว่า "ฉันต้องการจะร่วมมือกับคุณ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเฉินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง อีกฝ่ายกำลังตามหาเขาเพื่อขอความร่วมมืองั้นเหรอ?

หยางเฉินถามนิ่งๆ "ในสายตาของนาย ฉันก็เป็นชาวป่าชาวเขาคนหนึ่ง? ชาวป่าชาวเขาคนหนึ่ง จะมีคุณสมบัติพอที่จะร่วมมือกับนายได้เหรอ?"

เฝิงจื้อเอ้าพูดตรงๆ "ฉันรู้ น้องชายของคุณหม่าชาว และลูกชายของหม่าชาว นอกจากนั้น ยังมีอีกคนหนึ่งชื่อเฝิงเสียวหว่าน ซึ่งทั้งหมดอยู่ในราชวงศ์เฝิง"

“เหตุผลที่ฉันต้องการร่วมมือกับคุณนั้นง่ายมาก ก็เพื่อช่วยให้คุณพาตัวพวกเขาออกไปจากราชวงศ์เฝิง”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาหยางเฉินก็ตกตะลึง เขาคิดว่าอีกฝ่ายมีแผนกับตัวเอง และหากร่วมมือด้วย คงมีความเกี่ยวข้องกับตี้ชุน

ไม่คาดคิดเลย ว่าอีกฝ่ายไม่เพียงรู้เจตนาของเขาที่จะมายังเมืองราชวงศ์เฝิง แต่ยังเสนอที่จะช่วยเขาในการพาตัวพวกเขาออกมาด้วย

แต่ในไม่ช้า หยางเฉินก็เข้าใจถึงเหตุผล

ในราชวงศ์เฝิง มีกฎว่า ลูกชายสายเลือดโดยตรงของราชวงศ์แต่ละรุ่นจะต้องเป็นรัชทายาทของรุ่นนั้นตั้งแต่แรกเกิด

เฝิงจื้อเอ้าเป็นรัชทายาทคนต่อไป และหม่าชาวเป็นรัชทายาทต่อจากเฝิงจื้อเอ้า แม้แต่เสี่ยวจิ้งอันลูกชายของหม่าชาวก็เป็นรัชทายาทอีกรุ่นหนึ่ง

ราชวงศ์ในอดีด มีเรื่องราวที่ซับซ้อนมาก แม้ว่าเฝิงจื้อเอ้าจะสามารถสืบทอดบัลลังก์ได้ เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงกฎที่บรรพบุรุษกำหนดได้ ดังนั้นเพียงแค่ปล่อยให้หม่าชาวและเสี่ยวจิ้งอันออกจากราชวงศ์เฝิงอย่างสมบูรณ์ ลูกชายของเฝิงจื้อเอ้าก็สามารถกลายเป็นรัชทายาทคนต่อไป

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หยางเฉินก็พูดว่า “ฉันไม่ไว้ใจนาย!”

ขณะที่พูด เขาหยิบถ้วยชามลายครามสีขาวขึ้นมา จิบชาที่กำลังร้อนๆ แล้ววางถ้วยชาลง ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่เฝิงจื้อเอ้าอย่างสงบ

เฝิงจื้อเอ้าขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเย็นชา "สิ่งที่ฉันต้องการคือบัลลังก์ทั้งหมดทุกรุ่น ให้ตกอยู่ในมือของฉัน และสิ่งที่คุณต้องการคือความปลอดภัยของพี่น้องคุณ ไม่มีผลประโยชน์ที่ต้องขัดแย้งกัน ยังมีอะไรที่คุณไม่เชื่อในตัวฉันอีก?"

หยางเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย "ตราบใดที่หม่าชาวและเสี่ยวจิ้งอันยังอยู่ในราชวงศ์เฝิง แม้ว่าคุณต้องการที่จะฆ่าพวกเขา คุณก็ไม่กล้า ดังนั้นพ่อและลูกอยู่ในราชวงศ์เฝิง ก็ปลอดภัยที่สุดแล้ว แต่เมื่อพวกเขาออกจากราชวงศ์เฝิง ความปลอดภัยก็จะไม่มีแล้ว”

“ด้วยตัวตนและตำแหน่งขององค์ชายเฝิงคนโต เมื่อพวกเขาพ่อลูกออกจากราชวงศ์เฝิง มันเป็นเรื่องง่ายที่คุณจะฆ่าพวกเขาใช่ไหม?”

นี่คือสิ่งที่หยางเฉินกังวลมากที่สุด เฝิงจื้อเอ้าเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก การที่จะฆ่าหม่าชาวและเสี่ยวจิ้งอัน ไม่ใช่เรื่องยาก

แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นั่น ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะปกป้องชีวิตของหม่าชาวพวกเขาพ่อลูก